Γενέθλια...

Σαν σήμερα πριν 47 χρόνια η ανθρωπότητα ευτύχησε να δει τη γέννησή μου... χαχα.
Και επειδή κάτι έπρεπε να γράψω, όπως όλοι οι συνεπείς bloggers, καθότι το είχα παρατήσει, είπα να το συνδυάσω και να θυμηθώ περασμένα καλοκαίρια, όπως η καλή μου sishoy ζήτησε.
Και χαλάω εγώ χατήρι? Οχι βέβαια...
Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη...

Και επειδή η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, η ομορφούλα σημασία δεν μου δωσε... και γω γλόμπος και τσαντίλας, επειδή ο "παλαιών αρχών" μπαμπάκας μου κούρεψε τις ξανθές μπούκλες, που η μανούλα μου άφηνε "... μην μου το κάνεις το παιδί κουνιστό, και τα συναφή..."
Πήγα στην αγκαλιά της μανούλας...

Ολα αυτά καλοκαίρι του 1962 στη Λούτσα, όπου συνέρρεε η μισή Αθήνα μετά των προαστίων για μια βουτίτσα, με κουλούρες, σαγιονάρες, κολατσιό στην παραλία, ντοματούλα, το γερμαδάκι μας, "παιδιά μην πάτε στα βαθιά"...
Και ήρθε η εποχή του εξοχικού κάπου στη Νέα Μάκρη και τα μπάνια μας πια στον Αγιο Ανδρέα... Είτε με τα πόδια από μονοπάτι μέσα στο πευκόδασος, είτε με φορτηγάκι που έκανε το δρομολόγιο καθημερινά... Οι πρώτες παρέες...

Και έτσι δεν γνωρίσαμε σαν παιδιά την Ελλάδα μας, μάθαμε όμως πολύ καλά τους φίλους μας, την ευρύτερη περιοχή με ατελείωτες ποδηλατάδες, τις παραλίες, τον κουκουναροπόλεμο και ενίοτε τον πετροπόλεμο, μπάλα στο γηπεδάκι, χώμα, πεύκα, θάλασσα, θυμάρι, σκαντζόχοιροι, αδέσποτα σκυλιά που υιοθετούσαμε, κορίτσια γάργαρα, νερά δροσερά...
Και τι προηγείτο του καλοκαιριού? Μα φυσικά Γυμναστικές Επιδείξεις, με το τέλος του σχολικού έτους. Ποιήματα, σκετς κλπ....
Στο 11ο Δημοτικό Σχολείο Περιστερίου:
Αντιγράφω από το πίσω μέρος της φωτογραφίας:
Αύγουστος 71 Ο μην των καρπουζιών...
Το τρίο εις τριχωτήν και ευπρεστέτατην εμφάνισιν...
(Πάντα και μέχρι σήμερα συνδυάζω το καλοκαίρι μετά του καρπουζίου... ιδού η αιτία)

Το καρπούζι στα πόδια του μεγάλου αδελφού και οι υπόλοιποι καμαρωτοί και ολίγον γελοίοι θα έλεγα... Και έτσι έπρεπε.
Και μετά μεγαλώσαμε λίγο ακόμη και το μυστικό ήταν τα ποδήλατα... Η ελευθερία μας ήταν τα ποδήλατα. Πόδια γερά και κέφι τρελλό, ελάχιστα αυτοκίνητα και όλες οι περιοχές ήταν δικές μας... Σχινιάς, Μαραθώνας, Ραφήνα... Επρεπε να είναι καλά συντηρημένα και λαδωμένα να τρέχουν. Μόνοι μας τα φτιάχναμε και τα μετασκευάζαμε, μπαλώναμε τις σκασμένες σαμπρέλες... Η αυλή μας συνεργείο επισκευής, σαμπρέλες, γερμανικά κλειδιά, τρόμπες, αλυσίδες...

(και το κλασσικό ελληνικό ένας δουλεύω, ένας κάτι ψιλοβοηθάει και δύο κοιτούν).
Και μετά μεγαλώσαμε λίγο ακόμη, άντε και καμία κοπάνα, λεωφορείο λιμανάκια ή πλαζ Βούλας...Για πρώτη φορά μακρύ μαλλί και επανάσταση στο σχολείο...
(Ο ένας μας άφησε με τραγικό τρόπο, με τον άλλο βαδίζουμε ακόμη μαζί)
Και μετά εκδρομή σχολική Πόρτο Γερμενό, τσιγάρα, μπύρες, αντράκια (κούνια που μας κούναγε), συμμορία όχι γλυκιά, αλητεία...
Και μετά τέλος Γυμνασίου, που έγινε Λύκειο, εισαγωγικές εξετάσεις. Πρώτη εκδρομή ανεξάρτητη στην Ιο, Σεπτέμβρης 78, τότε που ήθελα να μοιάζω στον Τσε, τότε που πιστεύαμε ότι όλα ήταν δικά μας και απλώναμε τα χέρια να τα φτάσουμε... (κούνια που μας κούναγε δις)...
Δεν ήθελα νάμαι μόνος στις φωτογραφίες, ήθελα να χω παρέα, γιατί σήμερα είναι τα γενέθλιά μου. Ανθρωποι, που άλλοι ζουν, άλλοι όχι... αλλά είναι στην καρδιά μου. Οικογένεια, φίλοι... χρόνια που περνάνε και μας χαράζουν, μας ραγίζουν, αλλά δεν συντριβόμαστε με τίποτε... Ορθιοι συνεχίζουμε στο ατελείωτο θαλασσινό ταξίδι.... και ζούμε εμείς καλά και οι αγαπημένοι μας καλύτερα...

Baba O'Riley

The Who: Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, τις ηρωικές εποχές του Rock.

Aν δεν με απατά η μνήμη μου, η εισαγωγή του ακουγόταν στο περίφημο "Εκείνος κι Εκείνος" του Μουρσελά, με τους Διαμαντόπουλο - Μιχαλακόπουλο.

Για τη just me...

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά?

Παρακαλώ τη βοήθειά σας: Η κόρη μου, 10 ετών και κάτι, με ρώτησε τι ψήφισα και με μεγάλη επιμονή.
Εδώ σε θέλω μάστορα: Κάθε γνώμη ή βοήθεια δεκτή. Εσείς τι θα κάνατε?

U2 The Sweetest Thing

Γιατί μου φτιάχνει το κέφι... Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να πει κάποιος μια συγγνώμη, αλλά συνήθως δεν τη λέει...

Final scene from the last of the Mohicans

Γιατί μ'αρέσουν τα βουνά και τα δάση, μ'αρέσουν οι θυσίες για την αγάπη, μ'αρέσει αυτή η μουσική, μ'αρέσουν οι οικογένειες, μ'αρέσουν οι ινδιάνοι...

Επέλαση τουριστικών και κατασκευαστικών καρτέλ?

Σ'ένα πραγματικά ενδιαφέρον άρθρο ακούγονται απόψεις που καμία εφημερίδα δεν έγραψε, τουλάχιστον κατά τη δική μου αντίληψη. Οι προσπάθειες των κυβερνώντων με τους δασοκτόνους νόμους, την επιχειρούμενη τροποποίηση του άρθρου 24 και τη γενικότερη "ανάπτυξη" φαίνεται πως "δένουν" με τα αναφερόμενα στο άρθρο συμφέροντα για "αξιοποίηση" της περιοχής. Ιόνια οδός, γήπεδα γκολφ, χιονοδρομικά κέντρα και τουριστικά σαλέ σε Ταΰγετο και Πάρνωνα ακούγονται σοβαροί λόγοι για να κάνουν παρανάλωμα του πυρός την Πελοπόννησο.
Θυμάμαι την όχι τόσο παλιά προσπάθεια για αξιοποίηση του δάσους του Καϊάφα, την οποία φρέναρε η σθεναρή αντίσταση κάποιων οικολογικών κινήσεων και του τότε Δασάρχη της περιοχής.
Δεν ξέρω...
Δεν ξέρω επίσης αν αληθεύει η δήλωση του Υφυπουργού Δούκα (και Προέδρου Ομοσπονδίας Γκολφ) ότι πρότεινε για ανακούφιση των πυροπαθών επενδύσεις σε γήπεδα γκολφ.

Ενα ξέρω μόνο, ότι αν ποτέ.... λέω, αν ποτέ ξεκινήσουν τέτοιες προσπάθειες αλλαγής χρήσεως γης έστω και για ένα στρέμμα καμμένης γης, θα είμαστε εντελώς άχρηστοι και ρεμάλια εμείς, αν μείνουμε σε σιωπηλές διαμαρτυρίες και δεν πάμε να τους κάψουμε με τα ίδια μας τα χέρια.
Το οφείλουμε στη δασκάλα με τα παιδάκια, στο ηλικιωμένο ζευγάρι, στον 25χρονο τεχνικό, στα παλληκάρια της Εύβοιας... σε έναν προς έναν τους νεκρούς...

Forbidden Colours / Merry Christmas Mr. Lawrence

Δεν υπάρχει μουσική άλλη που να μπορέσει να ταιριάξει με την ψυχική μου διάθεση αυτόν τον καιρό.

Ημουν προφητικός (που να μην ήμουν).

Κάπου το Φεβρουάριο είχα διαισθανθεί το κακό που έρχεται. Με τη σχεδιαζόμενη αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, με την (τελικώς αποσυρθείσα) προεκλογική εξαίρεση από τη κατεδάφιση αυθαιρέτων σε δασικές εκτάσεις, με την παντελή έλλειψη πρόληψης και προστασίας των δασών και την απογύμνωση των δασικών υπηρεσιών ανά την Επικράτεια.
Εχω περπατήσει μερικά από τα ομορφότερα βουνά της χώρας μας στα δύσβατα μονοπάτια τους και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είμαστε ανάξιοι να έχουμε τόσο όμορφα δάση, αφού κάνουμε ο,τιδήποτε χρειάζεται για να τα καταστρέψουμε.
Εχω δει χωματερές δίπλα σε κάθε χωριό μέσα σε χαράδρες που τρέχουν ρυάκια, που σε κάποιο ποτάμι καταλήγουν. Εχω δει χιλιάδες σκουπίδια στα μέρη που οι "πολιτισμένοι" κάνουν πικ-νικ. Εχω δει κοπάδια κατσικιών να βόσκουν μέσα σε δάση και κυρίως μέσα σε καμμένα δάση (ακόμη και στην καμένη Πεντέλη), αποψιλώνοντας κάθε βλαστάρι και υποψία βλάστησης. Εχω δει δασικούς υπαλλήλους που είναι συμβασιούχοι και δεν ξέρουν αν τον επόμενο χρόνο θα είναι εκεί. Εχω δει πολλά που δεν χωράνε σ'αυτό το ποστ...
Ισως η μόνη λύση είναι η απαγόρευση κυκλοφορίας στα δάση και ας μην ξαναπερπατήσω ποτέ πια σ'αυτά. Κι αν αυτό δεν γίνεται, ας δίνει ο δασάρχης ειδικές και ονομαστικές άδειες σε όποιον (με ονοματεπώνυμο) θέλει να περπατήσει.
Ας αφήσουμε τα δάση μόνα τους και κείνα θα βρουν το δρόμο τους, όπως βρίσκουν αιώνες τώρα.
Εδώ θα βρείτε κάποιες απόψεις και μια από τις πιο σοβαρές προσπάθειες για την προστασία των δασών και γενικώς του περιβάλλοντος