Δευτέρα 30 Ιουλίου 2007

Portokalogloy Nikos - Thalassa Moy Skoteinh

Γύρισα, έφυγα, έφυγες, χαθήκαμε, θάλασσά μου, τα είχα όλα, απόψε που σε χάνω... θάλασσα ... Καλό μας καλοκαίρι

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2007

Ας παίξουμε λοιπόν

Ξαφνικά εκεί που ετοιμαζόμουν να αναχωρήσω για διακοπές, πλάκωσαν οι προσκλήσεις και επειδή είμαι άνθρωπος του καθήκοντος, αλλά μ'αρέσουν και τα παιχνίδια ιδού λοιπόν:

Α. Η καλή μου φίλη mondo με κάλεσε να σχολιάσω τις εξής φράσεις:

1. ένα πτώμα είναι για το σκουλήκι μια όμορφη ιδέα, και το σκουλήκι μια ιδέα τρομερή για κάθε ζωντανό. Νίτσε (ανεπίκαιροι στοχασμοί, σ. 52).
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Νίτσε δεν ήταν ποτέ από τους αγαπημένους μου, ίσως γιατί τον θεωρώ ενίοτε κυνικό. Δεν κρύβω φυσικά ότι ίσως τον αδικώ, καθόσον δεν είχα ποτέ τον καιρό να εντρυφήσω στα κείμενά του, ούτε βρέθηκε ποτέ κάποιος/α να μου εξηγήσει κάποια πράγματα γι'αυτόν... Στις δύο προτάσεις έχουμε ένα κοινό πράγμα, το σκουλήκι, και δύο διαφορετικά (πτώμα-ζωντανός, όμορφη ιδέα-ιδέα τρομερή). Δεν νομίζω ότι η διαπίστωση αυτή, που εννοείται ότι είναι ευφυής, επιδέχεται περαιτέρω επεξεργασίας ή σημειολογίας. Εγώ θα παραθέσω το επιτάφιο του Αναγνωστάκη, που βλέπει το θάνατο από μια διαφορετική (ίσως ταξική) σκοπιά:

Ἐπιτάφιο

Ἐδῶ ἀναπαύεται
Ἡ μόνη ἀνάπαυση τῆς ζωῆς του
Ἡ μόνη του στερνὴ ἱκανοποίηση
Νὰ κείτεται μαζὶ μὲ τοὺς ἀφέντες του
Στὴν ἴδια κρύα γῆ, στὸν ἴδιο τόπο.

2. ο «τελικός σκοπός» μας είναι το μεγαλύτερο τυχερό παιχνίδι… γι’ αυτό όσοι πέφτουν με τα μούτρα στη «μέση καθημερινότητα» είναι οι παθολογικοί τζογαδόροι που προτιμούν το τάβλι από το σκάκι. (φράση της mondo).
Δεν μπορώ να ασπαστώ πλήρως την ανωτέρω άποψη. Γι'αυτό και θα απαντήσω απλοϊκά: Δεν θα ήταν άσχημα ο τελικός μας σκοπός, η ζωή μας ολόκληρη να ήταν ένα μεγάλο τυχερό παιχνίδι, πλην όμως στο μεγαλύτερο μέρος του είναι προκαθορισμένο και γεμάτο υποχρεώσεις μικρές και μεγάλες, αν σέβεσαι και αγαπάς τους γύρω σου. Οταν έχεις οικογένεια, ανθρώπους που εξαρτώνται από σένα, υπαλλήλους, συνεταίρους, παιδιά, σκυλιά, δεν επιτρέπεται να τζογάρεις, ούτε να ρισκάρεις.
Από την άλλη ο έρωτας και οι ανθρώπινες σχέσεις, είναι ενίοτε ρωσική ρουλέτα, ένα χαμόγελο, ή μία λέξη μπορεί να σε εξυψώσει ή να σε ρίξει στα τάρταρα. Εγώ λοιπόν σ'αυτά προτιμώ το σκάκι και ακόμη δυσκολότερα παιχνίδια. Ρισκάρω και θα συνεχίσω να ρισκάρω, μαθαίνοντας, νιώθοντας, αγαπώντας, ψάχνοντας μέσα και έξω...


Β. Η γλυκύτατη sishoy με κάλεσε να σχολιάσω τις εξής φράσεις:

1.
"Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν."
Κ.Π.Καβάφης
Μ'αρέσει ο Καβάφης γιατί εξυμνεί το πνεύμα, έναντι της ύλης, τα συναισθήματα, έναντι της καθημερινότητας. Τα πράγματα, οι Ιθάκες, οι προορισμοί, δεν σε γελούν ποτέ, είναι εκεί... εσύ απλά με τη σοφία σου, τα συναισθήματά σου, τις γνώσεις σου, την αγάπη, μπορείς να τα ερμηνεύσεις καλύτερα, να τα νιώσεις ή και να τα απομυθοποιήσεις, ακόμη και να τα κάνεις καλύτερα...

2.
"(ο άνθρωπος).. είδε στον Ήλιο έμπνευση και στα αστέρια δάκρυ."
(φράση της sishoy).
Γλυκύτατη φράση και με μέτρο. Εγώ όμως είμαι νυχτερινός τύπος, μ'αρέσει να παρατηρώ τ'αστέρια τις νύχτες, κυρίως τις καλοκαιρινές, καμιά φορά δακρύζω, άλλες φορές πάλι ονειρεύομαι, ή θυμάμαι, κάνω ενδοσκοπήσεις και ανακατεύω ξανά την τράπουλα των συναισθημάτων μου. Καμία φορά δεν σκέφτομαι καθόλου, καρφώνω τα μάτια μου στα νεφελώματα και αφήνομαι σε περίεργα παιχνίδια του μυαλού και της όρασης. Τότε σηκώνομαι από τη γη, φυτρώνουν φτερά στην πλάτη μου και βλέπω από ψηλά εμένα και τα γήινα. Ναι καμιά φορά δακρύζω, όταν βλέπω από φωτισμένα παράθυρα τον ανθρώπινο πόνο, μα πάλι χαμογελώ, γιατί δίπλα βλέπω παιδιά να παίζουν. Στον έναστρο ουρανό δακρύζω... καμιά φορά κι από χαρα.



Και τώρα τα δύσκολα, θέλω να σχολιάσουν (προαιρετικώς) οι μπλόγκερς Just me, kerasia, meniek, marialena, old-boy τα εξής δύο:

1. Κάτω ἀπ᾿ τὰ ροῦχα μου δὲ χτυπᾶ πιὰ ἡ παιδική μου καρδιὰ
Λησμόνησα τὴν ἀγάπη πού ῾ναι μόνο ἀγάπη

Μανώλης Αναγνωστάκης

2. Εσβησε το κερί και μαζί του έσβησαν τα γκρίζα μάτια σου,
μέσα στο σκοτάδι ψηλάφισα το κορμί σου κι ήταν υγρό,
ιδρωμένο από την ανείπωτη σαγήνη της αγκαλιάς μας.
Εκλεισα τα μάτια και συ έλειπες...
έλειπες, έλιωσε το κερί, κερί και η αγάπη, έμεινε η έλλειψη...

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007

Catch the ball!!!!

















Παιδική Έκθεση του μαθητή του 11ου Δημοτικού Σχολείου Περιστερίου Α.Κ.


"Τι θυμάμαι από τη γιαγιά μου"

Θυμάμαι τη γιαγιά μου. Ιδια φυσιογνωμία πάντα, ίδια γερασμένη, ίδιο σκαμμένο πρόσωπο, ίδια ρυτιδιασμένα χέρια... πάντα ίδια. Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να ήταν αρκετά νέα, όταν χήρεψε το 1967, μα εγώ τη θυμάμαι πάντα με μαύρα, αδύνατη και γιαγιά. Γερασμένη και ταλαιπωρημένη, ο χρόνος να μαρτυρά στο πρόσωπό της κάθε δύσκολη μέρα, κάθε ώρα από τα βάσανα που πέρασε.
Γοργή και σβέλτη ήταν η γιαγιά μου, ποτέ δεν τη θυμάμαι να πλέκει ή να κεντάει, ίσως γιατί ήταν πάντα τόσο αεικίνητη. Κι αυτό είναι που κληρονόμησα απ'αυτή (η μάνα μου κι εγώ και τούτη που μου πέταξε αυτή τη μπάλλα). Ισως να την ξεπέρασα κιόλας, ποτέ μου δεν περπάτησα χαλαρά, ποτέ δεν βόλταρα, πάντα στο τρέξιμο.
Εμενε κοντά μας, μόνη της στη γκαρσονιέρα της, με το μπαλκόνι της να βλέπει στην πλατεία που παίζαν τα παιδιά. Ποτέ δεν έγινε βάρος, μόνο να προσφέρει ήξερε. Μόνιμη δικαιολογία στις προσκλήσεις της μάνας μας να έρθει στο εξοχικό για μερικές μέρες, ήταν τα καναρίνια και οι καρδερίνες της. Καρδερίνες που συνήθιζε να πιάνει με ξώβεργες στο μπαλκόνι της, λες και ήταν ακόμη πιτσιρίκα στα χωράφια της Ανω Μεράς.
Σιγά μην κένταγε η γιαγιά μου, η αδύνατη αεικίνητη γιαγιά μου. Αυτή ήξερε να ανεβαίνει δύο δύο τα σκαλιά και να τρεχοβολάει στους χωματόδρομους στο Μπουρνάζι.
Είχε ένα μικρό μπαλκονάκι, το βασίλειό της, το παρατηρητήριο της. Ισα που χωράγαμε οι δυό μας, όταν συχνά την επισκεπτόμουν να της κάνω παρέα. Πάντα είχε παξιμάδια να με φιλέψει και συνήθως αμυγδαλωτά, εκείνα τα εξαίρετα της Μυκόνου, που όμοια τους δεν έχω ματαφάει από τότε.
Μαγείρισσα και νοικοκυρά από τις λίγες, ακόμη θυμάμαι τους ανυπέρβλητους κεφτέδες της, τις πατάτες τηγανητές και τα άλλα μυρωδικά φαγητά της, που ακόμη χαϊδεύουν τις αναμνήσεις του ουρανίσκου μου.
Διακριτική, όσο εκεί που δεν παίρνει, όταν κάτι καλοκαίρια με είδε στην αυλή με το πρώτο μου κορίτσι, ενώ οι γονείς απουσίαζαν, ρώτησε αν θέλουμε κάτι και αποχώρησε τρέχοντας. Στη μάνα μου ποτέ δεν είπε τίποτε, αθόρυβη και λιγομίλητη σε όλα της. Εζησε τη ζωή με μέτρο, ταπεινά και συνετά, όπως είχε μάθει από τους γονείς της και τον θεσπέσιο εκείνο άντρα της (τον παππού το Γιάννη), που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του.
Χάθηκε κάποιο χειμώνα πριν 18 χρόνια, εντελώς άδοξα, αλλά εγώ θα την έχω πάντα μέσα μου. Τη γιαγιά μου Ειρήνη, που δεν είχε καμία σχέση με τη φωτογραφία, δεν ήταν η ήρεμη γιαγιά με τα παραμύθια και τα κεντήματα, αλλά εγώ ήθελα να μιλήσω γι'αυτήν, γιατί είμαι ένας μικρός μαθητής του δημοτικού και δικαιούμαι να είμαι εκτός θέματος.
Και επειδή πρέπει να πετάξω την μπάλλα, λίγο πριν αναχωρήσω για την όμορφη Σκύρο, σκέφτομαι να τη ρίξω στην καλή μου Μπόνη (το πολύ πολύ να με διαολοστείλει) με την εξής φωτογραφία:

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2007

Σήμερα
















Σήμερα, φως μείνε δίπλα μου,
αγάπα το κορμί μου,
αφουγκράσου την ψυχή μου,
άλλαξε τη μοίρα μου.

Σήμερα, χαμογέλα μου,
κάτσε δίπλα μου,
φάε απ'το πιάτο μου,
πιες απ'το ποτήρι μου.

Σήμερα, σβήσαν τα εγώ,
εξαφανίστηκες και συ,
έμειναν μόνο μου,
δικά σου, μα και δικά μου.

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

Bryan Adams - Heaven (Slane Castle)

Για όσους Δευτεριάτικα είναι κακόκεφοι στο γραφείο ;-)

Τρίτη 3 Ιουλίου 2007

Cock Robin - Just Around The Corner

Απλά γιατί μου θυμίζει ...