Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

... ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ


















... απλά για να υπάρχει κάπου η αλήθεια:
Ένα απόσπασμα απ'όσα έγραψε ο εφέτης ανακριτής και μετέπειτα αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Χριστόφορος Ερμοκράτης Χριστοφορίδης, για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στο βιβλίο του "Η ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΗΣ ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (Εκδόσεις Σάκκουλα)":

"
..α) ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ των γεγονότων του πολυτεχνείου, που εξελίχθησαν από τις 14ης Νοεμβρίου 1973 μέχρι και της 18ης του ιδίου μηνός, είναι συγκλονιστικό, γιατί είναι συνυφασμένο με την ανόθευτη αγωνιστική δράση των φοιτητών και του πλήθους των λαϊκών στοιχείων που προσχώρησαν στην εξέγερσή τους και με την αιματηρή επέμβαση των πιστών στη δικτατορία στρατιωτικών δυνάμεων, που επεδίωξαν με κάθε μέσο να διατηρήσουν την αυθαίρετη εξουσία τους. Η εξέγερση αυτή δεν ήταν η πρώτη που εκδηλώθηκε εναντίον της δικτατορίας των συνταγματαρχών, γιατί είχαν προηγηθεί και άλλες, ανάμεσα στις οποίες είχαν προέχουσα βαρύτητα οι κινητοποιήσεις των φοιτητών που πραγματοποιήθηκαν κατ’ επανάληψη στην νομική σχολή κατά την διάρκεια του έτους 1972. Οι εξεγέρσεις αυτές δεν εμπόδισαν, βεβαίως, τους δικτάτορες να ισχυρισθούν μετά την πτώση τους, όχι χωρίς θρασύτητα, ότι ο λαός είχεν αποδεχθεί την «επανάστασή τους», μολονότι ενίσχυσαν , όπως είναι γνωστό, με έκτακτα στρατοδικεία και βασανιστικές κατακρατήσεις, αυτήν την υποτιθέμενη αποδοχή. Τα γεγονότα, όμως, της νομικής σχολής δεν μπορούσαν να καταλήξουν εύκολα σε ικανοποιητικό αποτέλεσμα, για το οποίο δεν προσφέρονταν ως κατάλληλοι οι χώροι της νομικής σχολής. Οι κινητοποιήσεις, όμως, αυτές λειτούργησαν, όπως φαίνεται, σαν ψυχολογική αν μη και οργανωτική προετοιμασία των φοιτητών που οχυρώθηκαν μέσα στους χώρους του πολυτεχνείου, που κατελάμβανε ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο με πολλαπλά κτίρια και μεγάλο προαύλιο. Στους χώρους αυτούς, προσήλθον από τις πρωινές ώρες της 14 Νοεμβρίου 1973, περίπου 3.000 φοιτητές, προκειμένου να συμμετάσχουν στις αρχαιρεσίους τους, αλλ’ είχεν ήδη αμφισβητηθεί κατά το προηγούμενο έτος η γνησιότητα των αρχαιρεσιών των φοιτητών της νομικής σχολής. Έτσι, λοιπόν, προτάθηκε, νωρίς το απόγευμα, η περαιτέρω παραμονή των φοιτητών μέσα στους χώρους του πολυτεχνείου. Η πρόταση αυτή έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από το σύνολο των φοιτητών, οι περισσότεροι των οποίων ήσαν, όπως φαίνεται, προετοιμασμένοι για την εξέλιξη αυτή. Ο πρύτανης δεν επέτρεψε αστυνομική επέμβασιν Inter muros εναντίον των άοπλων φοιτητών. Τέθηκε σε λειτουργία ο αλησμόνητος ήδη ραδιοφωνικός σταθμός του πολυτεχνείου με οργανωμένο πρόγραμμα και δύο τουλάχιστον εκφωνήτριες. Ο λαός ανταποκρίθηκε πολύ γρήγορα στο κάλεσμά του. Προσήλθαν και άλλοι φοιτητές άλλων σχολών. Την επόμενη ημέρα, προσήλθαν ακόμη φοιτητές, εργάτες και πολίτες. Προσήλθαν ή μάλλον παρεισέφρησαν και μερικοί δολιοφθορείς, που όμως εντοπίσθηκαν εγκαίρως και εξουδετερώθηκαν, γιατί οι φοιτητές είχαν ήδη συγκροτήσει συντονιστική επιτροπή, που επιμελήθηκε της εσωτερικής οργάνωσης και ευταξίας, καθώς και του ανεφοδιασμού. Κατά την ημέρα εκείνη, συγκροτήθηκαν και οι πρώτες διαδηλώσεις, που δεν αντιμετωπίσθηκαν από την αστυνομία, που παρέλειψε τότε να απομονώσει το οικοδομικό τετράγωνο και δεν είχε άλλωστε τη δυνατότητα να το πράξει χωρίς να επιτεθεί εναντίον των άοπλων διαδηλωτών. Την μεθεπόμενη μέρα, συγκροτήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις και πορείες στο κέντρο των Αθηνών και σημειώθηκαν οι πρώτοι τραυματισμοί, μολονότι η αστυνομία απέφυγε να επέμβει απευθείας εναντίον των διαδηλωτών, όπως τουλάχιστον προέκυψε από κάποια μαγνητοταινία της άμεσης δράσης που κατασχέθηκε κατά τη διάρκεια της προκαταρκτικής εξέτασης. Από την μαγνητοταινία αυτή και από αρκετά άλλα αποδεικτικά μέσα, προέκυψε επίσης ότι οι στρατιωτικοί προετοίμαζαν ήδη κατά την ημερομηνία εκείνη, την ιδικήν των μαζικήν επέμβασιν. Την ίδια ημέρα, επιδεινώθηκε η κατάσταση. Επετέθηκαν ανεπιτυχώς οι άοπλοι διαδηλωτές εναντίον της Νομαρχίας. Σημαντικό εξ άλλου πλήθος άοπλων διαδηλωτών επετέθη δύο φορές εναντίον της οικοδομής του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, χωρίς, όμως, να χρησιμοποιηθούν πυροβόλα όπλα από τους άνδρες της φρουράς. Κατά την τρίτην, όμως, επίθεση των διαδηλωτών εναντίον του Υπουργείου αυτού, ο μετέπειτα υπαρχηγός της χωροφυλακής επέτρεψε και προφανώς υπέδειξε τη χρήση πυροβόλων όπλων, μολονότι είχεν επιτευχθεί η απόκρουση των διαδηλωτών χωρίς όπλα κατά τις δύο προηγούμενες επιθέσεις τους. Και ενώ τότε επιτεύχθηκε η απόκρουση χωρίς σημαντικές απώλειες, η τελική απόκρουση με τη χρήση πυροβόλων όπλων, την οποία επέτρεψε ένας αντισυνταγματάρχης χωροφυλακής που είχε το γενικό πρόσταγμα, είχε τραγικές συνέπειες, γιατί από τους ομαδικούς πυροβολισμούς, τραυματίστηκαν 20 περίπου διαδηλωτές και σκοτώθηκαν τρεις ανάμεσα στους οποίους ήταν ο μαθητής Διομ. Κομνηνός. Υπήρχαν εξ άλλου ελεύθεροι σκοπευτές στην ταράτσα του Υπουργείου δημόσιας τάξης, που πυροβολούσαν αδιακρίτως εναντίων διαδηλωτών, εντός και εκτός του παρακείμενου χώρου του πολυτεχνείου. Επλήγησαν θανασίμως δύο τουλάχιστον άτομα και τραυματίστηκαν βαρύτατα πολυάριθμοι άλλοι. Αρκετοί από αυτούς κατόρθωσαν να εισέλθουν μέσα στο προαύλιο του πολυτεχνείου, όπου υπήρχαν ήδη εκείνοι που επλήγησαν στο χώρο αυτό. Υποδειγματική υπήρξεν η συμπεριφορά των ιατρών που έσπευσαν εκεί για να τους περιθάλψουν. Δεν υπήρξε, όμως, καθόλου υποδειγματική η συμπεριφορά του διευθυντού του ρυθμιστικού νοσοκομείου και των 4 αστυνομικών της φρουράς του, που κακοποίησαν ανηλεώς τους τραυματίες που διεκόμισθησαν εκεί μαζί με τους συνοδούς τους, με αποτέλεσμα, μάλιστα, να υποκύψει ο ένας από τους τραυματίες από τα επανειλημμένα πλήγματα των αστυνομικών. Η εξοργιστική αυτή συμπεριφορά προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, την αγανάκτηση των νοσηλευτριών του νοσοκομείου, που αποκάλυψαν ως μάρτυρες αυτά τα θλιβερά γεγονότα στον εφέτη- ανακριτή, κατά την μετάβασή του στο ίδρυμα. Κατά τις βραδυνές ώρες, άρχισε η κάθοδος των στρατιωτικών δυνάμεων. Την νύκτα της 16ης προς την 17ην Νοεμβρίου, αποκλείσθηκε το οικοδομικό τετράγωνο και εμφανίσθηκαν τα άρματα μάχης. Το ένα από αυτά, κατά την διάρκεια της ημέρας, κατέρριψε, με τη συνδρομή των στρατιωτικών, την κεντρική πύλη του πολυτεχνείου, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί μέχρις αναπηρίας μια φοιτήτρια και τρεις περίπου άλλοι ελαφρότερα, που ήταν σκαρφαλωμένοι στις επάλξεις. Πρέπει να σημειωθεί ότι κανένας αρμόδιος εισαγγελέας δεν δέχθηκε να συμπράξει στο έγκλημα αυτό, αλλ’ επενέβη τότε και αντιποιήθηκε καθήκοντα εισαγγελέα ο ίδιος ο αδερφός του δικτάτορος, προκειμένου να δώσει το πράσινο φως για την παραβίαση της πύλης. Επακολούθησε η είσοδος των μονάδων καταδρομών, οι διοικητές των οποίων εξασφάλισαν, όμως, την άψογη συμπεριφορά των ανδρών τους απέναντι στους φοιτητές και κάλυψαν την αναίμακτη έξοδό τους. Δεν υπήρξε, όμως, καθόλου άψογη η συμπεριφορά των αστυνομικών και των παρακρατικών στοιχείων που παραμόνευαν έξω από το πολυτεχνείο. Επιτέθησαν εναντίον πολλών από τους απερχόμενους και τους κακοποίησαν με διάφορά μέσα, με αποτέλεσμα ν’ αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των τραυματιών. Αρκετά άλλα άτομα σκοτώθηκαν εξάλλου κατά την ημέρα του Σαββάτου 17-11-1973 ή τραυματίστηκαν από τους πυροβολισμούς των αρμάτων μάχης και των άλλων σκοπευτών, στους χώρους της οδού Πατησίων, της πλατείας Αιγύπτου και της Πλατείας Μητροπόλεως. Κατά την επόμενη ημέρα, που ήταν Κυριακή, θα έπρεπε να είχε σταματήσει επί τέλους ο κύκλος του αίματος, γιατί είχεν εκκενωθεί ο χώρος του πολυτεχνείου και δεν υπήρχαν πλέον αξιόλογες συγκεντρώσεις πολιτών, αλλ’ εξακολούθησεν η κυκλοφορία στρατιωτικών τμημάτων και αρμάτων μάχης, που πυροβολούσαν αδιακρίτως εναντίον πολιτών, στις Πλατείες Κάνιγγος, Βάθης και Βικτωρίας, στην οδό Πατησίων και αλλαχού, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν θανασίμως και να υποκύψουν στα τραύματά τους 4 τουλάχιστον διερχόμενοι πολίτες που δεν είχαν καν μετάσχει άμεσα στις λαϊκές κινητοποιήσεις και να τραυματιστούν ακόμη πολλά άτομα στις τοποθεσίες αυτές. Κατά την ημέραν εκείνη, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από ανώτερο αξιωματικό ο σπουδαστής Μιχ. Μυρογιάννης έξω από την κατοικία του, σε απόσταση 30 περίπου μέτρων από την πύλη του πολυτεχνείου. Αυτό είναι το θλιβερό ιστορικό των γεγονότων του πολυτεχνείου, που προηγήθηκαν κατά μία περίπου εβδομάδα του νέου ενδοχουντικού πραξικοπήματος, από το οποίο ανατράπηκε ο σφετεριστής και η δοτή κυβέρνηση του Σπ. Μαρκεζίνη.

β) Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ που επιχειρήθηκε από τις στρατιωτικές και αστυνομικές αρχές της δικτατορίας εναντίον των αντιστασιακών που εγκαταστάθηκαν στους χώρους του πολυτεχνείου και των πολυάριθμων διαδηλωτών που τους ενίσχυσαν απεικονίζεται με την οπωσδήποτε σύντομη περιγραφή που παρατίθεται στο προηγούμενο εδάφιο α’. Από την περιγραφή αυτή, προκύπτει αναμφίβολα ότι οι δυνάμεις της καταστολής υπερέβησαν πολλαπλώς τα όρια που θα έπρεπε να τηρήσουν, με την ιδική τους έστω λογική, για την αντιμετώπιση των αντιστασιακών εκδηλώσεων αόπλων πολιτών. Υπερέβησαν αυτά τα όρια, γιατί επεκράτησε έντονη εκδικητική διάθεση εναντίον των λαϊκών στοιχείων που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την νομική και πραγματική υπόσταση του δικτατορικού καθεστώτος, με αποτέλεσμα να προκληθούν 23 θάνατοι και περισσότερο από 200 βαρείς τραυματισμοί, στους οποίους δεν περιλαμβάνονται οι περιπτώσεις που δεν έχουν αποκαλυφθεί, γιατί πολλοί από τους πληγέντες απέφυγαν, για ευνόητους λόγους, να μεταβούν σε νοσοκομεία. Η εκδικητική μανία των δυνάμεων καταστολής, αλλά και αρκετών παρακρατικών στοιχείων, εκδηλώθηκε με του φονικούς πυροβολισμούς που ερρίφθησαν από την ταράτσα του Υπουργείου δημόσιας τάξης, από τις κακοποιήσεις τραυματιών και συνοδών που έλαβαν χώρα στο ρυθμιστικό, από αστυνομικά όργανα και παρακρατικούς, των φοιτητών που έβγαιναν από τους χώρους του πολυτεχνείου κάτω από την κάλυψη των δυνάμεων καταδρομών που τήρησαν άμεμπτη συμπεριφορά και από τους συνεχείς πυροβολισμούς που ερρίφθησαν στις 17 και 18 Νοεμβρίου 1973 από άρματα μάχης και στρατιωτικά οχήματα σε κεντρικές τοποθεσίες των Αθηνών, με αποτέλεσμα να πληγούν θανάσιμα και πολίτες που δεν είχαν συμμετοχή στα γεγονότα. Ιδιαίτερα εξοργιστικά, υπήρξαν, ανάμεσα στα άλλα, τα γεγονότα που προκάλεσαν οι αστυνομικοί της φρουράς του ρυθμιστικού, με την ενθάρρυνση του διευθυντού στου νοσοκομείου αυτού, σε βάρος τραυματιών που διεκομίζοντο εκεί για να υποβληθούν σε περίθαλψη, που παρέχεται πάντοτε ανεξέταστα στα θύματα αμφοτέρων των παρατάξεων στους πολέμους και τις κάθε μορφής επαναστάσεις.

γ) ΟΙ ΑΝΑΚΡΙΤΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ που έγιναν μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας διεξήχθησαν σε τρεις φάσεις, αλλά χωρίς αστυνομική προανάκριση, που δεν ήταν ενδεδειγμένη, αφού προεβλέπετο η ποινική δίωξη ανώτερων στελεχών της αστυνομίας, που ασκήθηκε πράγματι στη συνέχεια. Δεν είναι, όμως, εύκολο να αποκαλυφθεί και να διωχθεί έστω και ένας ύποπτος κακουργήματος χωρίς να έχει προηγηθεί προανάκριση, η αναγκαιότητα της οποίας εμφανιζόταν πολύ μεγαλύτερη στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπου υπήρχαν πολλοί ύποπτοι διάπραξης πολλών κακουργημάτων και σημαντικών πλημμελημάτων. Για το λόγο αυτό, αποφασίστηκε η διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, η διεξαγωγή της οποίας ανατέθηκε σε ικανό και δραστήριο εισαγγελικό λειτουργό. Κατά την πρώτη αυτή φάση της ανακριτικής έρευνας, εξετάσθηκαν πολυάριθμοι μάρτυρες και συγκεντρώθηκαν πολλά έγγραφα, με αποτέλεσμα να σχηματισθεί ήδη ογκώδης δικογραφία, της οποίας ήταν δυσχερής ακόμη και η μεταφορά. Η προκαταρκτική αυτή εξέταση, που στην ουσία αντικατέστησε την προανάκριση, έληξε με την σύνταξη αναλυτικού πορίσματος, με το οποίο υπεδεικνύετο η ταυτότητα πολλαπλών ηθικών αυτουργών εναντίον των οποίων έπρεπε ν’ ασκηθεί ποινική δίωξη κατά τις απόψεις του εισαγγελικού λειτουργού. Κατά την περαίωση της προκαταρκτικής εξέτασης, δεν είχε ακόμη ορισθεί, σύμφωνα με το Δ’ Ψήφισμα, ο εφέτης που θα έπρεπε να διεξαγάγει την τακτική ανάκριση, αλλ’ η διεξαγωγή της τακτικής ανάκρισης ανατέθηκε προσωρινά σε τακτικό ανακριτή, που επιμελήθηκε για δύο περίπου μήνες της επαλήθευσης και της συμπλήρωσης των στοιχείων της προκαταρκτικής εξέτασης, χωρίς, όμως, να απαγγελθούν κατηγορίες. Τελικά, η δικογραφία διαβιβάστηκε στον ορισθέντα από την ολομέλεια του Εφετείου Αθηνών εφέτη, που εργάσθηκε ανελλιπώς επί πέντε μήνες συγκέντρωσε μεγάλο όγκο αποδεικτικού υλικού, απήγγειλε πολλές κατηγορίες εναντίων ηθικών αυτουργών, συνεργών, συναυτουργών, αλλά και μερικών φυσικών αυτουργών και διέταξε ευάριθμες προφυλακίσεις με τη σύμφωνο γνώμη του αρμοδίου εισαγγελέα, με εξαίρεση τρεις περίπου περιπτώσεις διαφωνιών, που επιλύθηκαν από το αρμόδιο Συμβούλιο Εφετών. Ο εφέτης- ανακριτής προέβλεψε ακόμη τις δυσχέρειες που θα ανέκυπταν στη συνέχεια από την τεράστια έκταση που είχε προσλάβει η υπόθεση και για λόγο αυτό, προέβη, με τη βοήθεια της γραμματέως του σε επιμελημένη ταξινόμηση της δικογραφίας με φακέλους, υποφακέλους και γενικό ευρετήριο, που, όμως, διέφυγε της προσοχής του εισαγγελικού λειτουργού που συνέταξε τη γραπτή προς το Συμβούλιο Εφετών πρότασή του, χωρίς να καθορίσει τους λόγους για τους οποίους πρότεινε την παραπομπή όλων περίπου των κατηγορούμενων, με βάση τα κείμενα των ανακριτικών κατηγορητηρίων. Το Συμβούλιο, όμως, εφετών εξέτασε και εκτίμησε με αξιέπαινη επιμέλεια το αποδεικτικό υλικό, με τις εκθέσεις πραγματογνωμοσύνης, τα αναρίθμητα έγγραφα και τις 255 καταθέσεις της δικογραφίας και κατάρτισε το εκ 245 σελίδων παραπεμπτικό του βούλευμα, με το οποίο παρεπέμφθησαν στο ακροατήριο του 5μελούς Εφετείου Αθηνών 37 κατηγορούμενοι, διατάχθηκε η προφυλάκιση εκείνων που δεν είχαν προφυλακισθεί και απαλλάχθηκαν μερικοί κατηγορούμενοι, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνετο ο εκτελέσας χρέη πρωθυπουργού Σπ. Μαρκεζίνης, που δεν εβαρύνετο με καμία επιλήψιμη ενέργεια προγενέστερη των κρίσιμων γεγονότων.

δ) ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ της εκδικητικής καταστολής ανήλθαν, όπως ειπώθηκε παραπάνω, σε 23 νεκρούς και περισσότερους από 200 τραυματίες, στους οποίους δεν περιλαμβάνονται εκείνοι που δεν εμφανίσθηκαν. Υπήρξε τόσο μεγάλη η έκταση των φονικών κατασταλτικών επιχειρήσεων που διεξήχθησαν σε διάρκεια 4 ημερών, ώστε να συγκλονισθεί τότε η κοινή γνώμη και να διαδοθεί μάλιστα ότι υπάρχουν και ομαδικοί τάφοι, αλλά η φήμη αυτή δεν επιβεβαιώθηκε από τις ανακριτικές έρευνες. Ο μεγάλος, όμως, αριθμός των παραπάνω θυμάτων δεν είναι απλά εντελώς αδικαιολόγητος, αλλά και εξοργιστικός. Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν κατά το 4ήμερο είχαν όλα τα χαρακτηριστικά μίας πολεμικής αναμέτρησης, όπου, όμως, οι ανήκοντες στην παράταξη των αμυνομένων δεν είχαν όπλα στη διάθεσή τους. Για το λόγο αυτό οι ανακριτικές έρευνες στράφηκαν κατά πρώτο λόγο, αλλά και με μεγάλη επιτυχία, στην αποκάλυψη των υπευθύνων ηθικών αυτουργών, μετά προηγούμενη εξακρίβωση των θυμάτων που επλήγησαν στον κάθε ξεχωριστό τομέα και ειδικότερα στο Υπουργείο δημόσιας τάξης, στον εσωτερικό χώρο του πολυτεχνείου, στους δρόμους των Αθηνών, στο ρυθμιστικό και κατά το στάδιο της αποχώρησης των φοιτητών και της διέλευσής τους από τους παρακείμενους δρόμους. Από την επίμονη, όμως, ανάκριση, που διεξήχθη επί πεντάμηνο και έφτασε μάλιστα στο σημείο να ζητηθούν καταθέσεις από μάρτυρες που είχαν μεταβεί στον Καναδά και αλλαχού, αποκαλύφθησαν οι άμεσοι δράστες πολλών δολοφονιών και βαρύτατων τραυματισμών. Έτσι, εκτός από τους τρεις δράστες του βαρύτατου τραυματισμού της φοιτήτριας Καλ. Ρηγοπούλου, που έγιναν γνωστοί στις δύο πρώτες φάσεις των ανακριτικών ερευνών, αποκαλύφθησαν οι συγκεκριμένοι δράστες των θανατηφόρων πληγμάτων, από τα οποία υπέκυψαν οι Καραμανής και Σπαρτίδης στην περιοχή της οδού Πατησίων, ο Μιχ. Μυρογιάννης, πλησίον της πύλης του πολυτεχνείου και ο αγνώστων στοιχείων τραυματίας που δολοφονήθηκε έξω από το ρυθμιστικό. Απεκαλύφθη επίσης ο δράστης του παρ’ ολίγον θανατηφόρου τραυματισμού του Βας. Μυλονοπούλου στην πλατεία Μητροπόλεως, καθώς και οι δράστες πολλαπλών σωματικών κακώσεων.

ε) Η ΔΙΚΗ διεξήχθη ενώπιον του 5μελούς Εφετείου Αθηνών εναντίον 32 κατηγορουμένων και άρχισε στις 16 Νοεμβρίου 1975. Η ομαλή διεξαγωγή της, μέχρι της 30 Δεκεμβρίου 1975, έγινε εφικτή χάριν στις αξιέπαινες προσπάθειες του προέδρου της σύνθεσης, που αξιοποίησε τη δομή της δικογραφίας την οποία είχε ρυθμίσει ο εφέτης- ανακριτής και εξέτασε έτσι τους μάρτυρες με τη σωστή σειρά, την οποία δεν είχε υιοθετήσει ο εισαγγελικός λειτουργός που παρέθεσε τον σχετικό κατάλογο. Εξετάσθηκαν στο ακροατήριο 400 περίπου μάρτυρες και αναγνώσθηκαν εκατοντάδες έγγραφα. Με την υπ’ αριθμ. 723/ 75 απόφασή του το 5μελές Εφετείο καταδίκασε 20 από τους κατηγορουμένους σε ποινές ισόβιας κάθειρξης, πρόσκαιρης κάθειρξης και φυλάκισης. Κηρύχθηκαν αθώοι 12 από τους κατηγορουμένους, ενώ οι υπόλοιποι 5 δεν εκλήθησαν ή φυγοδίκησαν ..."