Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

U2 - New Year's Day

Καλή Χρονιά... Με κάτι από τα παλιά, τότε που οι U2 και όλοι μας ήμασταν πιο αγνοί...
Είθε το 2008 να περάσει με πολύ μουσική, πολύ αγάπη, πολύ δημιουργία, πολύ γενναιοδωρία...

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007

Frankie Valli /The Four Seasons - Beggin' (Pilooski re-edit)

Γιατί μ'αρέσει ο Frankie έστω και σε ρεμίξ.... Αντε γιατί (με το πνεύμα των Χριστουγέννω) κοντεύει να μας πάρει από κάτω!

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2007

Κάλαντα



Φλογέρες με τρίγωνα ήχησαν στο σπιτικό μου,
ουράνια μελωδία από παιδικά μάτια,
μάτια, στόματα, χέρια με προσμονή
για το γλυκό, το χαρτζιλίκι, το χαμόγελο.

Κι ύστερα στο δρόμο, στο μετρό, στο γραφείο,
τέσσερα μαύρα μικρά στα κόκκινα ντυμένα,
να με κοιτούν ερευνητικά σαν νάμαι εγώ ο ξένος.
Οχι αγάπες μου, κανείς δεν είναι ξένος πια σ'αυτήν την πόλη...
Οχι για μένα δεν είστε ξένα, είστε δικά μου παιδιά,
γι'αυτό σας έκλεισα το μάτι...και την καρδιά μου άνοιξα.
Και χώραγε η καρδιά μου τους πάντες, εσένα, τα παιδιά,
το ζευγάρι στη Σταδίου που αγκαλιαζόταν,
εσένα πονηρέ που τη φιλούσες με πάθος στις κυλιόμενες.

Νύχτωσε, φωτίστηκε η πόλη, ξόρκισαν οι παιδικές φωνές τη θλίψη...
αγαλλίασε για λίγο και η πονεμένη παιδική ψυχή τους...

ΥΓ. Αντί ευχών, για όλους εσάς που με συντροφεύετε σ'αυτό το ταξίδι.

Eπί του πιεστηρίου, η ακόλουθη εικόνα είναι προσφορά της καλής μου talisker :

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Παιδιά?




Ηταν σφιχτό το άγγιγμά του,
σφιχτό σαν τη συγγένεια.
Aίμα που κυλούσε στο κορμί του,
ψηλά από το μέτωπο, μέχρι τα πόδια του.
Δεν τόλμησε να το κοιτάξει στα μάτια,
λές κι ήταν κάποιου άλλου αυτό το άγουρο κορμί...
Δεν τον ένοιαζε, άλλωστε τα χέρια του άπλυτα πάντα ήταν,
και έτσι εις τους αιώνες ήθελε να παραμείνουν...

Ενα χαμόγελο παιδικό που έσβησε,
δυο παιδικά μάτια με απορία κοίταξαν.
...και μετά;
Μετά έπαψαν να είναι παιδιά,
ενηλικίωση που έχασε το τρένο των 8.
Παιχνίδια που κανείς Αηβασίλης δεν έφερε.
Παραμύθια άγουρα,
βορά στα αδηφάγα μάτια τηλεθεατών.

Και η ρομφαία της υπέρτατης δύναμης?
Μήτε νόμος, μήτε θεός είχε λόγια και εξηγήσεις...
Μουγγοί άπαντες μπρος στα παιδιά...
στα παιδιά που δεν ήταν παιδιά.

Kαι μεις τι φυλάμε?
Τις Θερμοπύλες των δικών μας παιδιών.
Λες και τα υπόλοιπα παιδιά δεν είναι δικά μας.
Σπίτια ζεστά και στολισμένα...
Ξαπλωμένοι σε καναπέδες "ευμάρειας".
Αντε πάλι γλυτώσαμε,
δεν ήταν στο δικό μας σπίτι...

Ως πότε?

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007

The Cars - Drive

Από αύριο και για λίγες μέρες θα είμαι Σαλονίκη :) Οδικώς εξ ου και το drive :)

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Cheb Khaled - Aicha

Παλιό αγαπημένο :)

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2007

Απολογισμοί

Ησουν ένα χαμόγελο που φώτιζε το σκοτάδι,
ένα δόντι διαμάντι, που λάκισε από τα χείλη.
Ελαμψε στο σκοτεινό δωμάτιο και φώτισε,
φώτισε μια ψυχή και την αγκάλη μου.

Περπάτησα δίπλα σε εργατικές πολυκατοικίες,
ακούγοντας ξένες μουσικές και μυρίζοντας μπαχάρια άγνωστα.
Χαμόγελο δεν ξανάδα, αλλά ήλπιζα στο φως,
στο φως που κρυβόταν πίσω από τα χαλάσματα, πίσω από τα σύννεφα του Νότου.

Ανάμνηση έγινες και πόνος μαζί, να με πλημμυρίζει τα δύσκολα βράδια.
Τότε που κοίταγα τον καθρέφτη και μ'άρεσε ο νάρκισσός μου,
έβλεπα στα μάτια μου την αλήθεια και το ψέμα μαζί.
Σε σένα είπα μόνο αλήθειες, το ψέμα το κράτησα για μένα.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007

Κυριακή (9/12)



Εχει άραγε αξία να μνημονεύεται
μια ονομαστική γιορτή;
Μήπως μια συνήθεια ήτανε
παλιά και τυπική;

Απάντηση δεν έχω, δεν ψάχνω για να βρω.
Μου αρκεί που τις θυμάμαι, τις έχω στο μυαλό.
Τη μάνα μου, την κόρη μου, την παιδική μου φίλη,
όνομα που με μάγεψε στου Νιόνιου τα δυό χείλη.

Κι αν κάποια δεν υπάρχει πια, τι σημασία έχει;
Κληρονομιά μου άφησε ευγένεια κι αγάπη.

Τέτοια κληρονομιά και εγώ στην κόρη μου θ'αφήσω,
αστέρια, παραμύθια, λουλούδια και αρώματα μαζί.

Παιχνίδια, θάλασσες, βουνά και ανθισμένους κάμπους,
διακοπές, κούκλες, ζωάκια, πατίνια και φιογκάκια.

Σκουλαρίκια ζαχαρωτά, σοκολατένια χτένια,
κορδέλες, πασχαλίτσες, γλυκά και καραμέλες.

Μολύβια, πινέλα, τέμπερες, χαρτιά και ακουαρέλες
να ζωγραφίζει ανέμελα τις παιδικές της τρέλες.

Μπορώ να της τα δώσω αυτά
και ακόμη περισσότερα, καλύτερος αν γίνω,
ελεύθερη και δυνατή,
να την καμαρώνω, και μόνος μου ας μείνω.


Χρόνια Πολλά στις δικές μου και σ'όλου του κόσμου τις Άννες.

Σάββατο

Σήμερα ήταν Σάββατο, έμπνευση δεν υπήρχε...
σε υποχρεώσεις χώθηκα γι'αυτό και ποστ δεν είχε.
Θα επανέλθω όμως αύριο, που είναι Η ημέρα,
γιορτάζει η αγαπημένη μου κόρη μα και η μητέρα...

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Παρασκευή (Υπάρχει Αγιος Βασίλης;)



Ηταν Παρασκευή και στόλιζαν,
Χριστούγεννα και έλαμπαν τα παιδικά,
πρόσωπα, αστέρια, λαμπιόνια μαγικά
και κείνος τα αγκάλιαζε με τα ενδότερά του.

Εφευγε ο χρόνος και κυλούσε,
ρυτίδιαζε τα κουρασμένα πρόσωπα,
τον κόσμο ξεγελούσε,
πίσω του άλλος ερχότανε, ίσως αγκομαχούσε.

Κοντοστάθηκε κι αφουγκράστηκε
τα γέλια των παιδιών,
άραγε πότε κουράστηκε,
πριν πόσα ρεβεγιόν;

Χαμογέλασε, έσκυψε και αγκάλιασε,
όχι ανθρώπους μα ψυχές,
γλύκανε κι η ψυχή και πέταξε,
για χώρες μακρινές.

Θάθελε νάταν μάγος, ένας μικρός θεός,
να μοίραζε νερό και τρόφιμα στα σπίτια των φτωχών.
Ν'ακούγονται γλυκές φωνές απ'τις καλύβες τους,
κι'ας χάριζε ό,τι είχε πολύτιμο, την ευτυχία του.

ΥΓ. Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, που με ρωτάνε αν υπάρχει Άγιος Βασίλης, με μάτια σαν κι'αυτά.

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

Πέμπτη (συννεφιασμένη μα στο βάθος αισιόδοξη).


Τώρα πια δεν μου μιλάς
και στρίβεις στο δρόμο σαν με δεις,
εσύ που μου 'σφιγγες το χέρι
και έψαχνες το στήθος μου για να κρυφτείς.

Τώρα πια δεν μου μιλάς,
την απουσία μου πας να συνηθίσεις,
έφυγες μια μέρα έτσι απλά,
θλιμμένη επειδή δεν είχα απαντήσεις.

Τώρα πια δεν μου μιλάς,
τα αγγίγματά μας πουλιά αποδημητικά,
ξέμειναν στο ταξίδι ανήμπορα,
σε χώρα μακρινή, μετά απ'ωκεανό βρήκαν στεριά.

Χειμώνιασε, δεν μου μιλάς,
ελεύθερη θέλω νάσαι, ψηλά να πετάς
τη ζωή χρυσοκέντητη να υφαίνεις
στα δύσκολα να μη σταματάς.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

H άσκηση (αυτοκριτική) της Τετάρτης



Μου λένε διάφοροι σχολιαστές
πως είμαι ποιητής καλός
μα εγώ τους αγνοώ πεισματικά
γιατί έχω και το γνώθι σ'αυτόν.

Οι φίλοι και γνωστοί σχολιαστές
δεν είναι αδέκαστοι κριτές,
μ'αγάπη πάντα ξεκινούν
τις λέξεις με επιείκεια κοιτούν.

Γι'αυτό και γω που ξέρω, μειδιώ,
αντιπαρέρχομαι με χιούμορ και αιδώ.
Δεν είμαι τραγουδοποιός ούτε και ποιητής,
του λόγου χειριστής καλός και της ζωής ταξιδευτής.

ΥΓ. Αφιερωμένο στην purple με την ελπίδα να σκάσει ένα χαμόγελο (αυγερινός και πούλια) στο χειλάκι της.

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

H άσκηση της Τρίτης



Η καλή φίλη μου just me
με λόγια με παρακινεί
για άσκηση καθημερινή,
άσκηση ποιητική.

Κι ας αρκείται στις μπλογκοξεπέτες,
εμένα με κερνάει πετσέτες
να σκουπίζω τον ιδρώταγια να βρω του στίχου μου τη ρότα.

Και ερωτώ τον κόσμο όλο
γιατί εγώ πρέπει να στρώνω κ....;
Ισως είναι συνέπεια προσωπική
δική μου αποκλειστική.

Το χατήρι μην της το χαλάσω, θάναι κρίμα,
γι' αυτό και ανακάλυψα μια ρίμα.

ΥΓ. Το πρωί επισκέφτηκα ένα καινούργιο κατάστημα στο Σύνταγμα και αγόρασα μερικά cd. Δεν ξέρω, αλλά πάντα η αγορά μουσικής μου έφτιαχνε τη διάθεση.


Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

Δευτέρα


Ξημέρωσε κι' είναι Δευτέρα,
και λοιπόν; είναι μια ακόμη ημέρα.
Εχει υπέροχη λιακάδα,
βρε δε πάμε για βαρκάδα;

Ελα μαζί μου άγγελέ μου,
ξάπλωσε στην πλώρη δίπλα μου
να χορτάσουμε ήλιο
κι αν μπορώ θα σε αγγίζω.

Να ξυπνήσω σιμά σου,
νάχω και τ'άρωμά σου
να με σκάψει για πάντα
ανθισμένη λεβάντα.


"Μια πρόχειρη και χαζή άσκηση αισιοδοξίας για τη Δευτέρα στο γραφείο"

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007

Haddaway-What is Love?

Επειδή γιορτάζουμε, επειδή είναι Παρασκευή και θέλουμε χορό :)
Καλό σ/κ σε όλους
(Από το πρωί προσπαθώ να το στείλω αλλά το φάντασμα του μπλογκ δεν μ'αφήνει).

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

Θυμός...

Πόσο προφητικός ήμουνα την περασμένη βδομάδα!!!
Η οργή ξεχείλισε από τους δρόμους, μπήκε στα σπίτια, έγινε θυμός και φωνές...
Εφτασε σε πρόσωπα αγαπημένα, ως και μέσα το σπίτι μου.
Μάταια ένα τσέλο προσπάθησε να σώσει την κατάσταση.
Η αυτοκυριαρχία με είχε εγκαταλείψει, άφησα το ρεύμα της οργής να με παρασύρει...
Φρόντισα και σ'αυτό να είμαι, όσο γίνεται ευγενής...
Ενας ιμιτασιόν θυμωμένος, ένας μαλάκας!

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2007

Kωνσταντίνος Βητα : το κυμα

Eτσι να ξεκινήσει το Σαβ/κο μας γκαζωμένο, με μια γλυκιά υποβόσκουσα μελαγχολία... αλλά αισιόδοξα :)

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Oργή...

Οργή είχε χυθεί στη βρεμένη άσφαλτο,
αλλόφρονες συνάνθρωποι τζούγκριζαν σε κάθε διασταύρωση αυτοκίνητα και κανόνες.
Ύβρεις, μαύρες κάργες πετούσαν στο αέρα.
Πως μπορεί να υπάρχει τόση λάσπη σε μια πόλη χωρίς χώμα;
Και γω σκυφτός να καταγράφω βήματα, 8952, 8953, 8954...
και να μη φτάνω στον προορισμό μου.
Διέσχιζα με ευελιξία ακροβάτη τις πολυσύχναστες λεωφόρους.
Στα χέρια μου μια τσάντα, πουκάμισο ξεκούμπωτο, ξεχάρβαλο,
στα πόδια μου όμως δύναμη και στην ψυχή μου πίστη...
Να φτάσω στον προορισμό που μου ανέθεσαν...
δεν έχω ώρα για οργή, προέχει το καθήκον.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007

Eτσι είναι η πόλη μου...

...έτσι είναι η πόλη μου,
κεραίες κάθε είδους και δορυφορικές σπαρμένες,
ένας Αλβανός βιολονίστας της Κ.Ο.Α. που βρήκε τ'όνειρό του,
τα μαύρα δίδυμα μωρά σε καρότσι στην Αλεξάνδρας.
Λάσπη, χώμα, βρώμα και ένας ήλιος καθαρός, πιο άσπρος απ'το κάθετί.
Ολα σκονισμένα, μαυρισμένα και γω να περιμένω τη βροχή,
βροχή ή ένα τραγούδι...μερικές νότες σ'ένα πιάνο για να καθαρίσουν όλα.
Να καθαρίσουν όλα μέσα στην ψυχή μου, να προσπεράσω πίκρες και ακατανόητα,
μικρότητες και βλακείες που με κυνηγούν.
Να μπορώ πιο καθαρά να δω το βλέμμα σου, την αγάπη σου, το χαμόγελο των παιδιών,
σ'αυτήν την πόλη που τόσο τα χρειάζεται.
Περπατώ με ψηλά το κεφάλι, περπατώ γρήγορα κι ακούω μουσικές ξένες μακρινές,
περπατώ σ'αυτήν την πόλη που τα πεζοδρόμιά της ορίζω...
κουβαλώ έξω από την τσάντα μου, όνειρα και αγωνίες δύστυχες ...
το πορτοφόλι της μάνας μου, μια κάρτα μου ή τ'αδελφού το σημάδι...
Κουράστηκα, πάμε να βρούμε σε ένα σοκάκι μια πόρτα να χωθούμε μέσα,
ένα ξύλινο τραπέζι θέλω, βρώμικο ψωμί και κόκκινο κρασί να πιούμε...
Μετά θα μαι πάλι εγώ, ο άλλος που σε κυνηγάει στα σοκάκια,
τα χείλη σου να τρυγήσει...

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Sister Sledge - He's The Greatest Dancer (1979)

Αναρωτιέται η just me who's the Greatest Dancer!!!! Γι'αυτό της το αφιερώνω με πολλά ερωτηματικά!

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Spencer Davis Group - Gimme Some Lovin

Steve Winwood ως παιδί θαύμα. Γιατί το Σαββατοκύριακο ενδείκνυται για πάρε-δώσε αγάπης...

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

Bill Evans - Waltz For Debby

Φθινόπωρο επιτέλους, συννεφιές, διαλείμματα λιακάδας, δέντρα που σκορπούν φύλλα...και ο μέγας Bill Evans να μας προστατεύει από κακοτοπιές.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

Οδός ονείρων

Μικροαστική οικία στα προάστια,
διαμέρισμα περιωπής με κήπο και γκαράζ.
Το όνειρό μας σε 4 τοίχους κλεισμένο,
δωμάτια κλειστοφοβικά,
με ένα παράθυρο οθόνη στο διαδίκτυο.
Και μεις τα κατοικίδια κλεισμένα σε κλουβί,
τρυπώνουμε σε γωνιές απόμερες να βρούμε ησυχία.
'Ονειρα - πληκτρολόγια και επιφυλάξεις,
τίποτε να μη χάσουμε, τίποτε μη διακινδυνεύσουμε.
Ξέρω πως δεν είμαι έτσι... δύναμη δώσε μου,
για να πετάξω πάλι, με τα φτερά των φοιτητικών μου χρόνων...
Ξέρω κάποτε πως θάρθω να σε βρω,
αλλά που;
χαμένη μου νιότη,
αλλά πότε;
χαμόγελό μου.

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007

Moby - Whispering Wind

Ετσι θέλω τα όνειρά μου απόψε... Like the whispering wind ....
Καληνύχτα σας

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007

Βόλτα...

Θέλω να χαθώ μαζί σου στο δάσος σε δρόμους μοναχικούς...
μακρυά από τη βουή της πόλης, σε χωμάτινες διαδρομές...
Να μου κρατάς και να μη μου κρατάς το χέρι,
να περπατάμε ακουμπώντας ο ένας τον άλλο κοιτώντας μπροστά.
Οι φωνές μας να μπλέκονται μ'αυτές των πουλιών και των ρυακιών...
Ακου τον καταρράκτη μακρυά, φωνάζει κατρακυλώντας αιώνες τώρα,
πόσο μικροί είμαστε μπροστά του, δύο κουκίδες στο τοπίο και στο χρόνο.
Κι όμως έχουμε τόσα πολλά να πούμε, θέλω να σ'ακούσω...
μ'αρέσει ν'ακούω, να είμαι δέκτης....
μπορώ να αφουγκραστώ ακόμη και το μικρό κυκλάμινο που φύτρωσε στη σκιά της οξιάς.
Πόσο μάλλον εσένα...
Κι όταν θα αποκάμεις και θα σταθείς κάτω στο γρασίδι θα γείρω πάνω σου...
και την ψυχή από τα χείλη θα σου κλέψω...

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007

Hungarian dance No. 5

Εμ τι μόνο η just me θα μας βάζει Hungarian Dances... Είδατε δεν άντεξα πολύ την κατάθλιψη της Πάρνηθας....

ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ

Οταν ξεκινήσαμε Σάββατο πρωί για Πάρνηθα γνώριζα ότι δεν θα ήταν και οι καλύτερες καιρικές συνθήκες. Ηταν η πρώτη φορά μετά την πυρκαγιά, που θα το επιχειρούσα. Δεν άντεχα τόσο καιρό να αντικρύσω το αγαπημένο μου βουνό έτσι βιασμένο από "ανθρώπους".
Ανεβαίνοντας το φιδωτό δρόμο τίποτε δεν προμήνυε τι θα επακολουθήσει. Το δάσος στη θέση του και ξαφνικά, λίγο πριν φτάσουμε στην Αγ.Τριάδα, όπου αρχίζουν τα καμένα, μια πυκνή ομίχλη αποφάσισε να μας γλυτώσει από το τραγικό θέαμα. Ομίχλη και μυρωδιά καμένου και κάποια κουφάρια κορμών και τα γνωστά κορμοδέματα για την προστασία του εδάφους κατά τις βροχές. Φτάνοντας στο καταφύγιο Μπάφι, η ομίχλη πύκνωσε και εκεί σταματήσαμε. Ο γύρω χώρος, ως εκ θαύματος ανέπαφος και το καταφύγιο πραγματική όαση για την καταπολέμηση της υγρασίας. Ισα που προλάβαμε να περπατήσουμε λίγο με τα παιδιά και λίγο αργότερα επιασε γερή βροχή και ευκαιρία κοντά στο τζάκι να απολαύσουμε το πολύ καλό σπιτικό φαγητό και το κόκκινο κρασί. Οταν αργά το μεσημέρι φεύγαμε, η βροχή συνεχιζόταν ακάθεκτη και η ομίχλη υποχωρούσε, για να μας αποκαλύψει το μαύρο τοπίο, μαύρα και τα ρυάκια του νερού, μαύρη και η ψυχή μας...
Αχ ρε Πάρνηθα πως σε καταντήσαμε έτσι καλή μου.... Βάλε τα δυνατά σου να ξανανθίσεις...

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΚΟΠΕΙΟ-ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ 1Η

Μα τι μακέτα, τι 3d Autocad είναι αυτό!!!!! Μας εντυπωσιάσατε εκσυγχρονιστικά!!!!!

Αρχικά φαίνεται ωραίο, ένα υπέροχο εκσυγχρονισμένο κτίριο, δίπλα στο μετρό να εξυπηρετεί τον κόσμο και τους υπαλλήλους. Αμα όμως το συγκρίνουμε με αυτό που δείχνει η φωτογραφία του google earth (στο προηγούμενο ποστ) με τη σημερινή κατάσταση, δεν θα μείνει δεντράκι για δεντράκι από τα εκατοντάδες που φαίνεται ότι υπάρχουν.

Νάταν μόνο αυτό? Δεν είναι....

Ψάχνοντας, ανακάλυψα ότι στις 2 Αυγούστου 2007 (πάντα τον Αύγουστο γίνονται τα καλα ;) συνεδρίασε η διυπουργική επιτροπή ΣΔΙΤ (περί ΣΔΙΤ κατωτέρω) και ενέκρινε την ένταξη 5 έργων, συνολικού προϋπολογισμού 569 εκατομμυρίων ευρώ, στις διατάξεις του Νόμου 3389/2005. Μεταξύ αυτών και η εν λόγω μεταφορά του Υπουργείου μας.

Ψάχνοντας στα κιτάπια μου λοιπόν βρήκα ότι ο Νόμος 3389/2005 προβλέπει την περίφημη Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ). Ακούγεται ωραίο, αλλά είναι τρομακτικό ήδη από το 2ο άρθρο του Νόμου όπου ρητά εκχωρούνται δημόσια δικαιώματα. Δηλαδή με απλά ελληνικά συστήνουν εταιρείες ειδικού σκοπού που έχουν ως αντικείμενο την εκτέλεση έργων ή και παροχή υπηρεσιών που ανήκουν στην αρμοδιότητα των Δημοσίων φορέων με βάση διάταξη νόμου.

Και πάλι δεν ακούγεται τόσο φοβερό. Είναι όμως, γιατί μ'αυτόν τον τρόπο θέλουν και το σκύλο χορτάτο και την πίτα σώα... Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: Εκχωρούμε τα δικαιώματα του δημοσίου σε ιδιωτική εταιρεία που θα λειτουργεί με κριτήρια ιδιωτικής οικονομίας, η οποία όμως θα απολαμβάνει και τα προνόμια του Δημοσίου...
Δεν τους πιάνεις πουθενά... Θα μπορεί δηλαδή το Δημόσιο (ενώ δεν το κάνει στον κάθε ιδιώτη που πάει να χτίσει) να της δίνει προνόμια, το κυριότερο των οποίων είναι η αύξηση του συντελεστή δόμησης και η χορήγηση χώρων για εμπορική εκμετάλλευση.

Κέφι ατελείωτο, δίπλα στο αγαπημένο Υπουργείο των Ελλήνων, θα υπάρχουν καφετέριες, καταστήματα και γω δεν ξέρω τι άλλο. Μετά την πληρωμή των φόρων θα περνάς για τον καφέ (εκσυγχρονισμένο) της παρηγοριάς.... Βοήθειά μας.

Ερωτώνται τα εξής απλά:
1. Γιατί να συσταθούν εταιρείες ειδικού σκοπού, ενώ υπάρχει από γενέσεως ελληνικού κράτους διαδικασία δημοπράτησης δημοσίων έργων;
2. Γιατί το κράτος εκχωρεί τα δικαιώματά του που έχει από τους Νόμους σε ιδιωτικές εταιρείες;
3. Γιατί δεν εντάσσονται τα έργα αυτά στη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (όπως έγινε με το μετρό, το τραμ και τόσα άλλα);
4. Γιατί η ιδιωτική εταιρεία να έχει τα προνόμια του δημοσίου και ευνοϊκή μεταχείριση στην οικοδόμηση έναντι του απλού πολίτη;
5. Γιατί στα δημόσια κτίρια να υπάρχουν χρήσεις που να εξυπηρετούν ιδιωτικά συμφέροντα;
Αν τους περισσεύει χώρος, ας κάνουν ένα σχολείο, ένα παιδικό σταθμό, ένα ωδείο, μια αίθουσα τέχνης, για τον κόσμο....

Ξέρω, γίνομαι κουραστικός... Αλλά πραγματικά έχω σιχαθεί... Να έχουμε ελάχιστους ελεύθερους χώρους με πράσινο στην πόλη μας και να θέλουμε και αυτούς να τους αναπ...νίξουμε....

Καληνύχτα σας και καλή μας τύχη....

Νομισματοκοπείο -Υπουργείο Οικονομικών


Κάποτε στους χώρους γύρω και μέσα στο Νομισματοκοπείο, υπήρχε πράσινο, υπήρχε γήπεδο, υπήρχαν χαρούμενοι τσιγγάνοι και μια κατάσταση που θύμιζε επαρχία, με χώματα και πράσινο σε έκταση δεκάδων στρεμμάτων.... Τη γνώρισα αυτή τη γειτονιά που τα 12 τελευταία χρόνια είναι και δική μου με ατελείωτες ώρες περπατήματος και την αγάπησα...

Στη φωτογραφία που κατέβασα από το Google Earth εμφανώς διακρίνονται τα δεκάδες στρέμματα πρασίνου καθώς και το γήπεδο ποδοσφαίρου (με χώμα) στη νοτιοδυτική πλευρά (πάνω αριστερά στη φωτογραφία).

Και τώρα τι????
Μα φυσικά "ανάπτυξη", "εκσυγχρονισμός", "αναβάθμιση της περιοχής", "εμπορική αξιοποίηση".

Διάβασα στην ιστοσελίδα δημοτικής παράταξης του Χαλανδρίου "Αντίσταση από τους πολίτες Χαλανδρίου-Δημοτική Συνεργασία:
http://www.stasi.gr
και σας μεταφέρω αυτούσια:

"....Από το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών αλλά και από το Δήμο Χαλανδρίου ανακοινώθηκε η απόφαση να μεταστεγαστούν οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών στους ελεύθερους χώρους του Νομισματοκοπείου, συνολικής έκτασης 27 στρεμμάτων. Σύμφωνα με την ανακοίνωση που εκδόθηκε τον Αύγουστο και χωρίς καν να συνεδριάσει το δημοτικό συμβούλιο της πόλης, στο χώρο προβλέπεται να κατασκευαστούν:

• 55.000 τετραγωνικά μέτρα υπέργειων χώρων, δηλαδή 3.000 τ.μ λιγότερα από το εμπορικό κέντρο Mall (Για να υπάρχει το μέτρο σύγκρισης)

• Τα κτήρια προβλέπεται να κατασκευαστούν με υπέρβαση του νόμιμου συντελεστή δόμησης που ισχύει στην ευρύτερη περιοχή (Με συντελεστή δόμησης 2 αντί του 0,9 που ισχύει)

• Στο χώρο θα προσέρχονται καθημερινά 3.225 εργαζόμενοι και βέβαια άγνωστος αριθμός επισκεπτών με ανυπολόγιστες συνέπειες κυκλοφοριακής επιβάρυνσης στην ευρύτερη περιοχή.

• Εκτός από την εγκατάσταση των υπηρεσιών του υπουργείου, στην ίδια ανακοίνωση αναφέρονται, η εμπορική εκμετάλλευση κάποιων χώρων των νέων κτηρίων καθώς και των χώρων στάθμευσης. Προφανώς οι εμπορικές χρήσεις που έχουν ήδη αναπτυχθεί στη Μεσογείων, κρίνονται ανεπαρκείς για τον νέο όγκο επισκεπτών.

• Το έργο θα γίνει με σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα(ΣΔΙΤ) γεγονός που σημαίνει ότι θα προσαρμοσθεί πλήρως στις απαιτήσεις και τις προδιαγραφές των κατασκευαστικών εταιριών που θα το εκμεταλλεύονται για 26 χρόνια.

Σε μία προσπάθεια να αμβλυνθούν οι όποιες αντιδράσεις, στην συγκεκριμένη σύμπραξη αποφασίστηκε να συμπεριληφθεί και η κατασκευή του δημαρχείου και του δημοτικού ιατρείου σε άλλα οικόπεδα που διαθέτει ο δήμος. Αυτός όμως ο συνδυασμός των έργων – για να φανεί ότι κάτι «κερδίζει» και η πόλη - αποδεικνύει και το μέγεθος της καταστροφής που θα υποστεί άλλη μία περιοχή του Χαλανδρίου Στην ίδια ανακοίνωση, υπερτονίζεται, ότι στον περιβάλλοντα χώρο των νέων κτηρίων, θα αναπτυχθούν χώροι πρασίνου και αθλητικών εγκαταστάσεων.. Αποσιωπάται όμως, ότι η απόδοση όλου αυτού του χώρου ως πάρκου, αποτελούσε πάγιο αίτημα κατοίκων και δήμου για ολόκληρες δεκαετίες...."


Από μία μικρή έρευνα που έκανα είδα ότι το θέμα το έχουν φέρει στη Βουλή βουλευτές του Συνασπισμού και του ΚΚΕ με σχετικές ερωτήσεις.

Το πράσινό ΜΑΣ, τα δέντρα ΜΑΣ και οι γειτονιές μας δεν ανήκουν σε κανέναν κερατά, ανήκουν στα παιδιά και στα εγγόνια μας.

Εννοείται ότι δεν προτίθεμαι να κάτσω με σταυρωμένα χέρια... Νεότερα για το θέμα σύντομα


Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

Σαν φύγει ο έρωτας

Σαν φύγει ο έρωτας γίνομαι μικρός,
άσχημα μιλώ, στα μάτια δεν κοιτώ...
Σαν φύγει ο έρωτας γίνομαι άσχημος,
σκληραίνει το δέρμα και η φωνή μου...
Σαν φύγει ο έρωτας θέλω να σε πληγώνω,
να είσαι χαμένη και γω να κερδίζω...
Σαν φύγει ο έρωτας...
Παιχνίδι γίνεται η ζωή μου,
ζάρια ρίχνω και πρέφα βρώμικη γυρίζω,
καπίκια και μάρκες τα δάκρυα σου.
Σαν φύγει ο έρωτας...
να χαθείς θέλω, τα μάτια σου να ξεχάσω ...
να με συγχωρήσω...

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

Paul Weller plays 'You Do Something To Me'

Τετάρτη και πρέπει να περάσουμε τη βδομάδα... Αφιερωμένο στην ε...

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

Raining Pleasure - Dancing queen

Επειδή είναι Παρασκευή, επειδή μ'αρέσει ο χορός και στα κορίτσια οι Abba :)

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007

Γενέθλια...

Σαν σήμερα πριν 47 χρόνια η ανθρωπότητα ευτύχησε να δει τη γέννησή μου... χαχα.
Και επειδή κάτι έπρεπε να γράψω, όπως όλοι οι συνεπείς bloggers, καθότι το είχα παρατήσει, είπα να το συνδυάσω και να θυμηθώ περασμένα καλοκαίρια, όπως η καλή μου sishoy ζήτησε.
Και χαλάω εγώ χατήρι? Οχι βέβαια...
Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη...

Και επειδή η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, η ομορφούλα σημασία δεν μου δωσε... και γω γλόμπος και τσαντίλας, επειδή ο "παλαιών αρχών" μπαμπάκας μου κούρεψε τις ξανθές μπούκλες, που η μανούλα μου άφηνε "... μην μου το κάνεις το παιδί κουνιστό, και τα συναφή..."
Πήγα στην αγκαλιά της μανούλας...

Ολα αυτά καλοκαίρι του 1962 στη Λούτσα, όπου συνέρρεε η μισή Αθήνα μετά των προαστίων για μια βουτίτσα, με κουλούρες, σαγιονάρες, κολατσιό στην παραλία, ντοματούλα, το γερμαδάκι μας, "παιδιά μην πάτε στα βαθιά"...
Και ήρθε η εποχή του εξοχικού κάπου στη Νέα Μάκρη και τα μπάνια μας πια στον Αγιο Ανδρέα... Είτε με τα πόδια από μονοπάτι μέσα στο πευκόδασος, είτε με φορτηγάκι που έκανε το δρομολόγιο καθημερινά... Οι πρώτες παρέες...

Και έτσι δεν γνωρίσαμε σαν παιδιά την Ελλάδα μας, μάθαμε όμως πολύ καλά τους φίλους μας, την ευρύτερη περιοχή με ατελείωτες ποδηλατάδες, τις παραλίες, τον κουκουναροπόλεμο και ενίοτε τον πετροπόλεμο, μπάλα στο γηπεδάκι, χώμα, πεύκα, θάλασσα, θυμάρι, σκαντζόχοιροι, αδέσποτα σκυλιά που υιοθετούσαμε, κορίτσια γάργαρα, νερά δροσερά...
Και τι προηγείτο του καλοκαιριού? Μα φυσικά Γυμναστικές Επιδείξεις, με το τέλος του σχολικού έτους. Ποιήματα, σκετς κλπ....
Στο 11ο Δημοτικό Σχολείο Περιστερίου:
Αντιγράφω από το πίσω μέρος της φωτογραφίας:
Αύγουστος 71 Ο μην των καρπουζιών...
Το τρίο εις τριχωτήν και ευπρεστέτατην εμφάνισιν...
(Πάντα και μέχρι σήμερα συνδυάζω το καλοκαίρι μετά του καρπουζίου... ιδού η αιτία)

Το καρπούζι στα πόδια του μεγάλου αδελφού και οι υπόλοιποι καμαρωτοί και ολίγον γελοίοι θα έλεγα... Και έτσι έπρεπε.
Και μετά μεγαλώσαμε λίγο ακόμη και το μυστικό ήταν τα ποδήλατα... Η ελευθερία μας ήταν τα ποδήλατα. Πόδια γερά και κέφι τρελλό, ελάχιστα αυτοκίνητα και όλες οι περιοχές ήταν δικές μας... Σχινιάς, Μαραθώνας, Ραφήνα... Επρεπε να είναι καλά συντηρημένα και λαδωμένα να τρέχουν. Μόνοι μας τα φτιάχναμε και τα μετασκευάζαμε, μπαλώναμε τις σκασμένες σαμπρέλες... Η αυλή μας συνεργείο επισκευής, σαμπρέλες, γερμανικά κλειδιά, τρόμπες, αλυσίδες...

(και το κλασσικό ελληνικό ένας δουλεύω, ένας κάτι ψιλοβοηθάει και δύο κοιτούν).
Και μετά μεγαλώσαμε λίγο ακόμη, άντε και καμία κοπάνα, λεωφορείο λιμανάκια ή πλαζ Βούλας...Για πρώτη φορά μακρύ μαλλί και επανάσταση στο σχολείο...
(Ο ένας μας άφησε με τραγικό τρόπο, με τον άλλο βαδίζουμε ακόμη μαζί)
Και μετά εκδρομή σχολική Πόρτο Γερμενό, τσιγάρα, μπύρες, αντράκια (κούνια που μας κούναγε), συμμορία όχι γλυκιά, αλητεία...
Και μετά τέλος Γυμνασίου, που έγινε Λύκειο, εισαγωγικές εξετάσεις. Πρώτη εκδρομή ανεξάρτητη στην Ιο, Σεπτέμβρης 78, τότε που ήθελα να μοιάζω στον Τσε, τότε που πιστεύαμε ότι όλα ήταν δικά μας και απλώναμε τα χέρια να τα φτάσουμε... (κούνια που μας κούναγε δις)...
Δεν ήθελα νάμαι μόνος στις φωτογραφίες, ήθελα να χω παρέα, γιατί σήμερα είναι τα γενέθλιά μου. Ανθρωποι, που άλλοι ζουν, άλλοι όχι... αλλά είναι στην καρδιά μου. Οικογένεια, φίλοι... χρόνια που περνάνε και μας χαράζουν, μας ραγίζουν, αλλά δεν συντριβόμαστε με τίποτε... Ορθιοι συνεχίζουμε στο ατελείωτο θαλασσινό ταξίδι.... και ζούμε εμείς καλά και οι αγαπημένοι μας καλύτερα...

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

Baba O'Riley

The Who: Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, τις ηρωικές εποχές του Rock.

Aν δεν με απατά η μνήμη μου, η εισαγωγή του ακουγόταν στο περίφημο "Εκείνος κι Εκείνος" του Μουρσελά, με τους Διαμαντόπουλο - Μιχαλακόπουλο.

Για τη just me...

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά?



Παρακαλώ τη βοήθειά σας: Η κόρη μου, 10 ετών και κάτι, με ρώτησε τι ψήφισα και με μεγάλη επιμονή.
Εδώ σε θέλω μάστορα: Κάθε γνώμη ή βοήθεια δεκτή. Εσείς τι θα κάνατε?

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

U2 The Sweetest Thing

Γιατί μου φτιάχνει το κέφι... Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να πει κάποιος μια συγγνώμη, αλλά συνήθως δεν τη λέει...

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2007

Final scene from the last of the Mohicans

Γιατί μ'αρέσουν τα βουνά και τα δάση, μ'αρέσουν οι θυσίες για την αγάπη, μ'αρέσει αυτή η μουσική, μ'αρέσουν οι οικογένειες, μ'αρέσουν οι ινδιάνοι...

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

Επέλαση τουριστικών και κατασκευαστικών καρτέλ?


Σ'ένα πραγματικά ενδιαφέρον άρθρο ακούγονται απόψεις που καμία εφημερίδα δεν έγραψε, τουλάχιστον κατά τη δική μου αντίληψη. Οι προσπάθειες των κυβερνώντων με τους δασοκτόνους νόμους, την επιχειρούμενη τροποποίηση του άρθρου 24 και τη γενικότερη "ανάπτυξη" φαίνεται πως "δένουν" με τα αναφερόμενα στο άρθρο συμφέροντα για "αξιοποίηση" της περιοχής. Ιόνια οδός, γήπεδα γκολφ, χιονοδρομικά κέντρα και τουριστικά σαλέ σε Ταΰγετο και Πάρνωνα ακούγονται σοβαροί λόγοι για να κάνουν παρανάλωμα του πυρός την Πελοπόννησο.
Θυμάμαι την όχι τόσο παλιά προσπάθεια για αξιοποίηση του δάσους του Καϊάφα, την οποία φρέναρε η σθεναρή αντίσταση κάποιων οικολογικών κινήσεων και του τότε Δασάρχη της περιοχής.
Δεν ξέρω...
Δεν ξέρω επίσης αν αληθεύει η δήλωση του Υφυπουργού Δούκα (και Προέδρου Ομοσπονδίας Γκολφ) ότι πρότεινε για ανακούφιση των πυροπαθών επενδύσεις σε γήπεδα γκολφ.

Ενα ξέρω μόνο, ότι αν ποτέ.... λέω, αν ποτέ ξεκινήσουν τέτοιες προσπάθειες αλλαγής χρήσεως γης έστω και για ένα στρέμμα καμμένης γης, θα είμαστε εντελώς άχρηστοι και ρεμάλια εμείς, αν μείνουμε σε σιωπηλές διαμαρτυρίες και δεν πάμε να τους κάψουμε με τα ίδια μας τα χέρια.
Το οφείλουμε στη δασκάλα με τα παιδάκια, στο ηλικιωμένο ζευγάρι, στον 25χρονο τεχνικό, στα παλληκάρια της Εύβοιας... σε έναν προς έναν τους νεκρούς...



Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2007

Forbidden Colours / Merry Christmas Mr. Lawrence

Δεν υπάρχει μουσική άλλη που να μπορέσει να ταιριάξει με την ψυχική μου διάθεση αυτόν τον καιρό.

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007

Ημουν προφητικός (που να μην ήμουν).



Κάπου το Φεβρουάριο είχα διαισθανθεί το κακό που έρχεται. Με τη σχεδιαζόμενη αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, με την (τελικώς αποσυρθείσα) προεκλογική εξαίρεση από τη κατεδάφιση αυθαιρέτων σε δασικές εκτάσεις, με την παντελή έλλειψη πρόληψης και προστασίας των δασών και την απογύμνωση των δασικών υπηρεσιών ανά την Επικράτεια.
Εχω περπατήσει μερικά από τα ομορφότερα βουνά της χώρας μας στα δύσβατα μονοπάτια τους και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είμαστε ανάξιοι να έχουμε τόσο όμορφα δάση, αφού κάνουμε ο,τιδήποτε χρειάζεται για να τα καταστρέψουμε.
Εχω δει χωματερές δίπλα σε κάθε χωριό μέσα σε χαράδρες που τρέχουν ρυάκια, που σε κάποιο ποτάμι καταλήγουν. Εχω δει χιλιάδες σκουπίδια στα μέρη που οι "πολιτισμένοι" κάνουν πικ-νικ. Εχω δει κοπάδια κατσικιών να βόσκουν μέσα σε δάση και κυρίως μέσα σε καμμένα δάση (ακόμη και στην καμένη Πεντέλη), αποψιλώνοντας κάθε βλαστάρι και υποψία βλάστησης. Εχω δει δασικούς υπαλλήλους που είναι συμβασιούχοι και δεν ξέρουν αν τον επόμενο χρόνο θα είναι εκεί. Εχω δει πολλά που δεν χωράνε σ'αυτό το ποστ...
Ισως η μόνη λύση είναι η απαγόρευση κυκλοφορίας στα δάση και ας μην ξαναπερπατήσω ποτέ πια σ'αυτά. Κι αν αυτό δεν γίνεται, ας δίνει ο δασάρχης ειδικές και ονομαστικές άδειες σε όποιον (με ονοματεπώνυμο) θέλει να περπατήσει.
Ας αφήσουμε τα δάση μόνα τους και κείνα θα βρουν το δρόμο τους, όπως βρίσκουν αιώνες τώρα.
Εδώ θα βρείτε κάποιες απόψεις και μια από τις πιο σοβαρές προσπάθειες για την προστασία των δασών και γενικώς του περιβάλλοντος

Τρίτη 28 Αυγούστου 2007

Σιωπή

Φέτος στα δάση δεν θα τραγουδάνε πουλιά, δεν θα θροΐζουν φύλλα
τα κάψαμε εμείς ως "πύρινη λαίλαπα" που λένε κι οι δημοσιογράφοι.
Μαύροι κορμοί από κάρβουνο, μαύρη η ψυχή μου σαν τούτο δω το μπλογκ.
Δεν θέλω να μιλήσω, στέγνωσαν οι κραυγές, πρέπει να κάτσω να σκεφτώ...
πως μπορώ να βοηθήσω...

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2007

The Style Council - You're the Best Thing (Groovin')

Paul Weller στα νιάτα του...
3 Αυγούστου... you're the best thing that ever happened to me

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2007

Portokalogloy Nikos - Thalassa Moy Skoteinh

Γύρισα, έφυγα, έφυγες, χαθήκαμε, θάλασσά μου, τα είχα όλα, απόψε που σε χάνω... θάλασσα ... Καλό μας καλοκαίρι

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2007

Ας παίξουμε λοιπόν

Ξαφνικά εκεί που ετοιμαζόμουν να αναχωρήσω για διακοπές, πλάκωσαν οι προσκλήσεις και επειδή είμαι άνθρωπος του καθήκοντος, αλλά μ'αρέσουν και τα παιχνίδια ιδού λοιπόν:

Α. Η καλή μου φίλη mondo με κάλεσε να σχολιάσω τις εξής φράσεις:

1. ένα πτώμα είναι για το σκουλήκι μια όμορφη ιδέα, και το σκουλήκι μια ιδέα τρομερή για κάθε ζωντανό. Νίτσε (ανεπίκαιροι στοχασμοί, σ. 52).
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Νίτσε δεν ήταν ποτέ από τους αγαπημένους μου, ίσως γιατί τον θεωρώ ενίοτε κυνικό. Δεν κρύβω φυσικά ότι ίσως τον αδικώ, καθόσον δεν είχα ποτέ τον καιρό να εντρυφήσω στα κείμενά του, ούτε βρέθηκε ποτέ κάποιος/α να μου εξηγήσει κάποια πράγματα γι'αυτόν... Στις δύο προτάσεις έχουμε ένα κοινό πράγμα, το σκουλήκι, και δύο διαφορετικά (πτώμα-ζωντανός, όμορφη ιδέα-ιδέα τρομερή). Δεν νομίζω ότι η διαπίστωση αυτή, που εννοείται ότι είναι ευφυής, επιδέχεται περαιτέρω επεξεργασίας ή σημειολογίας. Εγώ θα παραθέσω το επιτάφιο του Αναγνωστάκη, που βλέπει το θάνατο από μια διαφορετική (ίσως ταξική) σκοπιά:

Ἐπιτάφιο

Ἐδῶ ἀναπαύεται
Ἡ μόνη ἀνάπαυση τῆς ζωῆς του
Ἡ μόνη του στερνὴ ἱκανοποίηση
Νὰ κείτεται μαζὶ μὲ τοὺς ἀφέντες του
Στὴν ἴδια κρύα γῆ, στὸν ἴδιο τόπο.

2. ο «τελικός σκοπός» μας είναι το μεγαλύτερο τυχερό παιχνίδι… γι’ αυτό όσοι πέφτουν με τα μούτρα στη «μέση καθημερινότητα» είναι οι παθολογικοί τζογαδόροι που προτιμούν το τάβλι από το σκάκι. (φράση της mondo).
Δεν μπορώ να ασπαστώ πλήρως την ανωτέρω άποψη. Γι'αυτό και θα απαντήσω απλοϊκά: Δεν θα ήταν άσχημα ο τελικός μας σκοπός, η ζωή μας ολόκληρη να ήταν ένα μεγάλο τυχερό παιχνίδι, πλην όμως στο μεγαλύτερο μέρος του είναι προκαθορισμένο και γεμάτο υποχρεώσεις μικρές και μεγάλες, αν σέβεσαι και αγαπάς τους γύρω σου. Οταν έχεις οικογένεια, ανθρώπους που εξαρτώνται από σένα, υπαλλήλους, συνεταίρους, παιδιά, σκυλιά, δεν επιτρέπεται να τζογάρεις, ούτε να ρισκάρεις.
Από την άλλη ο έρωτας και οι ανθρώπινες σχέσεις, είναι ενίοτε ρωσική ρουλέτα, ένα χαμόγελο, ή μία λέξη μπορεί να σε εξυψώσει ή να σε ρίξει στα τάρταρα. Εγώ λοιπόν σ'αυτά προτιμώ το σκάκι και ακόμη δυσκολότερα παιχνίδια. Ρισκάρω και θα συνεχίσω να ρισκάρω, μαθαίνοντας, νιώθοντας, αγαπώντας, ψάχνοντας μέσα και έξω...


Β. Η γλυκύτατη sishoy με κάλεσε να σχολιάσω τις εξής φράσεις:

1.
"Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν."
Κ.Π.Καβάφης
Μ'αρέσει ο Καβάφης γιατί εξυμνεί το πνεύμα, έναντι της ύλης, τα συναισθήματα, έναντι της καθημερινότητας. Τα πράγματα, οι Ιθάκες, οι προορισμοί, δεν σε γελούν ποτέ, είναι εκεί... εσύ απλά με τη σοφία σου, τα συναισθήματά σου, τις γνώσεις σου, την αγάπη, μπορείς να τα ερμηνεύσεις καλύτερα, να τα νιώσεις ή και να τα απομυθοποιήσεις, ακόμη και να τα κάνεις καλύτερα...

2.
"(ο άνθρωπος).. είδε στον Ήλιο έμπνευση και στα αστέρια δάκρυ."
(φράση της sishoy).
Γλυκύτατη φράση και με μέτρο. Εγώ όμως είμαι νυχτερινός τύπος, μ'αρέσει να παρατηρώ τ'αστέρια τις νύχτες, κυρίως τις καλοκαιρινές, καμιά φορά δακρύζω, άλλες φορές πάλι ονειρεύομαι, ή θυμάμαι, κάνω ενδοσκοπήσεις και ανακατεύω ξανά την τράπουλα των συναισθημάτων μου. Καμία φορά δεν σκέφτομαι καθόλου, καρφώνω τα μάτια μου στα νεφελώματα και αφήνομαι σε περίεργα παιχνίδια του μυαλού και της όρασης. Τότε σηκώνομαι από τη γη, φυτρώνουν φτερά στην πλάτη μου και βλέπω από ψηλά εμένα και τα γήινα. Ναι καμιά φορά δακρύζω, όταν βλέπω από φωτισμένα παράθυρα τον ανθρώπινο πόνο, μα πάλι χαμογελώ, γιατί δίπλα βλέπω παιδιά να παίζουν. Στον έναστρο ουρανό δακρύζω... καμιά φορά κι από χαρα.



Και τώρα τα δύσκολα, θέλω να σχολιάσουν (προαιρετικώς) οι μπλόγκερς Just me, kerasia, meniek, marialena, old-boy τα εξής δύο:

1. Κάτω ἀπ᾿ τὰ ροῦχα μου δὲ χτυπᾶ πιὰ ἡ παιδική μου καρδιὰ
Λησμόνησα τὴν ἀγάπη πού ῾ναι μόνο ἀγάπη

Μανώλης Αναγνωστάκης

2. Εσβησε το κερί και μαζί του έσβησαν τα γκρίζα μάτια σου,
μέσα στο σκοτάδι ψηλάφισα το κορμί σου κι ήταν υγρό,
ιδρωμένο από την ανείπωτη σαγήνη της αγκαλιάς μας.
Εκλεισα τα μάτια και συ έλειπες...
έλειπες, έλιωσε το κερί, κερί και η αγάπη, έμεινε η έλλειψη...

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007

Catch the ball!!!!

















Παιδική Έκθεση του μαθητή του 11ου Δημοτικού Σχολείου Περιστερίου Α.Κ.


"Τι θυμάμαι από τη γιαγιά μου"

Θυμάμαι τη γιαγιά μου. Ιδια φυσιογνωμία πάντα, ίδια γερασμένη, ίδιο σκαμμένο πρόσωπο, ίδια ρυτιδιασμένα χέρια... πάντα ίδια. Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να ήταν αρκετά νέα, όταν χήρεψε το 1967, μα εγώ τη θυμάμαι πάντα με μαύρα, αδύνατη και γιαγιά. Γερασμένη και ταλαιπωρημένη, ο χρόνος να μαρτυρά στο πρόσωπό της κάθε δύσκολη μέρα, κάθε ώρα από τα βάσανα που πέρασε.
Γοργή και σβέλτη ήταν η γιαγιά μου, ποτέ δεν τη θυμάμαι να πλέκει ή να κεντάει, ίσως γιατί ήταν πάντα τόσο αεικίνητη. Κι αυτό είναι που κληρονόμησα απ'αυτή (η μάνα μου κι εγώ και τούτη που μου πέταξε αυτή τη μπάλλα). Ισως να την ξεπέρασα κιόλας, ποτέ μου δεν περπάτησα χαλαρά, ποτέ δεν βόλταρα, πάντα στο τρέξιμο.
Εμενε κοντά μας, μόνη της στη γκαρσονιέρα της, με το μπαλκόνι της να βλέπει στην πλατεία που παίζαν τα παιδιά. Ποτέ δεν έγινε βάρος, μόνο να προσφέρει ήξερε. Μόνιμη δικαιολογία στις προσκλήσεις της μάνας μας να έρθει στο εξοχικό για μερικές μέρες, ήταν τα καναρίνια και οι καρδερίνες της. Καρδερίνες που συνήθιζε να πιάνει με ξώβεργες στο μπαλκόνι της, λες και ήταν ακόμη πιτσιρίκα στα χωράφια της Ανω Μεράς.
Σιγά μην κένταγε η γιαγιά μου, η αδύνατη αεικίνητη γιαγιά μου. Αυτή ήξερε να ανεβαίνει δύο δύο τα σκαλιά και να τρεχοβολάει στους χωματόδρομους στο Μπουρνάζι.
Είχε ένα μικρό μπαλκονάκι, το βασίλειό της, το παρατηρητήριο της. Ισα που χωράγαμε οι δυό μας, όταν συχνά την επισκεπτόμουν να της κάνω παρέα. Πάντα είχε παξιμάδια να με φιλέψει και συνήθως αμυγδαλωτά, εκείνα τα εξαίρετα της Μυκόνου, που όμοια τους δεν έχω ματαφάει από τότε.
Μαγείρισσα και νοικοκυρά από τις λίγες, ακόμη θυμάμαι τους ανυπέρβλητους κεφτέδες της, τις πατάτες τηγανητές και τα άλλα μυρωδικά φαγητά της, που ακόμη χαϊδεύουν τις αναμνήσεις του ουρανίσκου μου.
Διακριτική, όσο εκεί που δεν παίρνει, όταν κάτι καλοκαίρια με είδε στην αυλή με το πρώτο μου κορίτσι, ενώ οι γονείς απουσίαζαν, ρώτησε αν θέλουμε κάτι και αποχώρησε τρέχοντας. Στη μάνα μου ποτέ δεν είπε τίποτε, αθόρυβη και λιγομίλητη σε όλα της. Εζησε τη ζωή με μέτρο, ταπεινά και συνετά, όπως είχε μάθει από τους γονείς της και τον θεσπέσιο εκείνο άντρα της (τον παππού το Γιάννη), που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του.
Χάθηκε κάποιο χειμώνα πριν 18 χρόνια, εντελώς άδοξα, αλλά εγώ θα την έχω πάντα μέσα μου. Τη γιαγιά μου Ειρήνη, που δεν είχε καμία σχέση με τη φωτογραφία, δεν ήταν η ήρεμη γιαγιά με τα παραμύθια και τα κεντήματα, αλλά εγώ ήθελα να μιλήσω γι'αυτήν, γιατί είμαι ένας μικρός μαθητής του δημοτικού και δικαιούμαι να είμαι εκτός θέματος.
Και επειδή πρέπει να πετάξω την μπάλλα, λίγο πριν αναχωρήσω για την όμορφη Σκύρο, σκέφτομαι να τη ρίξω στην καλή μου Μπόνη (το πολύ πολύ να με διαολοστείλει) με την εξής φωτογραφία:

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2007

Σήμερα
















Σήμερα, φως μείνε δίπλα μου,
αγάπα το κορμί μου,
αφουγκράσου την ψυχή μου,
άλλαξε τη μοίρα μου.

Σήμερα, χαμογέλα μου,
κάτσε δίπλα μου,
φάε απ'το πιάτο μου,
πιες απ'το ποτήρι μου.

Σήμερα, σβήσαν τα εγώ,
εξαφανίστηκες και συ,
έμειναν μόνο μου,
δικά σου, μα και δικά μου.

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

Bryan Adams - Heaven (Slane Castle)

Για όσους Δευτεριάτικα είναι κακόκεφοι στο γραφείο ;-)

Τρίτη 3 Ιουλίου 2007

Cock Robin - Just Around The Corner

Απλά γιατί μου θυμίζει ...

Τρίτη 26 Ιουνίου 2007

Ξαφνικός Έρωτας

Xafnikos Erotas-Bi...


Ελα λίγο μόνο για λίγο.

Ζω και ξαναζώ

κάθε μας στιγμή.

Σε χώρο μυστικό

καρδιά μου σ’ανταμώνω

Ελα λίγο μόνο για λίγο.

Μέσα μου σιωπή,

μίλα μου εσύ.

Ολη μου η ζωή

στα χέρια σου κλεισμένη

Ελα λίγο μόνο για λίγο.

Ζω και ξαναζώ

κάθε μας στιγμή

Σε χώρο μυστικό

καρδιά μου σ’ανταμώνω.

Ελα λίγο μόνο για λίγο...



Καταπληκτική Ελένη Βιτάλη, σε μουσική Σταμάτη Σπανουδάκη, από την ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου "ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ"

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007

Randy Crawford - One Day I'll Fly Away

Και επειδή τα γεράματα αδικούν την σπουδαία και όμορφη Randy, ορίστε άλλο ένα αγαπημένο τραγούδι της.... Αφιερωμένο.

Street Life

Μα τι φωνή!!! Τι μουσική!!! Jazz και Funky. Randy Crawford - Joe Sample (Crusaders)

Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

Έμπνευση

Ήθελα να φύγω, μακρυά να πετάξω
μα γερά σχοινιά με κρατούσαν χαμηλά.
Απέμεινε ένα όνειρο, να με φυσάει δυνατά ο αέρας,
παράθυρα φωτισμένα, όπως σε γιορτές, να βλέπω από ψηλά.
Ξύπνησα το πρωί και συ καλή μου έμπνευση, απούσα
και έπρεπε να σηκωθώ, στα πόδια να σταθώ, να δυναμώσω...
να δυναμώσω το κορμί μα και τη φωνή μου, μπας και μ'ακούσεις.
Φώναζα δυνατά, ούρλιαζα και φωνή δεν έβγαινε, φωνή δεν ακουγόταν.
Οι περαστικοί με προσπερνούσαν, χαμένοι στα δικά τους μικρά και μεγάλα,
μια πλήρης σίγαση των φωνητικών μου χορδών με έκανε άφωνο κι αδιάφορο.
Πάταγα με δύναμη στις λακούβες της βροχής και λάσπες γέμιζα τα γύρω μου,
ένα μικρό παιδί που προσπαθούσε την προσοχή σου να αποσπάσει, και τα κατάφερε...
Ήταν εκείνο το βράδυ που θέλησες να με πάρεις από το χέρι στα όνειρά σου.
Σκίρτησα και σκιρτώ ακόμη και ας είσαι αλλού.
Εχεις γίνει τόσο ακριβοθώρητη γλυκιά μου έμπνευση που δεν ξέρω πως να σε κερδίσω πάλι.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2007

Καλοκαίρι


Καλοκαίρι...
με καρπούζι, με θερινά σινεμά, με κεράκια στο μπαλκόνι, με χταπόδι και ούζο σε κάποια παραλία, με βλέμματα, θροϊσματα, με άπειρες βουτιές ως εκεί που αντέχουν τα αυτιά μας,
με κορμιά μαυρισμένα και πιο σφιχτά, με αλατισμένη σάρκα, με μυρωδιές θυμαριού, καράβι, νησί, φύκια, βότσαλα...
Καλοκαίρι μου μύρισε...

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Για την Αμαλία

Μιας μέρας σιγή...
Για την Αμαλία, τη μάνα μου (που έχασα πριν κάτι μήνες), για όλους που πάλεψαν την κωλοαρρώστια...

Τρίτη 29 Μαΐου 2007

20 Aγαπημένα Τραγούδια

1. Bob Dylan Hurricane

Ισως ο πρώτος δίσκος που αγόρασα, ο μεγάλος Μπομπ, όπως τον θαυμάζαμε. Επαναστάτης και πρωτοπόρος

2. Pink Floyd Wish you were here

Στα πιο ψαγμένα πάρτυ μας, στις πιο τρυφερές στιγμές μας, στα πιο ποιητικά μας χρόνια.

3.Beatles Eleanor Rigby

Από τότε που ήξερα όλα τα λόγια απ'έξω , από τότε μέχρι και σήμερα με συγκινούν οι μοναχικοί άνθρωποι.

4. Steve Winwood and Spencer Davis Group gimme some lovin

Τότε που ο αγαπημένος μου Στηβ άλλαζε τις μπάντες σαν τα πουκάμισα από τα 16 του παιδί θαύμα της μουσικής σκηνής.

5. Animals don’t let me be misunderstood

Μεγάλο συγκρότημα, μεγάλη φωνή του Eric.

6. Mylene Farmer sans contrefacon

H αγαπημένη μου Γαλλίδα, με μάτια θλιμμένα και ακατανίκητα

7. Daryl Hall John Oates She’s Gone

Ισως το μεγαλύτερο αντρικό ντουέτο όλων των εποχών. Για μένα πάντα ήταν ό,τι καλύτερο στη δεκαετία του 80

8. Marvin Gaye: Sexual Healing

Ο μέγας Μάρβιν και επειδή όλοι χρειαζόμαστε σεξοθεραπεία.

9. Crusaders Street Life

Λίγο Jazz λίγο funk, ένα καταπληκτικό συγκρότημα.

10. Bill Withers Ain’t no sunshine

Ο ορισμός της soul music.

11. Steve Wonder Isn't she lovely

Aπό το καταπληκτικό άλμπουμ του Stevie Songs in the key of life. Οπου το βρείτε αρπάξτε το.

12. Bill Evans Someday my prince will come

Ο μεγάλος πιανίστας της Jazz, έφυγε νωρίς.

13. Faithless: We come one

Και χορευτικοί και κάτι έχουν να πούν.

14. Eric Satie Gymnopedie

Το πίανο στα ρομαντικά του. Οσες φορές κι αν το ακούσω μία από τα ίδια.

15. Mίκης Θεοδωράκης Αν θυμηθείς το όνειρό μου

Aπό τη Μαίρη Λίντα (Thanx Just me). Θεωρώ πιο λυρική εκτέλεση του Ψαριανού. Μεγάλο τραγούδι.

16. Μίκης Θεοδωράκης Δρόμοι Παλιοί

Από την υπέροχη Μαργαρίτα Ζορμπαλά (Thanx Just me). Ποίηση από τον αθάνατο Μανώλη Αναγνωστάκη.


17. Μάνος Χατζηδάκις: Πες μου μια λέξη

Χορν Κοντού Ελληνικός Κινηματογράφος.

18. Mάνος Λοϊζος Η μέρα εκείνη δεν θ’αργήσει με τη Δήμητρα Γαλάνη

O αείμνηστος Μάνος. Με μία λέξη: ακέραιος.

19.Νίκος Ξυλούρης: Αγρίμια και αγριμάκια μου

Αν και δεν είμαι Κρητικός, όποτε το ακούω συγκινούμαι. Ισως να φταίει και ο σπουδαίος Ξυλούρης.

20. Δημήτρης Μητροπάνος (Συνθέτης Σπύρος Παπαβασιλείου) Σ’αγαπώ σαν αμαρτία

Και κάτι πιο βαρύ από τον γίγαντα Μητροπάνο, για να μου θυμίζει τις γειτονιές που μεγάλωσα, τα σφαιριστήρια και τα λαϊκά ψητοπωλεία.

Ευχαριστώ την καλή μου Μαριαλένα για την πρόσκληση.
Και να προσκαλέσω (ας το κάνω και γω για πρώτη φορά) τους εξής:
Just me
zoumeros
Meniek
Kerasia
Vain


Παρασκευή 25 Μαΐου 2007

Αισιοδοξία


Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου αισιόδοξο. Ισως αυτό να ήταν και μια αντίδραση (εν είδει άμυνας) στην απαισιοδοξία και το άγχος της μητέρας μου. Είχα τόση αισιοδοξία που περίσσευε και την πρόσφερα ως συμπαράσταση στους φίλους και αγαπημένους μου.
Πέρασα πολλές δύσκολες στιγμές, αλλά πάντα τις αντιμετώπιζα με αισιοδοξία και ως εκ θαύματος πάντα ο από μηχανής θεός με αποζημίωνε. Καμιά φορά συννεφιάζει το πρόσωπό μου με τις δυσκολίες και πρώτη το καταλάβαινε η μάνα μου, η οποία πάντα έσπευδε να μου δώσει κουράγιο (εξαφανίζοντας ως δια μαγείας την απαισιοδοξία της). Θυμάμαι το τελευταίο βράδυ πριν πεθάνει, με είδε που δεν έφευγα από κοντά της και με έδιωξε. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει (με μάσκα οξυγόνου) και ψέλλισε "φύγε και μην έχεις έννοια", υπονοώντας ότι είναι καλά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια της, όπως και τα χέρια της που φίλησα πριν φύγω εκείνο το βράδυ για τελευταία φορά. Τα χαράματα ξεψύχησε.
Τελευταία περνάω κάποιες δύσκολες στιγμές στα επαγγελματικά μου, που θα λύγιζαν και τον πιο σκληρό. Τις αντιμετωπίζω όμως με τη συνήθη αισιοδοξία μου. Ξέρω ότι στο τέλος με περιμένει η δικαίωση. Κοιτάζω τα παιδιά μου που είναι υγιή και χαμογελαστά, βλέπω τον πατέρα μου που είναι στα 90 παληκάρι, θυμάμαι τα μάτια της απαισιόδοξης (που γινόταν αισιόδοξη για μένα) μάνας μου και είμαι πάλι με το χαμόγελο.
Προχωράμε, ο χρόνος κυλάει γρήγορα.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2007

Joe Cocker-Woodstock 1969 With a Little help from my friends

Αφιερωμένο στη just me(she) με το ωραίο χιούμορ. Μια ερμηνεία από τότε που η μουσική παραλίγο να αλλάξει τον κόσμο. Τουλάχιστον έκανε καλύτερους εμάς.

Παρασκευή 18 Μαΐου 2007

Bob Dylan - Knockin' On Heaven's Door

Από τότε που ο γερόλυκος Bob ασχολήθηκε με τα γουέστερν. Πιστολίδι και υπέροχη μουσική.

Κυριακή 13 Μαΐου 2007

Ουροβιζιονιστές

Στα νιάτα μας υπήρχαν οι ρεβιζιονιστές, τα παιδιά που ξεστράτισαν από τον ορθό δρόμο του Μαρξισμού-Λενινισμού. Τώρα έχουν ενσκήψει οι Ουροβιζιονιστές (Eurovisionists), το γένος εκείνο των ασχέτων ειδικών που μας γανώνει το κεφάλι (στα κανάλια και τα παράθυρα) ένα μήνα πριν και ένα μήνα μετά το διαγωνισμό με άχρηστες και αδιάφορες πληροφορίες περί των αοιδών και των ασμάτων της Γιουροβίζιον. Ημαρτον, όχι άλλο...

Πέμπτη 10 Μαΐου 2007

Van Morrison Warm Love

Van ο Μέγας. Απόψε θέλω τέτοια μουσική και τέρμα γκάζια. Ούτε λόγια, ούτε μαλακίες. Μιλάνε τα τραγούδια και τα μάτια...

ΗΣΥΧΙΑ

Το γνωστό φάντασμα του μπλογκ μου δεν μ'αφήνει να ανεβάσω ένα καταπληκτικό βιντεάκι που βρήκα. Γι'αυτό και γω θα κρατήσω την αναπνοή μου και θα κάνω ησυχία, εις ένδειξιν διαμαρτυρίας...σσσσσσσσσσσσσ το μπλογκ κοιμάται.

Δευτέρα 30 Απριλίου 2007

Bill Withers - Ain't No Sunshine

No comments...

Δευτέρα 23 Απριλίου 2007

Archive - Fuck you

Αφιερωμένο επίσης...

Κυριακή 22 Απριλίου 2007

10 σόλα ηλεκτρικής κιθάρας

Μετά από πρόσκληση της καλής μου Μαριαλένας ιδού 10 ωραίες κιθαριστικές (ηλεκτρικές και μη) στιγμές:

1. Comfortably Numb - David Gilmour (Pink Floyd)
2. All Along The Watchtower - Jimi Hendrix
3. Freebird - Allen Collins (Lynyrd Skynyrd)
4. Texas Flood - Stevie Ray Vaughan
5. Eruption - Eddie Van Halen (Van Halen)
6. Highway Star - Ritchie Blackmore (Deep Purple)
7. Cause We've Ended As Lovers - Jeff Beck
8. Hotel California - Don Felder/Joe Walsh (Eagles)
9. Sweet Child O' Mine - Slash (Guns N Roses)
10. Blue Sky - Duane Allman/Dickey Betts (Allman Brothers Band)



Πέμπτη 19 Απριλίου 2007

Βουτιά

Είμαι ένα κλικ πριν χωθώ μέσα στο νερό. Ενα χιλιοστό του δευτερολέπτου πριν χαθώ στη δίνη του αγνώστου. Μπορώ να κάνω πίσω? Μπορώ να ματαιώσω την είσοδο? Το θέλω?
Να αφεθώ τελείως στη μαγευτική δροσιά του?...

Κυριακή 15 Απριλίου 2007

Steve Winwood - While You See A Chance

Από τον παλιόφιλο Στηβ, επειδή μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω. Mην παρεξηγείτε την αισθητική είναι απλά 1981.

Τρίτη 3 Απριλίου 2007

ΔΙΑΚΟΠΗ ΡΕΥΜΑΤΟΣ

Από σήμερα και για άγνωστο ακόμη χρόνο το blog θα παραμείνει κλειστό, διότι δεν έχει κάτι να πει, λόγω συναισθηματικού black-out. Καλό Πάσχα σε όλους.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2007

Περί τσιγάρου

"Τι το σβήνεις το τσιγάρο? Είναι ο μόνος φίλος που καίγεται για σένα", μου είχε πει κάποιος πριν πολλά χρόνια. Εκτοτε το έκοψα 2 πενταετίες (88-93). Χτες έκλεισα τη δεύτερη (1.4.2001-...) και ελπίζω να συνεχίσω... Ναι είμαι καλύτερα χωρίς, καλύτερη αναπνοή και γεύση. Δεν μυρίζω στα παιδιά μου. Αλλά να είναι που ορισμένες εικόνες με παρασύρουν, π.χ. μιας γυναίκας να καπνίζει... Γιατί γιατρέ μου? Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου (για να μην πιω τσιγάρο).

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2007

Κωνσταντίνος Βήτα - Funky Beep

Αναρωτιέσαι τι φτιάχτηκε και για τι? Η μουσική για την κίνηση ή το αντίθετο?

Κυριακή 25 Μαρτίου 2007

Άννα

Φύλαξε το μυστικό μου στην καρδιά σου
ένα συννεφάκι στα όνειρά σου.
Με αστέρια σου έλουσα απόψε τα μαλλιά
πριν του ύπνου η νεράιδα να σε πάρει αγκαλιά.
"Πως να κρυφτείς απ'τα παιδιά"
νανουρίσματα του Νιόνιου μαγικά.
Οδηγός σου είμαι, μα από σένα έμαθα...
την ευτυχία να δακρύζω από χαρά.

Νιρβάνα

Βράδυ Κυριακής σούρνω τα βήματά μου
σκληρά τα πόδια, σίδερο τα γόνατά μου
τα μάτια μου να κλείσω λέω
να ονειρευτώ, για να μην κλαίω.
Πεζή η ζωή μου αύριο, αλλά ελπίζω
κάποιο φως διακρίνεται νομίζω,
δεν ξέρω πια και γω τι λέω,
ίσως από το ποτό να παραπαίω.

Σάββατο 24 Μαρτίου 2007

Beverly Craven- Promise me

Αφιερωμένο...

Κυριακή 18 Μαρτίου 2007

Μάτια

Το ασπράδι των ματιών της κόκκινο
ένα μικρό τρέμουλο στο στήθος,
κοκκίνισε μα ήταν ήρεμη
δεν ήξερε αν ποτέ θα του δοθεί.
Δεν τον ένοιαζε.
Η ώρα ένα θρόισμα που πέρασε σαν βίντεο κλιπ
το αυτοκίνητο έτρεχε στη νύχτα,
τα φώτα κόκκινες γραμμές στην άσφαλτο
κι αυτός την κοίταγε στα μάτια υγρά.
Πέρασε το βράδυ χωρίς επεξεργασία
σαν αυτά εδώ τα λόγια...
Υπάρχει ένα πρέπει που πάει να ξεφύγει
Η ζωή μας.

7 Αγαπημένες ταινίες (μέρος 5)

6. Κυνηγοί, 1977, Θεόδωρος Αγγελόπουλος.
Αλκυονίδα, αμπέχωνα, υπέροχες εικόνες (Αρβανίτης), συγκίνηση για ό,τι χάσαμε.


7. Ice Age, 2002, Chris Wedge
Για λίγο το προτίμησα από το Happy Feet, αποτίοντας φόρο τιμής στα δεκάδες κινούμενα σχέδια που έχω χαρεί - χάριν των παιδιών μου.


7 Αγαπημένες ταινίες (μέρος 4)

4. Belle du jour, 1967, Louis Bunuel.
Catrin ακαταμάχητη, κλασσική και σικάτη ακόμη και ως πόρνη.


5. Lost in translation, 2003, Sofia Coppola.
Deja vu, σαν να ήμουν εκεί.

7 Αγαπημένες ταινίες (μέρος 3)

3. Midnight Cowboy 1969, John Schlesinger.
Δάκρυα και σπέρμα, πρώτα μου σκιρτήματα.