Φέτος στα δάση δεν θα τραγουδάνε πουλιά, δεν θα θροΐζουν φύλλα
τα κάψαμε εμείς ως "πύρινη λαίλαπα" που λένε κι οι δημοσιογράφοι.
Μαύροι κορμοί από κάρβουνο, μαύρη η ψυχή μου σαν τούτο δω το μπλογκ.
Δεν θέλω να μιλήσω, στέγνωσαν οι κραυγές, πρέπει να κάτσω να σκεφτώ...
πως μπορώ να βοηθήσω...
11 σχόλια:
και που είσαι ακόμα...έχουμε να δούμε πλημμύρες τώρα το χειμώνα που δεν θα τις πιστεύουμε. Ας ελπίσουμε να μη θρηνήσουμε και άλλα θύματα!
Γεια...
:(((
όλοι χρειάζεται να "απαντήσουμε" σε αυτό που συμβαίνει στην ελλάδα, η πραγματικότητα είναι ότι την καταστρέφουν οι συμπλεγματικοί (όποιοι και να' ναι) σε καθημερινή βάση, των οποίων το πάθος και η τρέλα ξέφυγε πλέον.
Πάντως σταματάει το μυαλό σου όταν τα βλέπεις όλα αυτά. Χρειάζεται πολύ χρόνο για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος καταστροφές σαν κι αυτή. Καλημέρες.
Adaeus
καλε μου αισιοδοξε....
ειδες πόσο ευκολα το γέλιο μπορουν να μας το σφαξουν;
να μας το πάρουν;
κι εμεις ανημποροι στεκουμε να τους κοιτάμε.....
μου ελειψες...
φιλι...θλιμενο
marinaki: Τουλάχιστον να σταματήσει εδώ το κακό.
just me: Γεια καλή μου :)
mondo: Tι άλλο θα μπορούσε νάναι εκτός από συμπλεγματικοί?
μαρία: και έπονται οι παράπλευρες καταστροφές (μόλυνση υδροφόρου ορίζοντα, ερημοποίηση, πλημμύρες, διατάρραξη οικοσυστημάτων κλπ.).
μαρίνα γ: Πάνω στην καλή μου αισιοδόξια είδα απέναντι από το σπίτι μου στον Ευβοϊκό την πυρκαγιά να ξεκινάει πάνω στα Στύρα και μέρα με τη μέρα να κατεβαίνει νότια. Πάνε τα χαμόγελα, πάει η αισιοδοξία... Μια μόνιμη θλίψη. Αλλά που θα μου πάει... Φιλί χωρίς θλίψη.
χαμογελό μου... αισιοδοξια μου
το τραγουδι του Μερατζα ειναι ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ....
με δακρυσες που το γνωριζεις...
20 χρονια το εψαχνα κι εγω....
φιλι σου στελνω...
θα ερχομαι
θα μου λειψεις χαμογελο
'Οταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
..........
και στις καρδιές πούκαψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κ' οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
Γ. Ρίτσος "Ειρήνη"
ΤΗΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΙΑ
μαρινα γ: Θέλουμε χρόνο και αγώνα μα θα συνέλθουμε και μεις, η φύση και τα χωριά μας, που θα νικήσουν πάλι στο τέλος. Είδες που ένα παλιό τραγούδι πως μπορεί να μας φέρει κοντά?
meniek: Ως και ο Ρίτσος συμβάλλει στην αισιοδοξία μας.
χάρυβδιςς: Να ανασκουμπωθούμε χωρίς λόγια και να βοηθήσουμε όλοι. Οταν χρειάζεται θα φωνάζουμε κιόλας. Τώρα όμως εγώ δεν μπορώ... έκλεισε η φωνή μου, την έκλεισε το δράμα των καμένων.
Είναι στο χέρι μας να μην αφήσουμε την ελπίδα να πεθάνει.
Υπάρχουν τρόποι που αναζητούν θέληση!
Καλή Εβδομάδα
Δημοσίευση σχολίου