Γενέθλια...

Σαν σήμερα πριν 47 χρόνια η ανθρωπότητα ευτύχησε να δει τη γέννησή μου... χαχα.
Και επειδή κάτι έπρεπε να γράψω, όπως όλοι οι συνεπείς bloggers, καθότι το είχα παρατήσει, είπα να το συνδυάσω και να θυμηθώ περασμένα καλοκαίρια, όπως η καλή μου sishoy ζήτησε.
Και χαλάω εγώ χατήρι? Οχι βέβαια...
Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη...

Και επειδή η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, η ομορφούλα σημασία δεν μου δωσε... και γω γλόμπος και τσαντίλας, επειδή ο "παλαιών αρχών" μπαμπάκας μου κούρεψε τις ξανθές μπούκλες, που η μανούλα μου άφηνε "... μην μου το κάνεις το παιδί κουνιστό, και τα συναφή..."
Πήγα στην αγκαλιά της μανούλας...

Ολα αυτά καλοκαίρι του 1962 στη Λούτσα, όπου συνέρρεε η μισή Αθήνα μετά των προαστίων για μια βουτίτσα, με κουλούρες, σαγιονάρες, κολατσιό στην παραλία, ντοματούλα, το γερμαδάκι μας, "παιδιά μην πάτε στα βαθιά"...
Και ήρθε η εποχή του εξοχικού κάπου στη Νέα Μάκρη και τα μπάνια μας πια στον Αγιο Ανδρέα... Είτε με τα πόδια από μονοπάτι μέσα στο πευκόδασος, είτε με φορτηγάκι που έκανε το δρομολόγιο καθημερινά... Οι πρώτες παρέες...

Και έτσι δεν γνωρίσαμε σαν παιδιά την Ελλάδα μας, μάθαμε όμως πολύ καλά τους φίλους μας, την ευρύτερη περιοχή με ατελείωτες ποδηλατάδες, τις παραλίες, τον κουκουναροπόλεμο και ενίοτε τον πετροπόλεμο, μπάλα στο γηπεδάκι, χώμα, πεύκα, θάλασσα, θυμάρι, σκαντζόχοιροι, αδέσποτα σκυλιά που υιοθετούσαμε, κορίτσια γάργαρα, νερά δροσερά...
Και τι προηγείτο του καλοκαιριού? Μα φυσικά Γυμναστικές Επιδείξεις, με το τέλος του σχολικού έτους. Ποιήματα, σκετς κλπ....
Στο 11ο Δημοτικό Σχολείο Περιστερίου:
Αντιγράφω από το πίσω μέρος της φωτογραφίας:
Αύγουστος 71 Ο μην των καρπουζιών...
Το τρίο εις τριχωτήν και ευπρεστέτατην εμφάνισιν...
(Πάντα και μέχρι σήμερα συνδυάζω το καλοκαίρι μετά του καρπουζίου... ιδού η αιτία)

Το καρπούζι στα πόδια του μεγάλου αδελφού και οι υπόλοιποι καμαρωτοί και ολίγον γελοίοι θα έλεγα... Και έτσι έπρεπε.
Και μετά μεγαλώσαμε λίγο ακόμη και το μυστικό ήταν τα ποδήλατα... Η ελευθερία μας ήταν τα ποδήλατα. Πόδια γερά και κέφι τρελλό, ελάχιστα αυτοκίνητα και όλες οι περιοχές ήταν δικές μας... Σχινιάς, Μαραθώνας, Ραφήνα... Επρεπε να είναι καλά συντηρημένα και λαδωμένα να τρέχουν. Μόνοι μας τα φτιάχναμε και τα μετασκευάζαμε, μπαλώναμε τις σκασμένες σαμπρέλες... Η αυλή μας συνεργείο επισκευής, σαμπρέλες, γερμανικά κλειδιά, τρόμπες, αλυσίδες...

(και το κλασσικό ελληνικό ένας δουλεύω, ένας κάτι ψιλοβοηθάει και δύο κοιτούν).
Και μετά μεγαλώσαμε λίγο ακόμη, άντε και καμία κοπάνα, λεωφορείο λιμανάκια ή πλαζ Βούλας...Για πρώτη φορά μακρύ μαλλί και επανάσταση στο σχολείο...
(Ο ένας μας άφησε με τραγικό τρόπο, με τον άλλο βαδίζουμε ακόμη μαζί)
Και μετά εκδρομή σχολική Πόρτο Γερμενό, τσιγάρα, μπύρες, αντράκια (κούνια που μας κούναγε), συμμορία όχι γλυκιά, αλητεία...
Και μετά τέλος Γυμνασίου, που έγινε Λύκειο, εισαγωγικές εξετάσεις. Πρώτη εκδρομή ανεξάρτητη στην Ιο, Σεπτέμβρης 78, τότε που ήθελα να μοιάζω στον Τσε, τότε που πιστεύαμε ότι όλα ήταν δικά μας και απλώναμε τα χέρια να τα φτάσουμε... (κούνια που μας κούναγε δις)...
Δεν ήθελα νάμαι μόνος στις φωτογραφίες, ήθελα να χω παρέα, γιατί σήμερα είναι τα γενέθλιά μου. Ανθρωποι, που άλλοι ζουν, άλλοι όχι... αλλά είναι στην καρδιά μου. Οικογένεια, φίλοι... χρόνια που περνάνε και μας χαράζουν, μας ραγίζουν, αλλά δεν συντριβόμαστε με τίποτε... Ορθιοι συνεχίζουμε στο ατελείωτο θαλασσινό ταξίδι.... και ζούμε εμείς καλά και οι αγαπημένοι μας καλύτερα...