Θυμός...

Πόσο προφητικός ήμουνα την περασμένη βδομάδα!!!
Η οργή ξεχείλισε από τους δρόμους, μπήκε στα σπίτια, έγινε θυμός και φωνές...
Εφτασε σε πρόσωπα αγαπημένα, ως και μέσα το σπίτι μου.
Μάταια ένα τσέλο προσπάθησε να σώσει την κατάσταση.
Η αυτοκυριαρχία με είχε εγκαταλείψει, άφησα το ρεύμα της οργής να με παρασύρει...
Φρόντισα και σ'αυτό να είμαι, όσο γίνεται ευγενής...
Ενας ιμιτασιόν θυμωμένος, ένας μαλάκας!

Kωνσταντίνος Βητα : το κυμα

Eτσι να ξεκινήσει το Σαβ/κο μας γκαζωμένο, με μια γλυκιά υποβόσκουσα μελαγχολία... αλλά αισιόδοξα :)

Oργή...

Οργή είχε χυθεί στη βρεμένη άσφαλτο,
αλλόφρονες συνάνθρωποι τζούγκριζαν σε κάθε διασταύρωση αυτοκίνητα και κανόνες.
Ύβρεις, μαύρες κάργες πετούσαν στο αέρα.
Πως μπορεί να υπάρχει τόση λάσπη σε μια πόλη χωρίς χώμα;
Και γω σκυφτός να καταγράφω βήματα, 8952, 8953, 8954...
και να μη φτάνω στον προορισμό μου.
Διέσχιζα με ευελιξία ακροβάτη τις πολυσύχναστες λεωφόρους.
Στα χέρια μου μια τσάντα, πουκάμισο ξεκούμπωτο, ξεχάρβαλο,
στα πόδια μου όμως δύναμη και στην ψυχή μου πίστη...
Να φτάσω στον προορισμό που μου ανέθεσαν...
δεν έχω ώρα για οργή, προέχει το καθήκον.

Eτσι είναι η πόλη μου...

...έτσι είναι η πόλη μου,
κεραίες κάθε είδους και δορυφορικές σπαρμένες,
ένας Αλβανός βιολονίστας της Κ.Ο.Α. που βρήκε τ'όνειρό του,
τα μαύρα δίδυμα μωρά σε καρότσι στην Αλεξάνδρας.
Λάσπη, χώμα, βρώμα και ένας ήλιος καθαρός, πιο άσπρος απ'το κάθετί.
Ολα σκονισμένα, μαυρισμένα και γω να περιμένω τη βροχή,
βροχή ή ένα τραγούδι...μερικές νότες σ'ένα πιάνο για να καθαρίσουν όλα.
Να καθαρίσουν όλα μέσα στην ψυχή μου, να προσπεράσω πίκρες και ακατανόητα,
μικρότητες και βλακείες που με κυνηγούν.
Να μπορώ πιο καθαρά να δω το βλέμμα σου, την αγάπη σου, το χαμόγελο των παιδιών,
σ'αυτήν την πόλη που τόσο τα χρειάζεται.
Περπατώ με ψηλά το κεφάλι, περπατώ γρήγορα κι ακούω μουσικές ξένες μακρινές,
περπατώ σ'αυτήν την πόλη που τα πεζοδρόμιά της ορίζω...
κουβαλώ έξω από την τσάντα μου, όνειρα και αγωνίες δύστυχες ...
το πορτοφόλι της μάνας μου, μια κάρτα μου ή τ'αδελφού το σημάδι...
Κουράστηκα, πάμε να βρούμε σε ένα σοκάκι μια πόρτα να χωθούμε μέσα,
ένα ξύλινο τραπέζι θέλω, βρώμικο ψωμί και κόκκινο κρασί να πιούμε...
Μετά θα μαι πάλι εγώ, ο άλλος που σε κυνηγάει στα σοκάκια,
τα χείλη σου να τρυγήσει...

Sister Sledge - He's The Greatest Dancer (1979)

Αναρωτιέται η just me who's the Greatest Dancer!!!! Γι'αυτό της το αφιερώνω με πολλά ερωτηματικά!

Spencer Davis Group - Gimme Some Lovin

Steve Winwood ως παιδί θαύμα. Γιατί το Σαββατοκύριακο ενδείκνυται για πάρε-δώσε αγάπης...

Bill Evans - Waltz For Debby

Φθινόπωρο επιτέλους, συννεφιές, διαλείμματα λιακάδας, δέντρα που σκορπούν φύλλα...και ο μέγας Bill Evans να μας προστατεύει από κακοτοπιές.

Οδός ονείρων

Μικροαστική οικία στα προάστια,
διαμέρισμα περιωπής με κήπο και γκαράζ.
Το όνειρό μας σε 4 τοίχους κλεισμένο,
δωμάτια κλειστοφοβικά,
με ένα παράθυρο οθόνη στο διαδίκτυο.
Και μεις τα κατοικίδια κλεισμένα σε κλουβί,
τρυπώνουμε σε γωνιές απόμερες να βρούμε ησυχία.
'Ονειρα - πληκτρολόγια και επιφυλάξεις,
τίποτε να μη χάσουμε, τίποτε μη διακινδυνεύσουμε.
Ξέρω πως δεν είμαι έτσι... δύναμη δώσε μου,
για να πετάξω πάλι, με τα φτερά των φοιτητικών μου χρόνων...
Ξέρω κάποτε πως θάρθω να σε βρω,
αλλά που;
χαμένη μου νιότη,
αλλά πότε;
χαμόγελό μου.