Κυριακή (9/12)

Εχει άραγε αξία να μνημονεύεται
μια ονομαστική γιορτή;
Μήπως μια συνήθεια ήτανε
παλιά και τυπική;

Απάντηση δεν έχω, δεν ψάχνω για να βρω.
Μου αρκεί που τις θυμάμαι, τις έχω στο μυαλό.
Τη μάνα μου, την κόρη μου, την παιδική μου φίλη,
όνομα που με μάγεψε στου Νιόνιου τα δυό χείλη.

Κι αν κάποια δεν υπάρχει πια, τι σημασία έχει;
Κληρονομιά μου άφησε ευγένεια κι αγάπη.

Τέτοια κληρονομιά και εγώ στην κόρη μου θ'αφήσω,
αστέρια, παραμύθια, λουλούδια και αρώματα μαζί.

Παιχνίδια, θάλασσες, βουνά και ανθισμένους κάμπους,
διακοπές, κούκλες, ζωάκια, πατίνια και φιογκάκια.

Σκουλαρίκια ζαχαρωτά, σοκολατένια χτένια,
κορδέλες, πασχαλίτσες, γλυκά και καραμέλες.

Μολύβια, πινέλα, τέμπερες, χαρτιά και ακουαρέλες
να ζωγραφίζει ανέμελα τις παιδικές της τρέλες.

Μπορώ να της τα δώσω αυτά
και ακόμη περισσότερα, καλύτερος αν γίνω,
ελεύθερη και δυνατή,
να την καμαρώνω, και μόνος μου ας μείνω.

Χρόνια Πολλά στις δικές μου και σ'όλου του κόσμου τις Άννες.