Παρασκευή (Υπάρχει Αγιος Βασίλης;)

Ηταν Παρασκευή και στόλιζαν,
Χριστούγεννα και έλαμπαν τα παιδικά,
πρόσωπα, αστέρια, λαμπιόνια μαγικά
και κείνος τα αγκάλιαζε με τα ενδότερά του.

Εφευγε ο χρόνος και κυλούσε,
ρυτίδιαζε τα κουρασμένα πρόσωπα,
τον κόσμο ξεγελούσε,
πίσω του άλλος ερχότανε, ίσως αγκομαχούσε.

Κοντοστάθηκε κι αφουγκράστηκε
τα γέλια των παιδιών,
άραγε πότε κουράστηκε,
πριν πόσα ρεβεγιόν;

Χαμογέλασε, έσκυψε και αγκάλιασε,
όχι ανθρώπους μα ψυχές,
γλύκανε κι η ψυχή και πέταξε,
για χώρες μακρινές.

Θάθελε νάταν μάγος, ένας μικρός θεός,
να μοίραζε νερό και τρόφιμα στα σπίτια των φτωχών.
Ν'ακούγονται γλυκές φωνές απ'τις καλύβες τους,
κι'ας χάριζε ό,τι είχε πολύτιμο, την ευτυχία του.

ΥΓ. Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, που με ρωτάνε αν υπάρχει Άγιος Βασίλης, με μάτια σαν κι'αυτά.