Κάλαντα

Φλογέρες με τρίγωνα ήχησαν στο σπιτικό μου,
ουράνια μελωδία από παιδικά μάτια,
μάτια, στόματα, χέρια με προσμονή
για το γλυκό, το χαρτζιλίκι, το χαμόγελο.

Κι ύστερα στο δρόμο, στο μετρό, στο γραφείο,
τέσσερα μαύρα μικρά στα κόκκινα ντυμένα,
να με κοιτούν ερευνητικά σαν νάμαι εγώ ο ξένος.
Οχι αγάπες μου, κανείς δεν είναι ξένος πια σ'αυτήν την πόλη...
Οχι για μένα δεν είστε ξένα, είστε δικά μου παιδιά,
γι'αυτό σας έκλεισα το μάτι...και την καρδιά μου άνοιξα.
Και χώραγε η καρδιά μου τους πάντες, εσένα, τα παιδιά,
το ζευγάρι στη Σταδίου που αγκαλιαζόταν,
εσένα πονηρέ που τη φιλούσες με πάθος στις κυλιόμενες.

Νύχτωσε, φωτίστηκε η πόλη, ξόρκισαν οι παιδικές φωνές τη θλίψη...
αγαλλίασε για λίγο και η πονεμένη παιδική ψυχή τους...

ΥΓ. Αντί ευχών, για όλους εσάς που με συντροφεύετε σ'αυτό το ταξίδι.

Eπί του πιεστηρίου, η ακόλουθη εικόνα είναι προσφορά της καλής μου talisker :