Για την Αμαλία

Μιας μέρας σιγή...
Για την Αμαλία, τη μάνα μου (που έχασα πριν κάτι μήνες), για όλους που πάλεψαν την κωλοαρρώστια...

20 Aγαπημένα Τραγούδια

1. Bob Dylan Hurricane

Ισως ο πρώτος δίσκος που αγόρασα, ο μεγάλος Μπομπ, όπως τον θαυμάζαμε. Επαναστάτης και πρωτοπόρος

2. Pink Floyd Wish you were here

Στα πιο ψαγμένα πάρτυ μας, στις πιο τρυφερές στιγμές μας, στα πιο ποιητικά μας χρόνια.

3.Beatles Eleanor Rigby

Από τότε που ήξερα όλα τα λόγια απ'έξω , από τότε μέχρι και σήμερα με συγκινούν οι μοναχικοί άνθρωποι.

4. Steve Winwood and Spencer Davis Group gimme some lovin

Τότε που ο αγαπημένος μου Στηβ άλλαζε τις μπάντες σαν τα πουκάμισα από τα 16 του παιδί θαύμα της μουσικής σκηνής.

5. Animals don’t let me be misunderstood

Μεγάλο συγκρότημα, μεγάλη φωνή του Eric.

6. Mylene Farmer sans contrefacon

H αγαπημένη μου Γαλλίδα, με μάτια θλιμμένα και ακατανίκητα

7. Daryl Hall John Oates She’s Gone

Ισως το μεγαλύτερο αντρικό ντουέτο όλων των εποχών. Για μένα πάντα ήταν ό,τι καλύτερο στη δεκαετία του 80

8. Marvin Gaye: Sexual Healing

Ο μέγας Μάρβιν και επειδή όλοι χρειαζόμαστε σεξοθεραπεία.

9. Crusaders Street Life

Λίγο Jazz λίγο funk, ένα καταπληκτικό συγκρότημα.

10. Bill Withers Ain’t no sunshine

Ο ορισμός της soul music.

11. Steve Wonder Isn't she lovely

Aπό το καταπληκτικό άλμπουμ του Stevie Songs in the key of life. Οπου το βρείτε αρπάξτε το.

12. Bill Evans Someday my prince will come

Ο μεγάλος πιανίστας της Jazz, έφυγε νωρίς.

13. Faithless: We come one

Και χορευτικοί και κάτι έχουν να πούν.

14. Eric Satie Gymnopedie

Το πίανο στα ρομαντικά του. Οσες φορές κι αν το ακούσω μία από τα ίδια.

15. Mίκης Θεοδωράκης Αν θυμηθείς το όνειρό μου

Aπό τη Μαίρη Λίντα (Thanx Just me). Θεωρώ πιο λυρική εκτέλεση του Ψαριανού. Μεγάλο τραγούδι.

16. Μίκης Θεοδωράκης Δρόμοι Παλιοί

Από την υπέροχη Μαργαρίτα Ζορμπαλά (Thanx Just me). Ποίηση από τον αθάνατο Μανώλη Αναγνωστάκη.

17. Μάνος Χατζηδάκις: Πες μου μια λέξη

Χορν Κοντού Ελληνικός Κινηματογράφος.

18. Mάνος Λοϊζος Η μέρα εκείνη δεν θ’αργήσει με τη Δήμητρα Γαλάνη

O αείμνηστος Μάνος. Με μία λέξη: ακέραιος.

19.Νίκος Ξυλούρης: Αγρίμια και αγριμάκια μου

Αν και δεν είμαι Κρητικός, όποτε το ακούω συγκινούμαι. Ισως να φταίει και ο σπουδαίος Ξυλούρης.

20. Δημήτρης Μητροπάνος (Συνθέτης Σπύρος Παπαβασιλείου) Σ’αγαπώ σαν αμαρτία

Και κάτι πιο βαρύ από τον γίγαντα Μητροπάνο, για να μου θυμίζει τις γειτονιές που μεγάλωσα, τα σφαιριστήρια και τα λαϊκά ψητοπωλεία.

Ευχαριστώ την καλή μου Μαριαλένα για την πρόσκληση.
Και να προσκαλέσω (ας το κάνω και γω για πρώτη φορά) τους εξής:
Just me
zoumeros
Meniek
Kerasia
Vain

Αισιοδοξία

Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου αισιόδοξο. Ισως αυτό να ήταν και μια αντίδραση (εν είδει άμυνας) στην απαισιοδοξία και το άγχος της μητέρας μου. Είχα τόση αισιοδοξία που περίσσευε και την πρόσφερα ως συμπαράσταση στους φίλους και αγαπημένους μου.
Πέρασα πολλές δύσκολες στιγμές, αλλά πάντα τις αντιμετώπιζα με αισιοδοξία και ως εκ θαύματος πάντα ο από μηχανής θεός με αποζημίωνε. Καμιά φορά συννεφιάζει το πρόσωπό μου με τις δυσκολίες και πρώτη το καταλάβαινε η μάνα μου, η οποία πάντα έσπευδε να μου δώσει κουράγιο (εξαφανίζοντας ως δια μαγείας την απαισιοδοξία της). Θυμάμαι το τελευταίο βράδυ πριν πεθάνει, με είδε που δεν έφευγα από κοντά της και με έδιωξε. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει (με μάσκα οξυγόνου) και ψέλλισε "φύγε και μην έχεις έννοια", υπονοώντας ότι είναι καλά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια της, όπως και τα χέρια της που φίλησα πριν φύγω εκείνο το βράδυ για τελευταία φορά. Τα χαράματα ξεψύχησε.
Τελευταία περνάω κάποιες δύσκολες στιγμές στα επαγγελματικά μου, που θα λύγιζαν και τον πιο σκληρό. Τις αντιμετωπίζω όμως με τη συνήθη αισιοδοξία μου. Ξέρω ότι στο τέλος με περιμένει η δικαίωση. Κοιτάζω τα παιδιά μου που είναι υγιή και χαμογελαστά, βλέπω τον πατέρα μου που είναι στα 90 παληκάρι, θυμάμαι τα μάτια της απαισιόδοξης (που γινόταν αισιόδοξη για μένα) μάνας μου και είμαι πάλι με το χαμόγελο.
Προχωράμε, ο χρόνος κυλάει γρήγορα.

Joe Cocker-Woodstock 1969 With a Little help from my friends

Αφιερωμένο στη just me(she) με το ωραίο χιούμορ. Μια ερμηνεία από τότε που η μουσική παραλίγο να αλλάξει τον κόσμο. Τουλάχιστον έκανε καλύτερους εμάς.