... όνειρο

... πάρε με να φύγουμε,
το χέρι κράτα μου,
θέλω να γίνω τ'όνειρό σου,
η ανάσα σου...

μελωδίες δεν έχω,
μόνο πρόστυχες μικρές συνήθειες,
αρρωστημένες μικρότητες
που κάνουν το κορμί σου
να φαίνεται αγγελικό...
σημαντικό στ'ασήμαντά μου χέρια...

να ξαπλώνω ανάσκελα χαμογελώντας,
και νάναι το ταβάνι μου ο κόσμος όλος,
να μυρίζω τ'άρωμά σου,
ν'ακούω αλλά να μη βλέπω το χαμόγελό σου...

πάρε με...

... φόβος

... το βλέμμα του σκοτείνιασε,

οι ρυτίδες απέκτησαν σκιές,

τα χείλη έσμιξαν...

οργή την είπαν,

κανείς δεν τρόμαξε όμως,

έμεινε στην ψυχή τους μια στάλα χαράς,

ότι αυτοί ήταν καλοί, ενώ εκείνος ο γεροπαράξενος...

εγώ όμως είδα τον φόβο στα μάτια του...

συγγνώμη...

μα πάντα θα σου κρατώ το ρυτιδιασμένο χέρι...

άλλαξες,

άλλαξα, αλλάζω...

έγινα εγώ ο πατέρας και συ ο γιός...

... μου λείπεις ρε μάνα

... σήμερα που δρόσισε,
θα σ'άρεσε στον κήπο σου,
φύσηξε το αγέρι, θρόισαν τα φύλλα ...
κάποια από τα λουλούδια σου άνθισαν...
ο γάτης ξεμύτισε πίσω από τα ξύλα,
(έτσι δεν τον έλεγε η γιαγιούλα μου;),

... κοίτα τον ρε μάνα,
τον ανάστησα και σαν μωρό τον έχω...
... έτσι θα έκανες και συ,
και κάθε φορά εσένα σκέφτομαι
(έτσι θα το κάνε η μάνα μου)...

... ξέρεις, θέλει το χρόνο του, αλλά αναθάρρησε,
βρίσκει τον εαυτό του σιγά σιγά...

... αχ και πόσο, πόσο
μου λείπεις ρε μάνα...

... κράτα με

... κράτα με,

σφιχτά...

δείξε μου τη δύναμή σου...

...αυτό το ταξίδι,

που μαζί ξεκινήσαμε,

μαζί θα το τελειώσουμε...