U2 - New Year's Day

Καλή Χρονιά... Με κάτι από τα παλιά, τότε που οι U2 και όλοι μας ήμασταν πιο αγνοί...
Είθε το 2008 να περάσει με πολύ μουσική, πολύ αγάπη, πολύ δημιουργία, πολύ γενναιοδωρία...

Frankie Valli /The Four Seasons - Beggin' (Pilooski re-edit)

Γιατί μ'αρέσει ο Frankie έστω και σε ρεμίξ.... Αντε γιατί (με το πνεύμα των Χριστουγέννω) κοντεύει να μας πάρει από κάτω!

Κάλαντα

Φλογέρες με τρίγωνα ήχησαν στο σπιτικό μου,
ουράνια μελωδία από παιδικά μάτια,
μάτια, στόματα, χέρια με προσμονή
για το γλυκό, το χαρτζιλίκι, το χαμόγελο.

Κι ύστερα στο δρόμο, στο μετρό, στο γραφείο,
τέσσερα μαύρα μικρά στα κόκκινα ντυμένα,
να με κοιτούν ερευνητικά σαν νάμαι εγώ ο ξένος.
Οχι αγάπες μου, κανείς δεν είναι ξένος πια σ'αυτήν την πόλη...
Οχι για μένα δεν είστε ξένα, είστε δικά μου παιδιά,
γι'αυτό σας έκλεισα το μάτι...και την καρδιά μου άνοιξα.
Και χώραγε η καρδιά μου τους πάντες, εσένα, τα παιδιά,
το ζευγάρι στη Σταδίου που αγκαλιαζόταν,
εσένα πονηρέ που τη φιλούσες με πάθος στις κυλιόμενες.

Νύχτωσε, φωτίστηκε η πόλη, ξόρκισαν οι παιδικές φωνές τη θλίψη...
αγαλλίασε για λίγο και η πονεμένη παιδική ψυχή τους...

ΥΓ. Αντί ευχών, για όλους εσάς που με συντροφεύετε σ'αυτό το ταξίδι.

Eπί του πιεστηρίου, η ακόλουθη εικόνα είναι προσφορά της καλής μου talisker :

Παιδιά?

Ηταν σφιχτό το άγγιγμά του,
σφιχτό σαν τη συγγένεια.
Aίμα που κυλούσε στο κορμί του,
ψηλά από το μέτωπο, μέχρι τα πόδια του.
Δεν τόλμησε να το κοιτάξει στα μάτια,
λές κι ήταν κάποιου άλλου αυτό το άγουρο κορμί...
Δεν τον ένοιαζε, άλλωστε τα χέρια του άπλυτα πάντα ήταν,
και έτσι εις τους αιώνες ήθελε να παραμείνουν...

Ενα χαμόγελο παιδικό που έσβησε,
δυο παιδικά μάτια με απορία κοίταξαν.
...και μετά;
Μετά έπαψαν να είναι παιδιά,
ενηλικίωση που έχασε το τρένο των 8.
Παιχνίδια που κανείς Αηβασίλης δεν έφερε.
Παραμύθια άγουρα,
βορά στα αδηφάγα μάτια τηλεθεατών.

Και η ρομφαία της υπέρτατης δύναμης?
Μήτε νόμος, μήτε θεός είχε λόγια και εξηγήσεις...
Μουγγοί άπαντες μπρος στα παιδιά...
στα παιδιά που δεν ήταν παιδιά.

Kαι μεις τι φυλάμε?
Τις Θερμοπύλες των δικών μας παιδιών.
Λες και τα υπόλοιπα παιδιά δεν είναι δικά μας.
Σπίτια ζεστά και στολισμένα...
Ξαπλωμένοι σε καναπέδες "ευμάρειας".
Αντε πάλι γλυτώσαμε,
δεν ήταν στο δικό μας σπίτι...

Ως πότε?