Παρασκευή 25 Μαΐου 2007

Αισιοδοξία


Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου αισιόδοξο. Ισως αυτό να ήταν και μια αντίδραση (εν είδει άμυνας) στην απαισιοδοξία και το άγχος της μητέρας μου. Είχα τόση αισιοδοξία που περίσσευε και την πρόσφερα ως συμπαράσταση στους φίλους και αγαπημένους μου.
Πέρασα πολλές δύσκολες στιγμές, αλλά πάντα τις αντιμετώπιζα με αισιοδοξία και ως εκ θαύματος πάντα ο από μηχανής θεός με αποζημίωνε. Καμιά φορά συννεφιάζει το πρόσωπό μου με τις δυσκολίες και πρώτη το καταλάβαινε η μάνα μου, η οποία πάντα έσπευδε να μου δώσει κουράγιο (εξαφανίζοντας ως δια μαγείας την απαισιοδοξία της). Θυμάμαι το τελευταίο βράδυ πριν πεθάνει, με είδε που δεν έφευγα από κοντά της και με έδιωξε. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει (με μάσκα οξυγόνου) και ψέλλισε "φύγε και μην έχεις έννοια", υπονοώντας ότι είναι καλά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια της, όπως και τα χέρια της που φίλησα πριν φύγω εκείνο το βράδυ για τελευταία φορά. Τα χαράματα ξεψύχησε.
Τελευταία περνάω κάποιες δύσκολες στιγμές στα επαγγελματικά μου, που θα λύγιζαν και τον πιο σκληρό. Τις αντιμετωπίζω όμως με τη συνήθη αισιοδοξία μου. Ξέρω ότι στο τέλος με περιμένει η δικαίωση. Κοιτάζω τα παιδιά μου που είναι υγιή και χαμογελαστά, βλέπω τον πατέρα μου που είναι στα 90 παληκάρι, θυμάμαι τα μάτια της απαισιόδοξης (που γινόταν αισιόδοξη για μένα) μάνας μου και είμαι πάλι με το χαμόγελο.
Προχωράμε, ο χρόνος κυλάει γρήγορα.

12 σχόλια:

------ είπε...

καλημέρα....σε είδα δίπλα στο vatraxokoritso και είπα να περάσω..
Καπως έτσι μου έλεγε και η δική μου
-"Μαμά τί έχεις;"
"Τίποτα"
-"είσαι καλά;"
"ναι ναι καλά"
Ρε παιδάκι μου να πεθαίνει και να μη λέει "δε μπορώ".....

Ανώνυμος είπε...

σε προσέχω, δε θα πάθεις τίποτα, στο υπόσχομαι :)

adaeus είπε...

nana: Οταν η ιστορία επαναλαμβάνεται μ'αυτό το μοναδικό τρόπο, τι να πούμε? welcome :)
νηρηίς: Καλή μου νεράιδα, θα κοιμάμαι ήσυχος τώρα.

MenieK είπε...

Δεν έχεις δικαίωμα χρυσέ μου να με κάνεις να κλαίω... Δεν έχεις...

adaeus είπε...

Εχω, γιατί όπως λέει και το λινκ, το αίμα νερό δε γίνεται ;)

just me είπε...

Δεν ανταπαντώ φιλοφρονητικώς στη... χαιρετούρα σου· πέρασα και το πρωί από 'δώ, αλλά καταλαβαίνεις ότι τέτοιο ποστ δεν σχολιάζεται εύκολα, είτε μεταξύ γνωστών είτε μεταξύ αγνώστων.
"Τα χαράματα ξεψύχησε"... οι ιστορίες ζωής των ανθρώπων επαναλαμβάνονται ατέλειωτα, με μικρές παραλλαγές... Τα χαράματα ήταν ανέκαθεν και θα παραμείνουν για μένα η πιο σκοτεινή ώρα και η ώρα των Ερινύων (τι κι αν είχα ξενυχτήσει τόσα βράδια στο προσκέφαλό της, ΕΚΕΙΝΟ το βράδυ δεν ήμουν εκεί).

Τέλος πάντων. Το θέμα σου είναι η αισιοδοξία. Τι μπορούν να κάνουν περισσότερο οι όποιες επαγγελματικές δυσκολίες όταν έχεις ξεπεράσει τις άλλες απώλειες χωρίς να έχεις χάσει το χαμόγελό σου!

Να είσαι καλά και να χαίρεσαι τα παιδιά σου!

nyctolouloudo είπε...

στα εύκολα της ζωής είναι όλοι αισιόδοξοι....
στα δύσκολα οι πιο δυνατοί!

μου αρέσει που είσαι έτσι.

Ανώνυμος είπε...

...Αναπαραγωγή..με διορθώσεις..

"Ταυρομάχος said...
....ανακάλυψα ότι όσο και να (θέλεις να) γυροφέρνεις, τελικά εάν δεν το καρφώνεις, ....τίποτα.
Εάν όμως το ...καρφώνεις, γυρόφερνε όσο θέλεις".

Κάποιοι άλλοι το 'λεγαν αλλιώς, εννοώντας βέβαια το ίδιο:

"Προχώρα... και μην κιοτεύεις!"

Μαζί...με Σεβασμό!

adaeus είπε...

just me: Eίδες πως τα φέρνει η ρημάδα η τύχη? Και γω δεν ήμουν εκεί, για λίγα λεπτά και μετά από άπειρα δεκάωρα και οκτάωρα δίπλα της. Της έχω φυλάξει όμως την καλύτερη θέση στην καρδιά μου.
νυχτολούλουδο: Καμιά φορά και οι δυνατοί λυγίζουν.
παληκαράκι: Το κιοτεύω δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου αλλά και στην ιδιοσυγκρασία μου.

kelly alamanou είπε...

Να είσαι καλά και να προχωράς!!
ολα τα τούνελ σε ένα ξέφωτο βγάζουν...

night blue είπε...

O Theos tha einai panta mazi sou giati eisai polu filoxenos apenanti tou.

adaeus είπε...

rodoula: Ετσι! Είπαμε αισιοδοξία!
vain: Γιατί ενώ είμαι τόσο φιλόξενος, δεν μου έχει εμφανιστεί μέχρι σήμερα? :)