Αισιοδοξία

Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου αισιόδοξο. Ισως αυτό να ήταν και μια αντίδραση (εν είδει άμυνας) στην απαισιοδοξία και το άγχος της μητέρας μου. Είχα τόση αισιοδοξία που περίσσευε και την πρόσφερα ως συμπαράσταση στους φίλους και αγαπημένους μου.
Πέρασα πολλές δύσκολες στιγμές, αλλά πάντα τις αντιμετώπιζα με αισιοδοξία και ως εκ θαύματος πάντα ο από μηχανής θεός με αποζημίωνε. Καμιά φορά συννεφιάζει το πρόσωπό μου με τις δυσκολίες και πρώτη το καταλάβαινε η μάνα μου, η οποία πάντα έσπευδε να μου δώσει κουράγιο (εξαφανίζοντας ως δια μαγείας την απαισιοδοξία της). Θυμάμαι το τελευταίο βράδυ πριν πεθάνει, με είδε που δεν έφευγα από κοντά της και με έδιωξε. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει (με μάσκα οξυγόνου) και ψέλλισε "φύγε και μην έχεις έννοια", υπονοώντας ότι είναι καλά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια της, όπως και τα χέρια της που φίλησα πριν φύγω εκείνο το βράδυ για τελευταία φορά. Τα χαράματα ξεψύχησε.
Τελευταία περνάω κάποιες δύσκολες στιγμές στα επαγγελματικά μου, που θα λύγιζαν και τον πιο σκληρό. Τις αντιμετωπίζω όμως με τη συνήθη αισιοδοξία μου. Ξέρω ότι στο τέλος με περιμένει η δικαίωση. Κοιτάζω τα παιδιά μου που είναι υγιή και χαμογελαστά, βλέπω τον πατέρα μου που είναι στα 90 παληκάρι, θυμάμαι τα μάτια της απαισιόδοξης (που γινόταν αισιόδοξη για μένα) μάνας μου και είμαι πάλι με το χαμόγελο.
Προχωράμε, ο χρόνος κυλάει γρήγορα.