Ας παίξουμε λοιπόν

Ξαφνικά εκεί που ετοιμαζόμουν να αναχωρήσω για διακοπές, πλάκωσαν οι προσκλήσεις και επειδή είμαι άνθρωπος του καθήκοντος, αλλά μ'αρέσουν και τα παιχνίδια ιδού λοιπόν:

Α. Η καλή μου φίλη mondo με κάλεσε να σχολιάσω τις εξής φράσεις:

1. ένα πτώμα είναι για το σκουλήκι μια όμορφη ιδέα, και το σκουλήκι μια ιδέα τρομερή για κάθε ζωντανό. Νίτσε (ανεπίκαιροι στοχασμοί, σ. 52).
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Νίτσε δεν ήταν ποτέ από τους αγαπημένους μου, ίσως γιατί τον θεωρώ ενίοτε κυνικό. Δεν κρύβω φυσικά ότι ίσως τον αδικώ, καθόσον δεν είχα ποτέ τον καιρό να εντρυφήσω στα κείμενά του, ούτε βρέθηκε ποτέ κάποιος/α να μου εξηγήσει κάποια πράγματα γι'αυτόν... Στις δύο προτάσεις έχουμε ένα κοινό πράγμα, το σκουλήκι, και δύο διαφορετικά (πτώμα-ζωντανός, όμορφη ιδέα-ιδέα τρομερή). Δεν νομίζω ότι η διαπίστωση αυτή, που εννοείται ότι είναι ευφυής, επιδέχεται περαιτέρω επεξεργασίας ή σημειολογίας. Εγώ θα παραθέσω το επιτάφιο του Αναγνωστάκη, που βλέπει το θάνατο από μια διαφορετική (ίσως ταξική) σκοπιά:

Ἐπιτάφιο

Ἐδῶ ἀναπαύεται
Ἡ μόνη ἀνάπαυση τῆς ζωῆς του
Ἡ μόνη του στερνὴ ἱκανοποίηση
Νὰ κείτεται μαζὶ μὲ τοὺς ἀφέντες του
Στὴν ἴδια κρύα γῆ, στὸν ἴδιο τόπο.

2. ο «τελικός σκοπός» μας είναι το μεγαλύτερο τυχερό παιχνίδι… γι’ αυτό όσοι πέφτουν με τα μούτρα στη «μέση καθημερινότητα» είναι οι παθολογικοί τζογαδόροι που προτιμούν το τάβλι από το σκάκι. (φράση της mondo).
Δεν μπορώ να ασπαστώ πλήρως την ανωτέρω άποψη. Γι'αυτό και θα απαντήσω απλοϊκά: Δεν θα ήταν άσχημα ο τελικός μας σκοπός, η ζωή μας ολόκληρη να ήταν ένα μεγάλο τυχερό παιχνίδι, πλην όμως στο μεγαλύτερο μέρος του είναι προκαθορισμένο και γεμάτο υποχρεώσεις μικρές και μεγάλες, αν σέβεσαι και αγαπάς τους γύρω σου. Οταν έχεις οικογένεια, ανθρώπους που εξαρτώνται από σένα, υπαλλήλους, συνεταίρους, παιδιά, σκυλιά, δεν επιτρέπεται να τζογάρεις, ούτε να ρισκάρεις.
Από την άλλη ο έρωτας και οι ανθρώπινες σχέσεις, είναι ενίοτε ρωσική ρουλέτα, ένα χαμόγελο, ή μία λέξη μπορεί να σε εξυψώσει ή να σε ρίξει στα τάρταρα. Εγώ λοιπόν σ'αυτά προτιμώ το σκάκι και ακόμη δυσκολότερα παιχνίδια. Ρισκάρω και θα συνεχίσω να ρισκάρω, μαθαίνοντας, νιώθοντας, αγαπώντας, ψάχνοντας μέσα και έξω...


Β. Η γλυκύτατη sishoy με κάλεσε να σχολιάσω τις εξής φράσεις:

1. "Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν."

Κ.Π.Καβάφης
Μ'αρέσει ο Καβάφης γιατί εξυμνεί το πνεύμα, έναντι της ύλης, τα συναισθήματα, έναντι της καθημερινότητας. Τα πράγματα, οι Ιθάκες, οι προορισμοί, δεν σε γελούν ποτέ, είναι εκεί... εσύ απλά με τη σοφία σου, τα συναισθήματά σου, τις γνώσεις σου, την αγάπη, μπορείς να τα ερμηνεύσεις καλύτερα, να τα νιώσεις ή και να τα απομυθοποιήσεις, ακόμη και να τα κάνεις καλύτερα...

2. "(ο άνθρωπος).. είδε στον Ήλιο έμπνευση και στα αστέρια δάκρυ."

(φράση της sishoy).
Γλυκύτατη φράση και με μέτρο. Εγώ όμως είμαι νυχτερινός τύπος, μ'αρέσει να παρατηρώ τ'αστέρια τις νύχτες, κυρίως τις καλοκαιρινές, καμιά φορά δακρύζω, άλλες φορές πάλι ονειρεύομαι, ή θυμάμαι, κάνω ενδοσκοπήσεις και ανακατεύω ξανά την τράπουλα των συναισθημάτων μου. Καμία φορά δεν σκέφτομαι καθόλου, καρφώνω τα μάτια μου στα νεφελώματα και αφήνομαι σε περίεργα παιχνίδια του μυαλού και της όρασης. Τότε σηκώνομαι από τη γη, φυτρώνουν φτερά στην πλάτη μου και βλέπω από ψηλά εμένα και τα γήινα. Ναι καμιά φορά δακρύζω, όταν βλέπω από φωτισμένα παράθυρα τον ανθρώπινο πόνο, μα πάλι χαμογελώ, γιατί δίπλα βλέπω παιδιά να παίζουν. Στον έναστρο ουρανό δακρύζω... καμιά φορά κι από χαρα.



Και τώρα τα δύσκολα, θέλω να σχολιάσουν (προαιρετικώς) οι μπλόγκερς Just me, kerasia, meniek, marialena, old-boy τα εξής δύο:

1. Κάτω ἀπ᾿ τὰ ροῦχα μου δὲ χτυπᾶ πιὰ ἡ παιδική μου καρδιὰ
Λησμόνησα τὴν ἀγάπη πού ῾ναι μόνο ἀγάπη

Μανώλης Αναγνωστάκης

2. Εσβησε το κερί και μαζί του έσβησαν τα γκρίζα μάτια σου,
μέσα στο σκοτάδι ψηλάφισα το κορμί σου κι ήταν υγρό,
ιδρωμένο από την ανείπωτη σαγήνη της αγκαλιάς μας.
Εκλεισα τα μάτια και συ έλειπες...
έλειπες, έλιωσε το κερί, κερί και η αγάπη, έμεινε η έλλειψη...