Ψηφιακές ψιχάλες...

Ξεκινώντας Μ.Παρασκευή για Κορώνη με βροχή στο δρόμο έπρεπε να έχεις την προσοχή σου τεταμένη. Χιλιάδες άλλοι σαν και μας φορτωμένοι σε κάθε είδους μεταφορικό μέσο τραβούσαν προς την ίδια ή την άλλη κατεύθυνση. Κάποιοι άλλοι άφηναν την τελευταία τους πνοή στην άκρη κάποιου επαρχιακού ή εθνικού δρόμου, όπως το ατύχημα που συναντήσαμε λίγο έξω από την Τρίπολη. Η ιδέα αυτή νεκρών συνανθρώπων, η συνεχιζόμενη βροχή, η ταλαιπωρία με γέμιζαν μελαγχολικές σκέψεις για τον τρόπο που οδηγούμε... και σταματάω εδώ...

Η θέα από το Ξενοδοχείο, η αισθητική του και το όλο τοπίο μας αποζημίωσε παρά τη σκοτεινιά που πλημμύριζε ακόμη και τα χρώματα του ορίζοντα.

Ψιχάλες που αποτυπώθηκαν ψηφιακά έπεφταν παντού και φούσκωναν τα νερά της πισίνας, που είναι ο λατρεμένος χώρος των παιδιών, προς επίδειξη των καταδυτικών τους δεξιοτήτων.

Διασχίζοντας ένα μονοπάτι στον ελαιώνα και κατεβαίνοντας αρκετά σκαλιά ανακάλυπτες μια μικρή παραλία, που σου θύμιζε τις νεανικές σου αναγνώσεις του Ροβινσώνα Κρούσο.

Ο καιρός μας λυπήθηκε και σε μερικά διαλείμματα της βροχής, μας επέτρεψε να επισκεφτούμε το κάστρο της Μεθώνης ..

...καταφέρνοντας να το εξερευνήσουμε σχεδόν όλο παρά την τεράστια έκταση που καταλαμβάνει.
Κατά την διάρκεια της παραμονής μας, επισκεφτήκαμε αρκετές πόλεις και χωριά πάντα με βροχερή διάθεση, όπως την Φοινικούντα...
ή την Πύλο... Διαπίστωση; Ολες είναι ωραιότατες από μακρυά και στις φωτογραφίες... άμα όμως τις περπατήσεις θα διαπιστώσεις την έλλειψη αισθητικής, τη βρωμιά, την αδιαφορία και άλλα πολλά στα οποία διακρινόμαστε ως λαός...

... πάντως τα παιδιά το διασκέδασαν αρκετά, έπαιξαν, φώναξαν, κυνηγήθηκαν, πολύ επιτραπέζιο και γκρίνα (λόγω βροχής) και μια βουτιά στην πισίνα...

Τελικά οι ψιχάλες μπορεί να είναι ψηφιακές, εγώ όμως τις γεύτηκα στο πρόσωπό μου, σε κάποια μοναχική μου περιπλάνηση, μουλιάζοντας ακόμη περισσότερο τη μελαγχολία των ημερών... Και το χρόνου δε λένε? ... και του χρόνου