... τα βράδια κάνω όνειρα, αλλά και το πρωί (πολύ μα πολύ νωρίς) ονειρεύομαι με ανοιχτά μάτια,
φαντάζομαι τη ζωή μου αλλιώς, με περισσότερα χρώματα και λιγότερα πρέπει,
... τις νύχτες πάλι πριν κοιμηθώ βλέπω τα μάτια μου να με υπνωτίζουν στον καθρέφτη,
κάποιες φορές είναι υγρά είτε από ξεχασμένες ευαισθησίες, είτε από ένταση
...τα πρωινά περπατώ στους δρόμους της Αθήνας και αναρωτιέμαι αν άλλοι έχουν τις ίδιες απορίες, τα ίδια όνειρα,
κι ύστερα πάλι χάνομαι σε σοκάκια,
νέα παιδιά με σύριγγες, τους λείπει μια αγκαλιά, που εγώ την έχω...
και τότε ξέρω πως πρέπει να προχωρήσω...
να διεκδικήσω το αδύνατο...
8 σχόλια:
@adaeus μου
καλημέρα νωρίς-νωρίς!
ΠΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΕΧΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!
μ'έστειλες...
μαγικό.
love bites.
πότε δεν ήταν τρέλλα ο έρωτας?
ωραία αγανάκτηση.
το θέλω με το λαχταρώ μαζί.
κάθε φορά που λες για τα σεργιάνια σου στην πόλη
είναι πολύ ωραία εικόνα.
αλήθεια προλαβαίνεις να σκεφτείς?
δεν τρεχείς και συ να φτάσεις όπως όλοι?
μου δίνεις την εντύπωση ότι ρεμβάζεις.
δώρο είναι αυτό.
όσο για το πώς φαντάζεσαι την ζωή σου
είναι ο μόνος τρόπος για φτάσεις.
δεν σε φοβάμαι ότι θα κυνηγάς τα χρώματα.
μεγαλώνουμε και μια χαρά συρρικνώνουμε τα πρέπει!
αλλοιώς, δεν μεγλώνουμε.
αυτο πιστεύω πια.
θέλει ωριμότητα για να τολμήσεις την ευτυχία.
αλλοιώς δεν θάταν 'προχωράω'!
θάταν 'επαναπαύομαι στο βολικό ελάχιστο'.
άμα ξυπνάμε και συνεχίζουμε τα όνειρα
είμαι αισιόδοξη! :)))
keep dreaming!
είναι ο μόνος τρόπος να τα πραγματοποιήσεις.
με μάτια ανοιχτά!
χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος!
:)
πολύ καλημέρα μας
χχχχχχχχχχχχχχχ
υγ.δηλαδή τώρα περπατάς...?
τι ωραία... προλαβαίνεις να σκεφτείς μαγικά.
...Περπατώ πολύ προτού φύγετε όλοι από τα σπίτια σας.
Και μετά άμα ξεαγχωθώ από τη δουλειά,
βγαίνω πάλι το μεσημέρι στο κέντρο ...
και ξανά πάλι.
Συνήθως δεν βαδίζω αργά, αλλά η ψυχή μου ρεμβάζει... παρατηρεί.
και παίρνω το μάθημά μου για σήμερα:
Βαθειά ανάσα και πάμε:
"Δεν θα επαναπαυθώ στο βολικό ελάχιστο" και ξανά...
και ΠΟΤ΄Ε
xxxxxxxxxxxxxxxxxx
axaxaxa
τέλειος!
μου φαίνομαι αστεία σε ρόλο δασκάλου
αλλά έτσι δεν είναι?
όχι οτι σε κόβω να τόχεις κάνει.
αδύνατον.
άνθρωποι που έχουν τα χρώματα να κοιτάξουν την ομορφιά
δεν κάθονται ποτέ στο λίγο.
τι τύχη (δύσκολη) είναι αυτή, ξέρεις?
θα ξέρεις...
γιατί η στιγμή ευτυχίας σπάει τις ζυγαριές
κι ας λεν ό,τι θέλουν.
:)
Όλοι το έχουμε κάνει (όχι με το λίγο, αλλά με το μέτριο), άλλες φορές ακουσίως άλλες φορές εκουσίως...
Ναι μπορώ να πω νιώθω τυχερός... και ναι πάντα τόλεγα: "ας λεν ό,τι θέλουν".....
Καλημέρα!
πσσστ, εσύ εκεί ο αφηρημένος... ναι, ναι, εσύ ο ονειροπόλος... Σταμάτα να αναρωτιέσαι... ΔΕΝ έχουν! ούτε κατά διάνοια
meniek: Αργησες παιδί μου να μου το πεις και έπεσα πάνω στην κυρία με τις σακούλες :)
Χα! Και νόμιζα ότι μόνο εγώ περπατάω χαράματα...
:)))
(κατά τα άλλα, πειράζει που θα συμφωνήσω με τη meniek?)
:pp
Φιλί
Αντρέα, δεν θα γράψω τίποτα, αλλά να σου πω ότι σε κοιτάζω τώρα σε εκείνο το σεργιάνι και ίσως να σκέφτομαι λίγα από τα δικά σου
Δημοσίευση σχολίου