Οταν ξεκινήσαμε Σάββατο πρωί για Πάρνηθα γνώριζα ότι δεν θα ήταν και οι καλύτερες καιρικές συνθήκες. Ηταν η πρώτη φορά μετά την πυρκαγιά, που θα το επιχειρούσα. Δεν άντεχα τόσο καιρό να αντικρύσω το αγαπημένο μου βουνό έτσι βιασμένο από "ανθρώπους".
Ανεβαίνοντας το φιδωτό δρόμο τίποτε δεν προμήνυε τι θα επακολουθήσει. Το δάσος στη θέση του και ξαφνικά, λίγο πριν φτάσουμε στην Αγ.Τριάδα, όπου αρχίζουν τα καμένα, μια πυκνή ομίχλη αποφάσισε να μας γλυτώσει από το τραγικό θέαμα. Ομίχλη και μυρωδιά καμένου και κάποια κουφάρια κορμών και τα γνωστά κορμοδέματα για την προστασία του εδάφους κατά τις βροχές. Φτάνοντας στο καταφύγιο Μπάφι, η ομίχλη πύκνωσε και εκεί σταματήσαμε. Ο γύρω χώρος, ως εκ θαύματος ανέπαφος και το καταφύγιο πραγματική όαση για την καταπολέμηση της υγρασίας. Ισα που προλάβαμε να περπατήσουμε λίγο με τα παιδιά και λίγο αργότερα επιασε γερή βροχή και ευκαιρία κοντά στο τζάκι να απολαύσουμε το πολύ καλό σπιτικό φαγητό και το κόκκινο κρασί. Οταν αργά το μεσημέρι φεύγαμε, η βροχή συνεχιζόταν ακάθεκτη και η ομίχλη υποχωρούσε, για να μας αποκαλύψει το μαύρο τοπίο, μαύρα και τα ρυάκια του νερού, μαύρη και η ψυχή μας...
Αχ ρε Πάρνηθα πως σε καταντήσαμε έτσι καλή μου.... Βάλε τα δυνατά σου να ξανανθίσεις...
11 σχόλια:
Σκεφτόμουν από καιρό να ξανακάνω και εγώ αυτή τη βόλτα...μέχρι το Μπάφι και το Φλαμπούρι...Δεν ξέρω αν με παρότρυνε ή με αποθάρρυνε το κείμενο σου...αλλά σίγουρα θα στεναχωρηθώ πολύ όταν ανέβω...
την καλημέρα μου...
Ο γύρω χώρος, ως εκ θαύματος, ανέπαφος...
Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, η ζωή συνεχίζεται πάντα για τους ζώντες. Το θέμα είναι να "συνεχίζεται" και η μνήμη...
Από τις εικόνες σου κρατώ τα "μαύρα ρυάκια του νερού"... σημειολογικά, με τάραξε πολύ.
Χαίρομαι που πέρασες ωραία, ωστόσο...
Καλή εβδομάδα
(και thanx για τον χορό της βροχής, αποτελεσματικότατος _αν και μάλλον έριξες καμιά παραπανίσια βόλτα...)
:)))
περνας το μηνυμα σου χωρις υπερβολες και μου αρεσει αυτο, στο χερι ολων μας ειναι να ξανανθισει.
την καλημερα μου
Έχεις δίκιο... Μακάρι να "συνέλθει" το συντομότερο! Εγώ πάντως δεν έχω αντέξει μέχρι τώρα να κάνω αυτή τη διαδρομή. Καλή εβδομάδα να έχουμε. :-)
Η φύση επουλώνει τις πληγές της, αρκεί να την αφήσουν ήσυχη
φρίκη...
the navigator: H στεναχώρια είναι δεδομένη, καλό είναι και να μη ξεχνάμε.
just me: Συμφωνώ απόλυτα και δογματικά, να συνεχίζουμε και να θυμόμαστε :) Ξέχασα να σου πω ότι μικρός ήθελα να γίνω χορευτής :)
purple: χαίρομαι που σ'αρέσει και εννοείται ότι είναι στο χέρι μας
μαρία: αργά ή γρήγορα θα την κάνεις και καλό θα σου κάνει
meniek: αν δεν ρίξουν τίποτε κατσίκια μέσα...
dawk: το χειρότερο τα μαύρα ρυάκια και που θα καταλήξουν...
χρειάζεται πολύ κουράγιο για να αντέξουμε και τη συνέχεια adaeus
:(
Σε καταλαβαίνω απόλυτα φίλε γιατί κάτι τέτοιο ένοιωσα το Μάιο στην Χαλκιδική όταν είδα τα περσινά καμένα.
Eγώ τρελαίνομαι στη σκέψη ότι κάποιοι άνανδροι κυνηγοί χτυπούν στο ψαχνό τα ανυποψίαστα πουλάκια που δε βρίσκουν τροφή αλλά και άλλα ζώα που ψάχνοντας κάτι να φάνε,προσεγγίζονται πιο εύκολα και γίνονται εύκολος στόχος.
Όσο για τα καμένα δέντρα...δε θέλω να τα δω.
Ως καινούργια τώρα ενημερώνομαι για παλιότερες δημοσιεύσεις.. Πραγματικά λυπητερό το φετινό καλοκαίρι. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ελπίζω να μην έρθει ποτέ ξανά κάποιο παρόμοιο :(
Δημοσίευση σχολίου