Παλιό λεωφορείο.

Η ζωή μου σαν παλιό λεωφορείο...
Μεταφορά Μέσης Μάζας.
Τέρμα τα δίφραγκα είπε ο εισπράκτορας,
σε ένα κάθισμα που τρίζει....
ένα άγγιγμα, δύο ματιές,
τρία τηλέφωνα δάκρυα, τέσσερις φορές σε είδα,
πέντε, φτου και βγήκα.
Ωρες ατελείωτες σε στάσεις, στάσεις όχι χαμένες,
ώρες που μιλούσες, με τους άλλους ή τον εαυτό σου.
Στάσεις για το φροντιστήριο και τη δουλειά...
αγάπη μιας ματιάς, προσμονή ενός μειδιάματος
που ξεκίνησε και ποτέ δεν ξεχύθηκε.

Λεωφορεία μιας ζωής να αγκομαχούν,
καταφύγιο στο κρύο, σαν το χνώτο στο τζάμι.
Πάντα μου ζωγράφιζες χαμόγελα
και μετά με το μανίκι τα μουτζούρωνες,
κανείς να μη τα δει, μετά που θα κατέβουμε.
Στην ίδια στάση...
παιδιά με όνειρα κατακόκκινα...
Τώρα μένουμε σε άλλες συνοικίες.
Το Περιστέρι πέταξε και πήγε βόρεια,
έμεινε όμως η συνήθεια.
Ισως και η ανάγκη να μείνω ο ίδιος,
ένα παιδί που λιποθυμά και ξαπλώνει στις ρίζες του.
Ενας άπλος άνθρωπος, σαν τους άλλους που παίρνουν το ίδιο λεωφορείο,
ίδιο λεωφορείο, άλλες ζωές...
κι'όμως όλοι μαζί μέσα, καμιά φορά να σπρωχνόμαστε,
άλλες να μοιραζόμαστε...
στο λεωφορείο...

Στο λεωφορείο που είναι η ζωή μου,
σε ημερήσιες φωτεινές διαδρομές να ταξιδεύει,
να μου θυμίζει εσένα γειτονόπουλο...
που σ'αδίκησα ίσως...
Έλα όμως, σου κράτησα μια θέση με παράθυρο,
παράθυρο στη ζωή μου...