Ξωτικά (μέρος 2ον)...

Οι στιγμές στα δάση της Γκιώνας θύμιζαν παραμύθι. Ξεμύτιζε μια ελπιδοφόρα Άνοιξη, όταν έφτανα εκεί. Τα χώματα υγρά, το χορτάρι πράσινο, τα έλατα σκόρπιζαν δροσιά,

αγριολούλουδα μωβ και κίτρινα ξεπηδούσαν από κάθε σημείο, ακόμη και μέσα από τα παιδιά έλατα

Στα δάση αυτά συνάντησα τον αετό αγέρωχα να πετά, την αλεπού πονηρά να διασχίζει μονοπάτια, σκίουρους να σκαρφαλώνουν χαρούμενοι στο δέντρο τους, λαγό φοβισμένο και γρήγορο, δρυοκολάπτη να χτυπά το κούφιο ξύλο... τοκ-τοκ, τοκ-τοκ.
Άκουσα το αηδόνι και όποιος δεν το έχει ακούσει, όποιος δεν έχει κάτσει σε κορμό δέντρου να χαρεί το τραγούδι του, έχει χάσει τη μελωδία της ευτυχίας. Σαν ακουστεί το αηδόνι, λες και υπάρχει συνομωσία του δάσους, όλοι οι θόρυβοι και οι ήχοι σωπαίνουν, τα άλλα ζώα σιγούν, ως και τα ρυάκια κυλούν αθόρυβα πάνω στις κροκάλες του βουνού.
Τότε είναι που οι μικρές νεράιδες σου προσφέρουν τα ωραιότερα λουλούδια













Περπάτησα, περπάτησα πολύ, από το φαράγγι της Ρέκκας














μέχρι τις ορθοπλαγιές της Συκιάς, εκεί που 1500 μέτρα κάθετων βράχων, δεν πτόησαν τους πιο καλούς αναρριχητές να ανέβουν σε μια συνεχή προσπάθεια, εκεί που αιωρούμενοι κοιμούνται τα βράδια, για να συνεχίσουν την επόμενη μέρα...














Τα ξωτικά μου είχαν εξαφανιστεί, λες και ήξεραν την επιστροφή του Χειμώνα (σε μια τελευταία αναλαμπή του) που θα επακολουθούσε. Μόνο κάπου κάπου στον ύπνο μου, άκουγα τα τραγούδια τους, τις σκανδαλιές και τις φωνές τους... τα βράδια που λυσσομανούσε ο βοριάς κουβαλώντας στους ώμους του τον κύριο Χειμώνα...
Και είχαν δίκιο, γιατί το τρίτο βράδυ, φάνηκαν οι πρώτες νιφάδες, αθόρυβες και κατάσπρες στη σκοτεινιά σκέπαζαν και χρωμάτιζαν λευκό το τοπίο













Τότε ήξερα τι είχε φοβίσει τα ξωτικά μου, ήξερα σε ποιές σπηλιές είχαν κρυφτεί. Ένα αρχέγονο ένστικτο μου αποκάλυπτε τις κρυψώνες τους... Ομως γνώριζα, κοιμόντουσαν σαν παιδιά ανέμελα, κάτω από τεράστια μυθικά φύλλα για να ζεσταθούν, σε στρώματα από στάχυα και βαμβάκι ... δεν έπρεπε να τα ξυπνήσω. Μόνο η Άνοιξη είχε αυτό το δικαίωμα, άλλωστε αυτά ερχόντουσαν κάθε βράδυ στο όνειρό μου πιστά στο ραντεβού τους.
Οταν ξύπνησα την επόμενη μέρα, τα σπίτια των ανθρώπων είχαν περικυκλωθεί από τον Χειμώνα και τις άσπρες νιφάδες του... Τα έλατα και οι στέγες είχαν αλλάξει χρώμα και τα μάτια δεν μπορούσαν να πιστέψουν την επικράτηση του Χειμώνα, λίγο πριν αναχωρήσει ο Μάρτης....













Ναι με είχε νικήσει ο κύριος Χειμώνας, τα ξωτικά το ήξεραν και δεν ξεμύτισαν, όπως και τα περισσότερα ζώα του δάσους κι απόμεινα μόνος μου εγώ να προσπαθώ να ανοίξω δρόμο...
δρόμο διαφυγής...
χαμογελώντας,
γιατί τις πατημασιές μου θα ακολουθούσε η Άνοιξη για να επιστρέψει και να θριαμβεύσει οριστικά...