7 ίσως και παραπάνω αλήθειες σε ένα βιογραφικό...

Έλαβον δια του ταχυδρομείου πρόσκλησιν τινα περί συμμετοχής μου εις παίγνιον παρά της φιλτάτης Ντίβας, την οποία σκεπτόμενος όπως τιμήσω, προσαρμόζω πάραυτα εις τα ιδικάς μου συνθήκας και βουλάς.

(Επιχείρησα να την αντιγράψω, εξ'ου και το βιογραφικό, αλλά όχι και πολύ καλά).

Και ιδού:
Ετσι έγραφαν τότε που γεννήθηκα, μια γλώσσα δυσνόητη και βαρετή, αλλά τόσο σύντομη, περιεκτική και ενίοτε ποιητική.... Στην αρχή της πιο διάσημης δεκαετίας που γέννησε τους Beatles, Rolling Stones και άλλους αναρίθμητους τραγουδιστές, σταρς κλπ. Από τύχη συνελλήφθην από τη μητέρα μου (από την Αστυνομία πολύ αργότερα) και με κράτησαν, γιατί ήλπιζαν να σπάσουν τη μονοτονία των δύο υπαρχόντων μαντραχάλων αδελφών μου, με ένα θεσπέσιο κοριτσάκι. Αντ'αυτού ο πατέρας μου άκουσε τον επίσημο Μαιευτήρα της οικογενείας να φωνάζει "άντε και συ με τους άλλους" και κατάλαβε, ότι την πάτησαν...
Η μαμά μου, καθότι ξανθό και στρουμπουλο μου άφηνε μπούκλες και με παραχάιδευε, όταν δεν μου δινε ξυλιές για τις σκανδαλιές μου. Γι'αυτό και ο μπαμπάς, γνήσιος μπαμπάς με μύστακα ασπρόμαυρης ταινίας, με πήγε στον κυρ Αλέκο τον Κουρέα, που με έκανε γλόμπο...
Στο δημοτικό σχολείο έπαιξα σπουδαίους ρόλους, απήγγειλα ποιήματα κάθιδρος και φυσικά έπαιξα το σκετσάκι που έκανα το δικαστή (κούνια που με κούναγε).
Μακρύ παντελόνι έβαλα στο Γυμνάσιο (Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών) και κάπου εκεί ξεκίνησε και η εργασία μου στο μαγαζί του πατέρα μου (βαριά χειρονακτική δουλειά) αλλά και ως διεκπεραιωτής θελημάτων και μεταφορών (κοινώς χαμάλης) στην ευρύτερη περιοχή του Μοναστηρακίου, εξ ου και η αντίστοιχη σωματική διάπλασις...
Οι εργασίες αυτές και πολλές άλλες στη συνέχεια ως φοιτητής με έμαθαν να βγάζω χρήματα, να σέβομαι τον λεγόμενο ιδρώτα (που όλων των άλλων πλην του δικού μου μύριζε) και μου άφησαν ένα κουσούρι στη μέση, που με πιάνει διαολεμένα όποτε εγκαταλείπω την άσκηση του υπέροχου κορμιού μου.
Τότε στη Νομική έμπαιναν και παιδιά που δεν ήταν της παπαγαλίας και έτσι κατάφερα να χωθώ κι εγώ, όπως κατάφερα (με αρκετό ζόρι φυσικά) να πάρω το πτυχίο (όλα τα μαθήματα, σχεδόν όλων των ετών προφορικά)...
Η πρώτη επαφή μου με δικηγορικό γραφείο (Λαμογίων και σια) ήταν απογοητευτική, τόσο που δεν ήθελα να μπλέξω. Ενώ λοιπόν αλήτευτα και σκεφτόμουν με τι είδους επιχειρήσεις θα ασχοληθώ, ένας φίλος μου είπε "Ρε Μ...κα δε πάμε να δώσουμε εξετάσεις στο δικ. σύβλογο, είναι η τελευταία μας ευκαιρία".
Και έτσι ξεκίνησε η επαφή μου με το επάγγελμα που στη συνέχεια με κέρδισε (έτσι δε λένε όλοι οι χλιδάτοι πετυχημένοι σούπερ ντούπερ?).... και ζήλια ψώρα πέτυχα το στόχο (όπως έγραψε η Ντίβα) χώθηκα και στο δημόσιο τομέα με το ένα πόδι (με το άλλο μένω έξω, για να μπορώ οποτεδήποτε να την κάνω).
Στρατιωτική θητεία στο στρατό ξηράς, όπως και οι 3 μας μαντράχαλοι, όπου διαπίστωσα ότι ήμουν ο μοναδικός Μ. που δεν είχε βύσμα. Με βοήθησε βέβαια το πτυχίο Νομικής, καθότι στο στρατό διεξάγονται συνεχώς προανακρίσεις, οπότε....
Οι υπολογιστές υπήρχαν από το 1986 στη ζωή μου (αμστραντ παναγίτσα μου) και το ίντερνετ από το 1994, όταν διάβασα ένα άρθρο σε ένα Newsweek που είχε πέσει στα χέρια μου. Τότε στην Αθήνα ήταν ο Δημόκριτος, η compulink και η hol που με κέρδισε τελικά, μέχρι το 97 που την απάτησα με τον ΟΤΕ και ζήσαμε εμείς καλά και μεις καλύτερα...

Και επειδή ως γνωστόν σ'αυτό το μπλογκ δεν γράφουμε πολλά... τα υπόλοιπα σε άλλο παιχνίδι :)))

ΥΓ. Οποιος άλλος ντοπαρισμένος με την ουσία νεοιντερνετοξίνη επιθυμεί να συμμετάσχει στον πτωχό πλην τίμο αγώνα μας, ιδού η Ρόδος, ιδού και της Γριάς το πήδημα (η πασίγνωστη παραλία)