U2 - New Year's Day

Καλή Χρονιά... Με κάτι από τα παλιά, τότε που οι U2 και όλοι μας ήμασταν πιο αγνοί...
Είθε το 2008 να περάσει με πολύ μουσική, πολύ αγάπη, πολύ δημιουργία, πολύ γενναιοδωρία...

Frankie Valli /The Four Seasons - Beggin' (Pilooski re-edit)

Γιατί μ'αρέσει ο Frankie έστω και σε ρεμίξ.... Αντε γιατί (με το πνεύμα των Χριστουγέννω) κοντεύει να μας πάρει από κάτω!

Κάλαντα

Φλογέρες με τρίγωνα ήχησαν στο σπιτικό μου,
ουράνια μελωδία από παιδικά μάτια,
μάτια, στόματα, χέρια με προσμονή
για το γλυκό, το χαρτζιλίκι, το χαμόγελο.

Κι ύστερα στο δρόμο, στο μετρό, στο γραφείο,
τέσσερα μαύρα μικρά στα κόκκινα ντυμένα,
να με κοιτούν ερευνητικά σαν νάμαι εγώ ο ξένος.
Οχι αγάπες μου, κανείς δεν είναι ξένος πια σ'αυτήν την πόλη...
Οχι για μένα δεν είστε ξένα, είστε δικά μου παιδιά,
γι'αυτό σας έκλεισα το μάτι...και την καρδιά μου άνοιξα.
Και χώραγε η καρδιά μου τους πάντες, εσένα, τα παιδιά,
το ζευγάρι στη Σταδίου που αγκαλιαζόταν,
εσένα πονηρέ που τη φιλούσες με πάθος στις κυλιόμενες.

Νύχτωσε, φωτίστηκε η πόλη, ξόρκισαν οι παιδικές φωνές τη θλίψη...
αγαλλίασε για λίγο και η πονεμένη παιδική ψυχή τους...

ΥΓ. Αντί ευχών, για όλους εσάς που με συντροφεύετε σ'αυτό το ταξίδι.

Eπί του πιεστηρίου, η ακόλουθη εικόνα είναι προσφορά της καλής μου talisker :

Παιδιά?

Ηταν σφιχτό το άγγιγμά του,
σφιχτό σαν τη συγγένεια.
Aίμα που κυλούσε στο κορμί του,
ψηλά από το μέτωπο, μέχρι τα πόδια του.
Δεν τόλμησε να το κοιτάξει στα μάτια,
λές κι ήταν κάποιου άλλου αυτό το άγουρο κορμί...
Δεν τον ένοιαζε, άλλωστε τα χέρια του άπλυτα πάντα ήταν,
και έτσι εις τους αιώνες ήθελε να παραμείνουν...

Ενα χαμόγελο παιδικό που έσβησε,
δυο παιδικά μάτια με απορία κοίταξαν.
...και μετά;
Μετά έπαψαν να είναι παιδιά,
ενηλικίωση που έχασε το τρένο των 8.
Παιχνίδια που κανείς Αηβασίλης δεν έφερε.
Παραμύθια άγουρα,
βορά στα αδηφάγα μάτια τηλεθεατών.

Και η ρομφαία της υπέρτατης δύναμης?
Μήτε νόμος, μήτε θεός είχε λόγια και εξηγήσεις...
Μουγγοί άπαντες μπρος στα παιδιά...
στα παιδιά που δεν ήταν παιδιά.

Kαι μεις τι φυλάμε?
Τις Θερμοπύλες των δικών μας παιδιών.
Λες και τα υπόλοιπα παιδιά δεν είναι δικά μας.
Σπίτια ζεστά και στολισμένα...
Ξαπλωμένοι σε καναπέδες "ευμάρειας".
Αντε πάλι γλυτώσαμε,
δεν ήταν στο δικό μας σπίτι...

Ως πότε?

The Cars - Drive

Από αύριο και για λίγες μέρες θα είμαι Σαλονίκη :) Οδικώς εξ ου και το drive :)

Cheb Khaled - Aicha

Παλιό αγαπημένο :)

Απολογισμοί

Ησουν ένα χαμόγελο που φώτιζε το σκοτάδι,
ένα δόντι διαμάντι, που λάκισε από τα χείλη.
Ελαμψε στο σκοτεινό δωμάτιο και φώτισε,
φώτισε μια ψυχή και την αγκάλη μου.

Περπάτησα δίπλα σε εργατικές πολυκατοικίες,
ακούγοντας ξένες μουσικές και μυρίζοντας μπαχάρια άγνωστα.
Χαμόγελο δεν ξανάδα, αλλά ήλπιζα στο φως,
στο φως που κρυβόταν πίσω από τα χαλάσματα, πίσω από τα σύννεφα του Νότου.

Ανάμνηση έγινες και πόνος μαζί, να με πλημμυρίζει τα δύσκολα βράδια.
Τότε που κοίταγα τον καθρέφτη και μ'άρεσε ο νάρκισσός μου,
έβλεπα στα μάτια μου την αλήθεια και το ψέμα μαζί.
Σε σένα είπα μόνο αλήθειες, το ψέμα το κράτησα για μένα.

Κυριακή (9/12)

Εχει άραγε αξία να μνημονεύεται
μια ονομαστική γιορτή;
Μήπως μια συνήθεια ήτανε
παλιά και τυπική;

Απάντηση δεν έχω, δεν ψάχνω για να βρω.
Μου αρκεί που τις θυμάμαι, τις έχω στο μυαλό.
Τη μάνα μου, την κόρη μου, την παιδική μου φίλη,
όνομα που με μάγεψε στου Νιόνιου τα δυό χείλη.

Κι αν κάποια δεν υπάρχει πια, τι σημασία έχει;
Κληρονομιά μου άφησε ευγένεια κι αγάπη.

Τέτοια κληρονομιά και εγώ στην κόρη μου θ'αφήσω,
αστέρια, παραμύθια, λουλούδια και αρώματα μαζί.

Παιχνίδια, θάλασσες, βουνά και ανθισμένους κάμπους,
διακοπές, κούκλες, ζωάκια, πατίνια και φιογκάκια.

Σκουλαρίκια ζαχαρωτά, σοκολατένια χτένια,
κορδέλες, πασχαλίτσες, γλυκά και καραμέλες.

Μολύβια, πινέλα, τέμπερες, χαρτιά και ακουαρέλες
να ζωγραφίζει ανέμελα τις παιδικές της τρέλες.

Μπορώ να της τα δώσω αυτά
και ακόμη περισσότερα, καλύτερος αν γίνω,
ελεύθερη και δυνατή,
να την καμαρώνω, και μόνος μου ας μείνω.

Χρόνια Πολλά στις δικές μου και σ'όλου του κόσμου τις Άννες.

Σάββατο

Σήμερα ήταν Σάββατο, έμπνευση δεν υπήρχε...
σε υποχρεώσεις χώθηκα γι'αυτό και ποστ δεν είχε.
Θα επανέλθω όμως αύριο, που είναι Η ημέρα,
γιορτάζει η αγαπημένη μου κόρη μα και η μητέρα...

Παρασκευή (Υπάρχει Αγιος Βασίλης;)

Ηταν Παρασκευή και στόλιζαν,
Χριστούγεννα και έλαμπαν τα παιδικά,
πρόσωπα, αστέρια, λαμπιόνια μαγικά
και κείνος τα αγκάλιαζε με τα ενδότερά του.

Εφευγε ο χρόνος και κυλούσε,
ρυτίδιαζε τα κουρασμένα πρόσωπα,
τον κόσμο ξεγελούσε,
πίσω του άλλος ερχότανε, ίσως αγκομαχούσε.

Κοντοστάθηκε κι αφουγκράστηκε
τα γέλια των παιδιών,
άραγε πότε κουράστηκε,
πριν πόσα ρεβεγιόν;

Χαμογέλασε, έσκυψε και αγκάλιασε,
όχι ανθρώπους μα ψυχές,
γλύκανε κι η ψυχή και πέταξε,
για χώρες μακρινές.

Θάθελε νάταν μάγος, ένας μικρός θεός,
να μοίραζε νερό και τρόφιμα στα σπίτια των φτωχών.
Ν'ακούγονται γλυκές φωνές απ'τις καλύβες τους,
κι'ας χάριζε ό,τι είχε πολύτιμο, την ευτυχία του.

ΥΓ. Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, που με ρωτάνε αν υπάρχει Άγιος Βασίλης, με μάτια σαν κι'αυτά.

Πέμπτη (συννεφιασμένη μα στο βάθος αισιόδοξη).

Τώρα πια δεν μου μιλάς
και στρίβεις στο δρόμο σαν με δεις,
εσύ που μου 'σφιγγες το χέρι
και έψαχνες το στήθος μου για να κρυφτείς.

Τώρα πια δεν μου μιλάς,
την απουσία μου πας να συνηθίσεις,
έφυγες μια μέρα έτσι απλά,
θλιμμένη επειδή δεν είχα απαντήσεις.

Τώρα πια δεν μου μιλάς,
τα αγγίγματά μας πουλιά αποδημητικά,
ξέμειναν στο ταξίδι ανήμπορα,
σε χώρα μακρινή, μετά απ'ωκεανό βρήκαν στεριά.

Χειμώνιασε, δεν μου μιλάς,
ελεύθερη θέλω νάσαι, ψηλά να πετάς
τη ζωή χρυσοκέντητη να υφαίνεις
στα δύσκολα να μη σταματάς.

H άσκηση (αυτοκριτική) της Τετάρτης

Μου λένε διάφοροι σχολιαστές
πως είμαι ποιητής καλός
μα εγώ τους αγνοώ πεισματικά
γιατί έχω και το γνώθι σ'αυτόν.

Οι φίλοι και γνωστοί σχολιαστές
δεν είναι αδέκαστοι κριτές,
μ'αγάπη πάντα ξεκινούν
τις λέξεις με επιείκεια κοιτούν.

Γι'αυτό και γω που ξέρω, μειδιώ,
αντιπαρέρχομαι με χιούμορ και αιδώ.
Δεν είμαι τραγουδοποιός ούτε και ποιητής,
του λόγου χειριστής καλός και της ζωής ταξιδευτής.

ΥΓ. Αφιερωμένο στην purple με την ελπίδα να σκάσει ένα χαμόγελο (αυγερινός και πούλια) στο χειλάκι της.

H άσκηση της Τρίτης

Η καλή φίλη μου just me
με λόγια με παρακινεί
για άσκηση καθημερινή,
άσκηση ποιητική.

Κι ας αρκείται στις μπλογκοξεπέτες,
εμένα με κερνάει πετσέτες
να σκουπίζω τον ιδρώταγια να βρω του στίχου μου τη ρότα.

Και ερωτώ τον κόσμο όλο
γιατί εγώ πρέπει να στρώνω κ....;
Ισως είναι συνέπεια προσωπική
δική μου αποκλειστική.

Το χατήρι μην της το χαλάσω, θάναι κρίμα,
γι' αυτό και ανακάλυψα μια ρίμα.

ΥΓ. Το πρωί επισκέφτηκα ένα καινούργιο κατάστημα στο Σύνταγμα και αγόρασα μερικά cd. Δεν ξέρω, αλλά πάντα η αγορά μουσικής μου έφτιαχνε τη διάθεση.

Δευτέρα

Ξημέρωσε κι' είναι Δευτέρα,
και λοιπόν; είναι μια ακόμη ημέρα.
Εχει υπέροχη λιακάδα,
βρε δε πάμε για βαρκάδα;

Ελα μαζί μου άγγελέ μου,
ξάπλωσε στην πλώρη δίπλα μου
να χορτάσουμε ήλιο
κι αν μπορώ θα σε αγγίζω.

Να ξυπνήσω σιμά σου,
νάχω και τ'άρωμά σου
να με σκάψει για πάντα
ανθισμένη λεβάντα.

"Μια πρόχειρη και χαζή άσκηση αισιοδοξίας για τη Δευτέρα στο γραφείο"

Haddaway-What is Love?

Επειδή γιορτάζουμε, επειδή είναι Παρασκευή και θέλουμε χορό :)
Καλό σ/κ σε όλους
(Από το πρωί προσπαθώ να το στείλω αλλά το φάντασμα του μπλογκ δεν μ'αφήνει).