... στο φιλαράκι μου

...θλίψη και μοναξιά,

υγρά μάτια και ανορεξιά...

να σέρνεις τα βήματα χωρίς σκοπό...

δεν ήμουν ποτέ καλός στα λόγια συμπαράστασης,

μόνο ν'ακούω, να κοιτάω στα μάτια, να αγκαλιάζω...

έλα να σε πάρω από το χέρι,

να σου θυμίσω τα τραγούδια που μου'μαθες,

να κλάψουμε παρέα,
δε θέλω να μιλάμε...

μόνο κράτα με σφιχτά από το χέρι
και πάμε στη θάλασσα...

ν'αγναντεύουμε...

"Nantes" - Beirut

... μελαγχολία άσε με για λίγο,
να χαρώ το χελιδόνι που πέταξε στο μπαλκόνι,
να χαρώ τη λιακάδα και τη μουσική του...
...άσε με να φροντίσω τον κήπο μου,
άσε με να χαζεύω τις απαλές κινήσεις των φύλλων...

Μάη τον λένε κι έρχεται
και μετά ΚΑΛΟκαίρι, παντού...

...άσε με να φυλάξω μέσα μου
λίγη από την υγρασία της φετινής Άνοιξης,
λίγη μονάχα, για μένα μόνο...

... κι αφού ένα χελιδόνι μου φτάνει,
ξέρω πως θα τα καταφέρουμε...

... σ'ευχαριστώ

(Χαρισμένο κι ευχαριστώ)

κι αν στο χωμα ...
έμεινε,
αν ο τόπος του άλλαξε,
μακρια μας...
δεν πειραζει....
σε σενα διπλα σου να κοιμηθεί...
ήρθε...
κι ειχε μαζί του αυτά που σου αρέσουνε ..
ξέρεις...
τα άσπρα και τα κόκκινα της Ανοιξης...
τα αρωματα από το μήνα που ταξίδεψε..
..και ξέρεις?
η δροσιά των ματιων , η ανάσα
των παιδιών,
τα όνειρα και οι μουσικές μου...
μαζί σου και για πάντα...
...καλό ταξίδι ...

... έφυγες

... έσβησες,

έγινες μια σάρκα κίτρινη,

κερωμένη, με το στόμα ανοιχτό...

έφυγες...

τίποτα πια...

ορφανέψαμε...

έφυγες...

ήσουν ο τελευταίος μας,

ο μοναδικός, ο βενιαμίν...

το "παιδί" που 'λεγε η γιαγιά μας..

δάκρυα θα μας γιατρέψουν...

και η κληρονομιά σου αναμνήσεις...

μια ζωής...

έφυγες,

έβρεχε...

ταξίδεψες σε χρόνους αόριστους

και γω να κλίνω τα ρήματα...

ήσουν, υπήρξες, αγάπησες...

έφυγες...

μ'έμαθες

και καλά και στραβά...

μου φτάνει που δεν πόναγες...

που ταξίδεψες...

με αεροπλάνο...

και προσγειώθηκες....

στο χώμα ...

... βήματα

... ψιχάλες στάζουν στα νερά του μπαλκονιού μου,
κάπου πέρα μακρυά θολά η σκιά του Υμηττού,
ανάμεσα στα σύννεφα...

κάποια άλλα γλίστρησαν χαμηλά,
μικρές ομίχλες,
να κρύψουν ήθελαν την ασχήμια αυτής της πόλης...

αυτής της πόλης που τόσο αγάπησα,
που πάντα όμορφη θα τη βλέπω...
μέσα από τα μάτια της ψυχής μου

κι η βροχή συνεχίζεται,
ατέρμονα τους δρόμους να ξεπλένει,
τα πάντα να σβήνει από τα πλακόστρωτα...
τα πάντα..

...εκτός από τα δικά μας βήματα...

...χρυσαλλίδα

μια χρυσαλλίδα,
στη σκοτεινιά του καλοκαιριού
ήσουν...
ήρθες και φώτισες το πρόσωπό μου,
φώτισες τη ζωή μου,
κάηκαν τα λόγια...
μόνο τα μάτια έμειναν,
να κοιτούν,
να μαθαίνουν την όψη της αγάπης,
και δυο χείλη
να γεύονται την ηδονή της αέναης προσμονής...