... μια άστεγη χορδή

... ξεκούρδιση χορδή κιθάρας μοιάζει η ζωή του,
δικό της ρυθμό διαλέγει και άλλο ήχο αντηχεί,
βγάζει τη γλώσσα στους διαβάτες,
σκισμένο ρούχο τη μοναξιά του να διαλαλεί...

Παραμύθι που το αφήσαμε στη μέση τον γέννησε,
μοναχό στο παγκάκι της γωνίας τον άφησε,
κάτω από τα χαρτόκουτα της δικής μας ευημερίας
να μας γεννά ενός λεπτού τύψεις...

ΥΓ: δύο μήλα από το μανάβη της γωνίας σου άφησα στη χούφτα

nel cuore lei - Andrea Bocelli & Eros Ramazzotti

Γιατί τα ιταλικά μου είναι φτωχά, αλλά οι φωνές καταπληκτικά χρωματιστές...
Γιατί τα πράγματα είναι σκούρα, αλλά εγώ βλέπω φως στο βάθος...
Γιατί σήμερα πήρα γαλάζιο, νιάτα, ήλιο, θάλασσα, οινόπνευμα...
και φυσικά γιατί έτσι...

Update: Aκολουθεί μετάφραση στα αγγλικά των στίχων, ευγενική προσφορά ανώνυμης φίλης του μπλογκ, την οποία και ευχαριστώ:

if
You already know
The love she wants
You'll know
You have to give everything, all of it
To her
You'll become as one with her, forever...

She'll touch your heart
She'll win your heart
She'll be your path
That you will never leave
To her
You'll become as one with her, forever

And nothing can compare with her
There's really nothing to understand
It's just the secret of
Her greatness
The sheer joy
That she alone can give

And that's how, now, it will always be
Until it becomes even more
You'll love her, oh how you'll love her
Because you trust yourself to her
To her
You'll become as one, with her, forever

And nothing can compare with her
There's really nothing to understand
That's just the way she is
All you'll know for sure
Is the more she makes you suffer
The more you find you love her

Until at last that dawning
That in the thrill she alone can give
Lies the secret of her eternity

To her
You'll gladly give
All that's left
Of the time you've still to come
To her
You're as one, with her, forever
And she'll be there, in your heart

7 ίσως και παραπάνω αλήθειες σε ένα βιογραφικό...

Έλαβον δια του ταχυδρομείου πρόσκλησιν τινα περί συμμετοχής μου εις παίγνιον παρά της φιλτάτης Ντίβας, την οποία σκεπτόμενος όπως τιμήσω, προσαρμόζω πάραυτα εις τα ιδικάς μου συνθήκας και βουλάς.

(Επιχείρησα να την αντιγράψω, εξ'ου και το βιογραφικό, αλλά όχι και πολύ καλά).

Και ιδού:
Ετσι έγραφαν τότε που γεννήθηκα, μια γλώσσα δυσνόητη και βαρετή, αλλά τόσο σύντομη, περιεκτική και ενίοτε ποιητική.... Στην αρχή της πιο διάσημης δεκαετίας που γέννησε τους Beatles, Rolling Stones και άλλους αναρίθμητους τραγουδιστές, σταρς κλπ. Από τύχη συνελλήφθην από τη μητέρα μου (από την Αστυνομία πολύ αργότερα) και με κράτησαν, γιατί ήλπιζαν να σπάσουν τη μονοτονία των δύο υπαρχόντων μαντραχάλων αδελφών μου, με ένα θεσπέσιο κοριτσάκι. Αντ'αυτού ο πατέρας μου άκουσε τον επίσημο Μαιευτήρα της οικογενείας να φωνάζει "άντε και συ με τους άλλους" και κατάλαβε, ότι την πάτησαν...
Η μαμά μου, καθότι ξανθό και στρουμπουλο μου άφηνε μπούκλες και με παραχάιδευε, όταν δεν μου δινε ξυλιές για τις σκανδαλιές μου. Γι'αυτό και ο μπαμπάς, γνήσιος μπαμπάς με μύστακα ασπρόμαυρης ταινίας, με πήγε στον κυρ Αλέκο τον Κουρέα, που με έκανε γλόμπο...
Στο δημοτικό σχολείο έπαιξα σπουδαίους ρόλους, απήγγειλα ποιήματα κάθιδρος και φυσικά έπαιξα το σκετσάκι που έκανα το δικαστή (κούνια που με κούναγε).
Μακρύ παντελόνι έβαλα στο Γυμνάσιο (Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών) και κάπου εκεί ξεκίνησε και η εργασία μου στο μαγαζί του πατέρα μου (βαριά χειρονακτική δουλειά) αλλά και ως διεκπεραιωτής θελημάτων και μεταφορών (κοινώς χαμάλης) στην ευρύτερη περιοχή του Μοναστηρακίου, εξ ου και η αντίστοιχη σωματική διάπλασις...
Οι εργασίες αυτές και πολλές άλλες στη συνέχεια ως φοιτητής με έμαθαν να βγάζω χρήματα, να σέβομαι τον λεγόμενο ιδρώτα (που όλων των άλλων πλην του δικού μου μύριζε) και μου άφησαν ένα κουσούρι στη μέση, που με πιάνει διαολεμένα όποτε εγκαταλείπω την άσκηση του υπέροχου κορμιού μου.
Τότε στη Νομική έμπαιναν και παιδιά που δεν ήταν της παπαγαλίας και έτσι κατάφερα να χωθώ κι εγώ, όπως κατάφερα (με αρκετό ζόρι φυσικά) να πάρω το πτυχίο (όλα τα μαθήματα, σχεδόν όλων των ετών προφορικά)...
Η πρώτη επαφή μου με δικηγορικό γραφείο (Λαμογίων και σια) ήταν απογοητευτική, τόσο που δεν ήθελα να μπλέξω. Ενώ λοιπόν αλήτευτα και σκεφτόμουν με τι είδους επιχειρήσεις θα ασχοληθώ, ένας φίλος μου είπε "Ρε Μ...κα δε πάμε να δώσουμε εξετάσεις στο δικ. σύβλογο, είναι η τελευταία μας ευκαιρία".
Και έτσι ξεκίνησε η επαφή μου με το επάγγελμα που στη συνέχεια με κέρδισε (έτσι δε λένε όλοι οι χλιδάτοι πετυχημένοι σούπερ ντούπερ?).... και ζήλια ψώρα πέτυχα το στόχο (όπως έγραψε η Ντίβα) χώθηκα και στο δημόσιο τομέα με το ένα πόδι (με το άλλο μένω έξω, για να μπορώ οποτεδήποτε να την κάνω).
Στρατιωτική θητεία στο στρατό ξηράς, όπως και οι 3 μας μαντράχαλοι, όπου διαπίστωσα ότι ήμουν ο μοναδικός Μ. που δεν είχε βύσμα. Με βοήθησε βέβαια το πτυχίο Νομικής, καθότι στο στρατό διεξάγονται συνεχώς προανακρίσεις, οπότε....
Οι υπολογιστές υπήρχαν από το 1986 στη ζωή μου (αμστραντ παναγίτσα μου) και το ίντερνετ από το 1994, όταν διάβασα ένα άρθρο σε ένα Newsweek που είχε πέσει στα χέρια μου. Τότε στην Αθήνα ήταν ο Δημόκριτος, η compulink και η hol που με κέρδισε τελικά, μέχρι το 97 που την απάτησα με τον ΟΤΕ και ζήσαμε εμείς καλά και μεις καλύτερα...

Και επειδή ως γνωστόν σ'αυτό το μπλογκ δεν γράφουμε πολλά... τα υπόλοιπα σε άλλο παιχνίδι :)))

ΥΓ. Οποιος άλλος ντοπαρισμένος με την ουσία νεοιντερνετοξίνη επιθυμεί να συμμετάσχει στον πτωχό πλην τίμο αγώνα μας, ιδού η Ρόδος, ιδού και της Γριάς το πήδημα (η πασίγνωστη παραλία)

... όνειρα

... τα βράδια κάνω όνειρα, αλλά και το πρωί (πολύ μα πολύ νωρίς) ονειρεύομαι με ανοιχτά μάτια,
φαντάζομαι τη ζωή μου αλλιώς, με περισσότερα χρώματα και λιγότερα πρέπει,
... τις νύχτες πάλι πριν κοιμηθώ βλέπω τα μάτια μου να με υπνωτίζουν στον καθρέφτη,
κάποιες φορές είναι υγρά είτε από ξεχασμένες ευαισθησίες, είτε από ένταση
...τα πρωινά περπατώ στους δρόμους της Αθήνας και αναρωτιέμαι αν άλλοι έχουν τις ίδιες απορίες, τα ίδια όνειρα,
κι ύστερα πάλι χάνομαι σε σοκάκια,
νέα παιδιά με σύριγγες, τους λείπει μια αγκαλιά, που εγώ την έχω...
και τότε ξέρω πως πρέπει να προχωρήσω...
να διεκδικήσω το αδύνατο...

Cocoons Anema (My Thalassa Version)

Χωρίς λόγια(?)

Διεθνές οικονομικό κραχ...

...ασχολείστε με το οικονομικό κραχ
και την τραγωδία του "Τραπεζικού Συστήματος"
μικροί μοχθηροί γραφειοκράτες...

μα εγώ κοιτάζω ευθεία και όχι λοξά
χωρίς ευρώ, δολάρια και φράγκα ελβετικά...
γιατί τη ζωή μου με θάλασσα και έρωτα,
αλμύρα, φως και λίγα τούβλα την έχτισα...

Κατερίνα Γώγου...

Εγώ θα τη θυμάμαι κορίτσι ξέγνοιαστο σε ασπρόμαυρες ταινίες...
να μου την κλέβει αυτός ο απαίσιος ραλίστας Τζαννετάκος....
Τη νοσταλγώ έτσι παιδίσκη χαμογελαστή και όχι θλιμμένη σε "Παραγγελιές",
όχι πνιγμένη σε περίεργα μονοπάτια που στο τέλος της πήραν τη ζωή...
(πριν 15 χρόνια ακριβώς!)
Κι ας μου τρυπάει η πένα της ακόμη και σήμερα τις φλέβες,
που γίναν κάπως μαλθακές από την καλοπέραση:

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι να μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν'αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις...

Duffy-stepping stone...

Γιατί είναι φωνάρα και
γιατί έτσι....