... ψιχάλες στάζουν στα νερά του μπαλκονιού μου,
κάπου πέρα μακρυά θολά η σκιά του Υμηττού,
ανάμεσα στα σύννεφα...
κάποια άλλα γλίστρησαν χαμηλά,
μικρές ομίχλες,
να κρύψουν ήθελαν την ασχήμια αυτής της πόλης...
αυτής της πόλης που τόσο αγάπησα,
που πάντα όμορφη θα τη βλέπω...
μέσα από τα μάτια της ψυχής μου
κι η βροχή συνεχίζεται,
ατέρμονα τους δρόμους να ξεπλένει,
τα πάντα να σβήνει από τα πλακόστρωτα...
τα πάντα..
...εκτός από τα δικά μας βήματα...