Σ'ΑΥΤΟ ΤΟ blog υπαρχει ενα φαντασμα που δεν μ'αφήνει να γραφω μεγαλα posts. Τι καλα! ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΦΛΥΑΡΟΣ
Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008
Where you end...
Moby: Where you end!
Some things fall apart
Some things make you whole
Some things that you find
Are beyond your control
I love you and you're beautiful
You write your own songs
What if the right part of leaving
Turned out to be wrong
If I could kiss you now
Oh I'd kiss you now again and again
'Til I don't know where I begin
And where you end
Thought I fell in love the other day
With an old friend of mine
I was running kisses
Down every inch of her spine
We had the roof down
The sun came shining in
The black fact is
That I was thinking of you
If I could kiss you now
Oh I'd kiss you now again and again
'Til I don't know where I begin
And where you end
I slept in the sun the other day
I thought I was fine
Everything seemed perfect
'Til I had you on my mind
I tried to love you
I did all that I could
I wish that the bad now
Had finally turned into good
If I could kiss you now
Oh I'd kiss you now again and again
'Til I don't know where I begin
And where you end
If I could kiss you now
If I could kiss you now
If I could kiss you now
Oh where you end
Is where I begin
Oh where you end
Oh where you end
Oh where you end
Γιατί έτσι...
Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008
Ξωτικά (μέρος 2ον)...
αγριολούλουδα μωβ και κίτρινα ξεπηδούσαν από κάθε σημείο, ακόμη και μέσα από τα παιδιά έλατα
Στα δάση αυτά συνάντησα τον αετό αγέρωχα να πετά, την αλεπού πονηρά να διασχίζει μονοπάτια, σκίουρους να σκαρφαλώνουν χαρούμενοι στο δέντρο τους, λαγό φοβισμένο και γρήγορο, δρυοκολάπτη να χτυπά το κούφιο ξύλο... τοκ-τοκ, τοκ-τοκ.
Άκουσα το αηδόνι και όποιος δεν το έχει ακούσει, όποιος δεν έχει κάτσει σε κορμό δέντρου να χαρεί το τραγούδι του, έχει χάσει τη μελωδία της ευτυχίας. Σαν ακουστεί το αηδόνι, λες και υπάρχει συνομωσία του δάσους, όλοι οι θόρυβοι και οι ήχοι σωπαίνουν, τα άλλα ζώα σιγούν, ως και τα ρυάκια κυλούν αθόρυβα πάνω στις κροκάλες του βουνού.
Τότε είναι που οι μικρές νεράιδες σου προσφέρουν τα ωραιότερα λουλούδια
Περπάτησα, περπάτησα πολύ, από το φαράγγι της Ρέκκας
μέχρι τις ορθοπλαγιές της Συκιάς, εκεί που 1500 μέτρα κάθετων βράχων, δεν πτόησαν τους πιο καλούς αναρριχητές να ανέβουν σε μια συνεχή προσπάθεια, εκεί που αιωρούμενοι κοιμούνται τα βράδια, για να συνεχίσουν την επόμενη μέρα...
Τα ξωτικά μου είχαν εξαφανιστεί, λες και ήξεραν την επιστροφή του Χειμώνα (σε μια τελευταία αναλαμπή του) που θα επακολουθούσε. Μόνο κάπου κάπου στον ύπνο μου, άκουγα τα τραγούδια τους, τις σκανδαλιές και τις φωνές τους... τα βράδια που λυσσομανούσε ο βοριάς κουβαλώντας στους ώμους του τον κύριο Χειμώνα...
Και είχαν δίκιο, γιατί το τρίτο βράδυ, φάνηκαν οι πρώτες νιφάδες, αθόρυβες και κατάσπρες στη σκοτεινιά σκέπαζαν και χρωμάτιζαν λευκό το τοπίο
Τότε ήξερα τι είχε φοβίσει τα ξωτικά μου, ήξερα σε ποιές σπηλιές είχαν κρυφτεί. Ένα αρχέγονο ένστικτο μου αποκάλυπτε τις κρυψώνες τους... Ομως γνώριζα, κοιμόντουσαν σαν παιδιά ανέμελα, κάτω από τεράστια μυθικά φύλλα για να ζεσταθούν, σε στρώματα από στάχυα και βαμβάκι ... δεν έπρεπε να τα ξυπνήσω. Μόνο η Άνοιξη είχε αυτό το δικαίωμα, άλλωστε αυτά ερχόντουσαν κάθε βράδυ στο όνειρό μου πιστά στο ραντεβού τους.
Οταν ξύπνησα την επόμενη μέρα, τα σπίτια των ανθρώπων είχαν περικυκλωθεί από τον Χειμώνα και τις άσπρες νιφάδες του... Τα έλατα και οι στέγες είχαν αλλάξει χρώμα και τα μάτια δεν μπορούσαν να πιστέψουν την επικράτηση του Χειμώνα, λίγο πριν αναχωρήσει ο Μάρτης....
Ναι με είχε νικήσει ο κύριος Χειμώνας, τα ξωτικά το ήξεραν και δεν ξεμύτισαν, όπως και τα περισσότερα ζώα του δάσους κι απόμεινα μόνος μου εγώ να προσπαθώ να ανοίξω δρόμο...
δρόμο διαφυγής...
χαμογελώντας,
γιατί τις πατημασιές μου θα ακολουθούσε η Άνοιξη για να επιστρέψει και να θριαμβεύσει οριστικά...
Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008
Ξωτικά...
Καμιά φορά τα ξωτικά επιστρέφουν στο δάσος "σπίτι" τους, να ακούσουν τα ρυάκια, να μιλήσουν με τα ζαρκάδια, τις αλεπούδες και να κυνηγήσουν νεράιδες...
Ισως πάλι ανακαλύψουν κρυφά μέρη, νέες σπηλιές με μυστικά, τραγούδια και όργια της φύσης...
Τα δάση της Γκιώνας είναι ιδανική περίπτωση, με έλατα, ρυάκια, χιόνια που λιώνουν, απόκρημνες κορφές πρόκληση, μονοπάτια που σε οδηγούν στο άγνωστο, μοναχικά εκκλησάκια και βοσκούς βγαλμένους από τα παραμύθια του Παπαδιαμάντη...
Σ'αυτά τα δάση φτάνουν λίγοι άνθρωποι κι αυτοί δείχνουν σεβασμό στη μητέρα φύση, στα φυτά, στα αγριολούλουδα και στα ζώα. Κάποτε, κάποτε αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν μαζί τους στο γυρισμό τους στις πόλεις και στα χωρία τα πιο φιλικά ξωτικά, τα αγαπούν, τα υιοθετούν και αυτά αλλάζουν μορφή και γίνονται ανθρώπινοι.
Με κάθε ευκαιρία όμως γυρίζουν στο βουνό, στα δάση, ξεγυμνώνονται και χοροπηδούν σε άβατα μονοπάτια, θυμούνται την προηγούμενη ζωή τους, συναντούν τους φίλους κι όμοιούς τους, τα λουλούδια που μιλάνε, τις πυγολαμπίδες οδηγούς, τους τραγουδιστές γρύλλους, τα περήφανα αηδόνια...
Κι όταν έρθει η ώρα να γυρίσουν στο νέο τους ανθρώπινο σπίτι, κλαίνε, κλαίνε μοναχά τους, να μη τους δει κανένας... τα δάκρυά τους ποτίζουν τη γη, γίνονται τα ομορφότερα αγριολούλουδα που ποτέ άνθρωπος δεν τα χει δει και μόνον οι καλύτερες μέλισσες του δάσους παίρνουν από αυτά το μυθικό τους νέκταρ...
Ναι κλαίνε και τα ξωτικά, όταν έρχεται η ώρα να γυρίσουν πίσω, στη ζωή των ανθρώπων, γιατί πάντα υπάρχει κάποιος που δεν τα καταλαβαίνει, κάποιος που τα πληγώνει...
Γι'αυτό ποτέ δεν ξέρεις, ίσως κάποτε να μη γυρίσουν, να μείνουν για πάντα εκεί, στο πραγματικό τους σπίτι, στη φύση,
όπου όλα είναι αρμονικά...
και κανείς δεν πληγώνει τα ξωτικά...
Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008
Όταν ξυπνάει η πόλη...
Όταν ξυπνάει η πόλη
κρύβονται οι κλέφτες της νύχτας.
Όταν ξυπνάει η πόλη
οι έντιμοι του μόχθου περπατούν.
Τα χρώματα του ουρανού σε ξεγελούν,
φωτίζουν τα σκουπίδια και τους άστεγους.
Κάποιες ψωριάρες ακακίες δειλά πρασινίζουν
και τα αδέσποτα νωχελικά σε γυροφέρνουν.
Βήματα γοργά των περισσότερων,
μα όχι τα δικά μου, όχι τα δικά μου σήμερα,
σήμερα που θέλω να τη ζήσω, να πάρω τις μυρωδιές της
...αυτής της πόλης που με γέννησε.
Είναι όμορφη αυτή η πόλη;
ή στα μάτια μου φαντάζει έτσι;
Δεν ξέρω, δεν έχω λογική... νιώθω.
...όταν ξυπνάει αυτή η πόλη, εγώ αγαπώ.
Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008
Stevie Wonder - Rocket Love
|
music/lyrics Stevie Wonder
Do Do Do, Do Do Do, Do Do Do, Do Do Do
Do Do Do, Do Do Do, Do Do Do-oo
I longed for you since I was born
A woman sensitive and warm
And that you were
With pride and strength no one would test
But yet have feminie finesse
And so much more
You took me riding in your rocket gave me a star
But at a half a mile from heaven you dropped me back
down to this cold, cold world
Took me riding in your rocket gave me a star
But at a half a mile from heaven you dropped me back
down to this cold, cold world
A female Shakespeare of your time
With looks to blow Picasso's mind
You were the best
Your body moved with grace and song
Like symphonies by Bach or Brahms
Nevertheless, oh oh
You took me riding in your rocket gave me a star
But at a half a mile from heaven you dropped me back
down to this cold, cold world
Ooh you took me riding in your rocket gave me a star
But at a half a mile from heaven you dropped me back
down to this cold, cold world
Da Da Da, Da Da Da, Da Da Da, Da Da Da
Da Da Da, Da Da Da-aa
The passion burning in your heart
Would make hell's fire seem like a spark
Where did it go
Just why that you would overnight
Turn love to stone as cold as ice
I'll never know
But you took me riding in your rocket gave me a star
But at a half a mile from heaven you dropped me back
down to this cold, cold world
Baby you took me riding in your rocket gave me a star
But at a half a mile from heaven you dropped me back
down to this cold, cold world
Cold, too cold, you took me riding in your rocket gave me a star
But at a half a mile from heaven you dropped me back
down to this cold, cold world
Oh, Oh, Oh, took me riding in your rocket gave me a star
But at a half a mile from heaven you dropped me back
down to into this cold, cold world
I would not do that to a dog
Took me riding in your rocket gave me a star
But at a half a mile from heaven you dropped me back
down to this cold, cold world
you took me riding in your rocket gave me a star
But at a half a mile from heaven you dropped me back
down to this cold, cold world
Ooh baby
Rocket love
Αφορά όλους όσων τα όνειρα διαψεύσθηκαν ενίοτε δι'ανωμάλου προσγειώσεως!!!!
Για σένα ανώνυμε σύντροφε, που κάποιος/α σε στενοχωρεί...
Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008
Σύννεφα
μα γω τον ήλιο και τη θάλασσα λάτρευα...
Θέλησα να μοιραστώ μαζί σου τις χαρές και τα δικά μου,
σταγόνες θάλασσας θλιμμένου νοτιά,
κύματα αφρισμένα στο σκούρο μπλε που την οπτασία σου αντικατόπτριζαν...
Ήσουν εκεί...
λες κι από πάντα σ'είχε ζωγραφίσει ένα ουράνιο χέρι,
πεταλούδα ζωντανή στο τοπίο.
Ελεύθερη να πετάς, όπως θέλω την αγάπη...
Πεταλούδα μου εύθραυστη γη και ουρανό θα κινήσω,
κανείς τα φτερά σου μην τσακίσει.
Στης Άνοιξης τις μέρες να ίπτασαι,
σε απέραντα χωράφια χρωμάτων να ταξιδεύεις...
Κι όταν τελειώνεις το ταξίδι σου στων ανθών τις κρυψώνες,
στην αγκαλιά μου να 'ρχεσαι καταφύγιο απόρθητο να βρίσκεις.
Γιατί εγώ θα σε κρατήσω, όταν τα σύννεφα πυκνώσουν,
και τις βροχής οι πρώτες στάλες τα φτερά σου απειλήσουν...
Να μη φοβάσαι, γιατί τα σύννεφα για λίγο έρχονται,
σύντομα το φως της αγάπης όλα θα τα κυριεύσει...
Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008
.. το μήλο κάτω από τη μηλιά???
Ας υποθέσουμε ότι είσαι παιδί και φοιτάς σε ιδιωτικό σχολείο - ίδρυμα που αρχίζει από Α. και Πρόεδρός του είναι ο μέγας κ. Μπ. και ενώ έχεις ετοιμάσει στολές και κορδέλες και κομφετί για την γιορτή της Παρασκευής που μας έρχεται, που όπως κάθε χρόνο και σε όλα τα σχολεία, γίνεται πάρτι μασκέ...
και σου ανακοινώνει ο κ. Μπ. ότι το πάρτι δεν θα γίνει, γιατί χάθηκαν 3-4 μέρες μαθημάτων λόγω Χιονιού κλπ....
Τι κάνεις???
Η κόρη μου (μαθήτρια πέμπτης δημοτικού) έγραψε ποίημα-εμβατήριο διαδήλωσης, που μου το απήγγειλε απέξω με μαχητικό ρυθμό.
Σας το παραθέτω λοιπόν, με την παρατήρηση ότι κανείς μεγάλος δεν έβαλε το χεράκι του:
Είμαστε παιδιά
και τα παιδιά παιχνίδια θέλουν
γέλια και χαρές
ήλθαν οι αποκριές.
Δάσκαλοι, διευθυντές, υπουργείο κλπ.
μην μας το χαλάσετε, ετούτη τη χρονιά.
Τα σχέδια μας πάνε όλα στράφι
και οι στολές μας μείνανε στο ράφι.
Θέλαμε να χορέψουμε το 2008
μα εσείς μας το χαλάσατε
το βρίσκετε σωστό???
Εγώ κάτι άλλο λέω...
ελάτε μαζί μας και τραγουδήστε:
Την Παρασκευή αυτή θέλουμε γιορτή
γιορτή αληθινή, γιορτή πραγματική (δις).
Τετάρτη 5 Μαρτίου 2008
...να κυλιστούμε στο βούρκο????
Διότι ως γνωστόν σε όλους μας αρέσουν ποιοτικοί που ούτε η μαμά τους τους ξέρει, και τύποι σαν τον Nick Cave τους Radiohead κλπ έχουν γίνει πια mainstream ...
Και επειδή δεν κατάφερα να βρω το "θηλυκέ μου αλήτη" του ανωτέρω σούπερ τραγουδιστή σας παραθέτω ορισμένα εξίσου αξιόλογα...
1. Νούμερο ένα επιλογή, Σταμάτης Γονίδης και "έτσι", και ναi μ'αρέσει και ο στίχος και ναι το έχω και στο κινητό μου σε mp3 να το ακούω (ποιός εγώ που δεν πατάω σε μπουζούκια):
(Και για να εμπεδώσετε τους στίχους, τους έχουμε και σε greeklish).
2. Nούμερο δύο επιλογή, Γιώργος Μαζωνάκης και "φεύγω για μένα", και ναι υπάρχει στο κινητό μου επίσης και θα μου πείτε "έχεις μια τάση φυγής φίλε???" και δύο θα έλεγα, αλλά όλο στο ίδιο σημείο είμαι!!!!!
3. Νούμερο τρία επιλογή η σπουδαία φωνή (όταν τραγουδάει δημοτικά κάτι με πιάνει) Μάκης Χριστοδουλόπουλος και "δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια" (να λέτε πάλι καλά που δεν βρήκα το πουκάμισό μου):
4. Τέταρτη επιλογή, τελευταία και πιο light (κάτι σε emo έχετε?) Κοργιαλάς-Ευρυδίκη και "θέλω τόσο να σε δω".... Ενα από τα κομμάτια που βάζουμε στο αμάξι με τα παιδιά και σπάμε τα ηχεία:
Ξέρω ότι τσαλάκωσα το προφίλ μου αρκετά, ότι κιτρίνισα το μπλογκ και την εικόνα του ευαίσθητου, πολιτικοποιημένου, οικολόγου, αντιεξουσιαστή, ακτιβιστή, αθλητή, πολιτικώς ορθού κλπ κλπ....
Αλλά και πάλι ξέρω ότι ποτέ δεν με παίρνατε στα σοβαρά :)))))
.... καλώ λοιπόν όλους τους φίλους/φίλες που θέλουν να κυλιστούν στο βούρκο μαζί μου, δεν είμαι δα και παλαιστής του σούμο...
Τρίτη 4 Μαρτίου 2008
Faithless - We Come 1
Αυτός ο ρυθμός ταιριάζει στη ζωή μου αυτήν την Ανοιξη!!!!
(και ναι θα κυλιστώ στο βούρκο Negma μου, σε κάνα δύο μέρες)
Σάββατο 1 Μαρτίου 2008
Δύο τραγούδια (παιχνίδι)
Και επειδή εγώ πετώ τη σκούφια μου για βιντεοκλιπάκια ιδού:
Αρχικά ο ένας και μοναδικός David Bowie
και ... Wild is the wind...
Χωρίς λόγια:
...και μετά κάτι πιο ελαφρύ, πιο παιχνιδιάρικο
όπως πρέπει νάναι ο έρωτας, με χαμόγελα, παιχνίδια και φυσικά όχι πολιτικά ορθός,
όπως λέει και η καλή μας Mylen Farmer στο L'AMOUR N'EST RIEN
Καλώ με τη συνέχεια τους meniek, talisker, just me, freedula, maya να παίξουν :)