... έσβησες,
έγινες μια σάρκα κίτρινη,
κερωμένη, με το στόμα ανοιχτό...
έφυγες...
τίποτα πια...
ορφανέψαμε...
έφυγες...
ήσουν ο τελευταίος μας,
ο μοναδικός, ο βενιαμίν...
το "παιδί" που 'λεγε η γιαγιά μας..
δάκρυα θα μας γιατρέψουν...
και η κληρονομιά σου αναμνήσεις...
μια ζωής...
έφυγες,
έβρεχε...
ταξίδεψες σε χρόνους αόριστους
και γω να κλίνω τα ρήματα...
ήσουν, υπήρξες, αγάπησες...
έφυγες...
μ'έμαθες
και καλά και στραβά...
μου φτάνει που δεν πόναγες...
που ταξίδεψες...
με αεροπλάνο...
και προσγειώθηκες....
στο χώμα ...
