... κάποιο κορμί έμεινε μαυρισμένο κι άψυχο,
δακρυγέννησαν οι περαστικοί,
... άλλοθι στην επερχόμενη λήθη,
στην αέναη θλίψη κάποιας μάνας...
έφυγα υποβασταζόμενος, δεν έβλεπα...
τοίχο-τοίχο....
αύριο είχαμε ξεχάσει
χτες δεν θα υπάρχουμε...
του παρακείμενου αορίστου τη μάντρα με σπρέι ζωγράφισα,
μια ροζ καρδιά... παράταιρη στην ασχήμια τους...
κι αύριο εκεί θα είμαι....
7 σχόλια:
χρωμάτισες όμορφα την απόγνωση μας .
δεν έχει πολλά να πούμε ...
μόνη της η θλίψη
που όλο και βαθαίνει
σιωπηλά έχει γίνει
κομμάτι της 'κληρονομιάς' μας...
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
ναι....
Ας είναι μια φορά το όπλο διαφορετικό...
Ας είναι μια φορά το όπλο διαφορετικό...
Είναι τόσο.. περιεκτικό, συγκινητικό και αληθινό αυτό που έγραψες ..
-απο τα πιο όμορφα σου .
-Μακάρι να γινόταν να μην ήσουν εκει και την επόμενη μέρα :)
..κάποια μέρα θα με πεθάνεις μ' αυτό το "τοίχο τοίχο"
-μονο και στην ιδέα!
χχχχχχχχχχχχχχ
!!!!!
... Σταδίου
... κάθε μέρα
... πίκρα
... υπάρχουν πολλοί που κοντοστέκονται
... υπάρχει ελπίδα
Δημοσίευση σχολίου