... το βλέμμα του σκοτείνιασε,
οι ρυτίδες απέκτησαν σκιές,
τα χείλη έσμιξαν...
οργή την είπαν,
κανείς δεν τρόμαξε όμως,
έμεινε στην ψυχή τους μια στάλα χαράς,
ότι αυτοί ήταν καλοί, ενώ εκείνος ο γεροπαράξενος...
εγώ όμως είδα τον φόβο στα μάτια του...
συγγνώμη...
μα πάντα θα σου κρατώ το ρυτιδιασμένο χέρι...
άλλαξες,
άλλαξα, αλλάζω...
έγινα εγώ ο πατέρας και συ ο γιός...
8 σχόλια:
Γροθιά στα στομάχι όταν είμαστε μάρτυρες της σιωπής, αυτού του φόβου ότι η απόσταση από το "μπορώ" μεγαλώνει και η απόσταση από το "εξαρτώμαι" μικραίνει.
Όταν νιώθουμε ότι δεν είμαστε παιδιά κάποιου να μας φροντίζει, αλλά μόνο έχουμε παιδιά. Και είναι ο επαναπροσδιορισμός μας αυτή η αλλαγή. Μια γέννηση ενός νέου εαυτού.
Κάποτε σε ένα παρόμοιο ποστ μου είχες γράψει να μην αφήσω αυτό το ρυτιδιασμένο χέρι ποτέ. Κι εσύ όσο βλέπεις πίσω από το βλέμμα, είσαι δυνατός.
Γιατί αξίζει να φεύγουμε με αγάπη για όσα δώσαμε και κυρίως αξιοπρέπεια.
Αλλο ένα σου ποστ που με μεγαλώνει απότομα...
Αγκαλιά
Αντρεα μου
χαιρομαι που μπορεις και Βλεπεις
και γεμιζεις
και αδειαζεις
και ψηλαφιζεις την αλλαγη ρολων τοσο που την κανεις χειροπιαστη.
Τυχεροι οι ανθρωποι που ζουνε πλαι σου :)
Ευχομαι παντα τα καλυτερα!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Το φωναξαν..οργή,
αυτοί που τα μάτια λησμόνησαν να διαβάζουν,
αλλά και οι άλλοι που κάθε μέρα ξεχνούν πως είναι …
τι δεν είναι όμως..
παρά το φευγαλέο άγγιγμα του άγνωστου,
η αγωνία της κάθε μέρας που φευγει ..χωρίς…
η μοναξιά του χρόνου..
το χερι της που λειπει ,
και η φωνή της που απουσιάζει ..
μη φοβάσαι ..
να του πει ..
όνειρο και θα περασει ..
Οι ρόλοι αντιστρέφονται, αλλά αυτό που ενώνει και δημιουργεί μια σχέση, παραμένει αναλλοίωτο.
Καλή σου μέρα, φιλαράκι μου!
(συγνώμη, μπήκε δύο φορές κι έσβησα το ένα...)
freedula: ... μακάρι πάντα να μπορούμε να κρύψουμε τις αδυναμίες μας, κάνοντας σπουδαία πράγματα, όπως να φροντίζουμε αυτούς που έχουν ανάγκη!
deedee: καμιά φορά αυτό το ψηλάφισμα πονάει και πολύ μάλιστα... αλλά αντέχω, σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
ανώνυμε: ναι περνάει σιγά σιγά το κακό όνειρο, με υπομονή, δάκρυα και χάδια...
φιλαράκιμου: ιδίως αν ο δεσμός είναι εξ αίματος!
O Φοβος ειναι ο χειροτερος εχθρος!
Οι δυνατοι συνήθως δεν το δείχνουν μαθημένοι να ειναι πάντα
"οι δυνατοί ".
Αυτοί που καταφέρνουν να τον δουν μεσα απο τις ρυτίδες είναι οι οπλισμένοι με τα μόνα όπλα που μπορούν να τον νικήσουν
ανθρωπιά
και ευαισθησία.
Δυσκολες οι στιγμες καλε μου Ανδρεα,
και σε παρατηρω να αλλαζεις..
και να τιμας τη λεξη
"γιος" και "παιδί "
-κι αλλο.
Δεν ξερω αν εχει αλλο..
Δημοσίευση σχολίου